Soms kom je ergens terecht door toeval, soms afgesproken en soms door een samenloop van omstandigheden.
Ik ben door het laatste in Portugal terechtgekomen.
1997
´Zoiets ergs gebeurd,' zegt mijn tante als we op een bruiloft zitten. Otto is de zoon van mijn buurvrouw Riet.
Zijn vriendin Coby is drie maanden geleden overleden. Ze was pas 42. Ze hebben een kindje van bijna twee, een zoontje, hij heet Rauoltje. Ze was vijf maanden zwanger van de tweede. Otto zoekt iemand die een paar weken op Rauol wil passen en kan helpen met de rompslomp. Echt iets voor jou,´ zegt tante Beppie.
Naar Playa de Blanes
Het toeval is dat ik over een week tien dagen met Dane naar Blanes ga, aan de kust van Spanje. Dane heeft zes weken zomervakantie, dus ik kan wel even wegblijven. ´Heeft u het telefoonnummer van die Otto?,' vraag ik met een biertje in mijn ene hand en de andere al zoekend naar een pen in mijn tas. ´Ik geef je het nummer van Riet, dat heb ik bij me. Die arme stakker,´ mompelt ze. Zit ie daar nou helemaal alleen met Rauoltje...´
We spreken af
Na Riet gesproken te hebben, krijg ik het nummer van Otto uit Portugal. Ik bel hem op en bied aan om met Dane een paar weken te komen helpen, in ruil voor wonen en eten. Hij zegt dat hij nog een caravan op het erf heeft staan, waar Dane en ik in kunnen slapen. We spreken af dat hij mij op de afgesproken datum op komt halen van het station in Fuseta. Ik stuur hem een foto waar Dane en ik op staan.
Peter Langhout reizen
Maar eerst gaan we naar Playa de Blanes met de bus van Peter Langhout reizen. Dane is elf en heeft zin in een vakantie aan de kust en vraagt honderd keer of het leuk is in Portugal. Keer op keer zeg ik dat het een groot avontuur wordt. Ik wil niet bij de rest van de Hollanders horen, dus ik kleed me als een ware hippie. Een lange jurk met veel spiegels. De avond voor vertrek verf ik mijn haar extra rood. Ik hang mezelf vol met oorbellen en draag opvallende kettingen.
Ik neem extra veel bagage mee omdat ik voor lange tijd wegblijf. Ik prop zoveel mogelijk in mijn blauwe koffer.
Ik plak een glitter sticker in vorm van een ster op de zijkant en stop plastic tasjes en vuilniszakken vol.
Mijn moeder, Ome Henk (mijn stiefvader) en een aantal familieleden zwaaien me op station Sloterdijk uit.
Mijn moeder schaamt zich dood voor mijn bagage.
Verheven boven de burgerlijke rest
Als we in Eindhoven uit de bus worden gezet, moeten we in een enorme hal wachten tot we gesorteerd worden met welke bus we naar onze eindbestemming gaan. In een hoek is een restaurant. Lange rijen chagrijnen wachten op een bord met doperwten, slappe friet en iets grijzig in vette jus, wat op vlees lijkt. Dane wil patat dus ik sluit me aan.
Ik geniet van het idee dat ik niet terugga met Peter Langhout reizen, ook al heb ik geboekt voor een retour.
Na tien dagen Playa de Blanes gaan we écht op avontuur. Ik zoek in Spanje wel uit hoe we in Portugal komen.
Ik voel me verheven boven de burgerlijke rest.
Na een half uur heeft Dane zijn patat op. Ik draai een shaggie en kijk eens goed naar mijn blauwe koffer... Hij ziet er hetzelfde uit, maar er is iets vreemds aan. Ik kijk nog eens goed en zie tot mijn grote schrik dat er een ander label op zit en zie geen sticker.
Daaaag Hippie
Vanuit mijn ooghoek zie ik mijn koffer de verkeerde bus ingaan. Ik ren als een idioot op die bus af en schreeuw als een visverkoopster van de Albert Cuyp dat die koffer van mij is. Van de hippie blijft weinig over. Wat rest is een alleenstaande vrouw met een kind die reist in een bus van Peter Langhout reizen naar de kust van Spanje.
Als ik mijn koffer terugheb en met Dane in de bus zit, hoor ik van menigeen dat ze me al gehoord hadden...
Een paar stoelen achter mij zit een aantrekkelijke man met zeeblauwe ogen. ´Hmmm,´ denk ik, dat kan nog wel eens leuk worden daar in Blanes.
Wordt vervolgd...
