De reis naar Spanje verloopt, op wat zeikerds na die achter ons zitten, voorspoedig. We worden keurig afgezet bij ons hotel in Blanes. Een spuuglelijk hoog en zachtgeel gebouw.
Onze hotelkamer is op de zevende verdieping en ziet er schoon uit. ´Mag ik mijn bed tegen jouw bed aanzetten,´ vraagt Dane.
Voor ik antwoord kan geven, is hij het bed al aan het verschuiven. Hij wil naar het strand. We hoeven vanuit het hotel alleen maar de straat over te steken.
Groepje Hollanders
Binnen no time vormt zich een groepje Hollanders. Ons groepje bestaat uit een getrouwd stel met een zoon van 14 uit Almere, nog een getrouwd stel met een zachte G zonder kinderen en de man met de zeeblauwe ogen hoort ook tot óns groepje. Groepjes aan de Costa Brava doen alles samen.
Samen naar het strand, samen naar de bloedhete markt, samen eten (drie keer per week hetzelfde gerecht: dan weet je wat je krijgt) en vooral samen drinken, veel drinken en slap ouwehoeren. Dane vermaakt zich prima met de kinderen die hij ontmoet op het strand of in het hotel.
Apenzeik
Op een avond zakken we door en ik rol rond de klok van enen mijn bed in. Dane ligt al te slapen. De volgende ochtend word ik wakker met de smaak van een dooie rat in mijn mond. ´Jezus, wat kan jij snurken,´ moppert Dane. Hij kijkt naar een tekenfilm en eet een zak chips leeg.
´Ma, moet je ook een chippie?,' vraagt hij met een mondvol. ´Pffff nee dank je... ik moet koffie,´ zeg ik met een kraakstem. ´Ik neem wel een lekker ontbijtje voor je mee.´ Dane knikt en kijkt verder naar zijn tekenfilm. Het bed ligt onder de paprikachips. Ongewassen strompel ik naar de ontbijtzaal en hoop dat er nog iets lichts te eten is.
Ik wens dat ik niemand tegenkom. Ik voel me dik, kleverig en ik stink onder mijn armen naar apenzeik.
Zijn ogen stralen
Als ik met het dienblad in mijn handen, gevuld met een croissant en een bak koffie, een plekje probeer te zoeken, zie ik Ocean Blue Eye zitten. Ik knik onhandig en loop door. Zijn ogen beginnen te stralen en hij maakt een uitnodigend gebaar aan zijn tafel. ´Oh, nee niet nu,´ denk ik paniekerig. Beleeft knik ik nee en zoek een tafel ver uit zijn buurt.
Als we ´s middags met ons groepje op het strand zitten, vraagt hij zachtjes in mijn oor of ik met hem een strandwandeling wil maken. Beet! Dat was makkelijk, ik hoefde er niets voor te doen. Ik moet denken aan de wijze woorden van mijn oudere nicht, als ik mij weer eens lelijk voel en hoop dat een andere kleur van oogpotloodje hulp biedt. Ze zei altijd dan: ´Kaart, iemand valt op je of iemand valt niet op je. Het heeft niets te maken met make-up, hoe slank je bent of hoe je haar zit. Het is maar nét wat iemand op dat moment raakt!´
Postzegels kopen
Ik stop Dane op tijd in bed en als hij slaapt, glip ik zachtjes de kamer uit en huppel naar het strand. Hij staat op mij te wachten. Al snel lopen we hand in hand en kussen. Het is een leuke vent. Hij is pas gescheiden en voor het eerst alleen op vakantie. We spreken af. Morgen om één uur in zijn hotelkamer.
De ochtend kruipt om! Als het half één is en Dane met zijn vrienden op het strand speelt, roep ik hem. ´Wat is er,´ vraagt hij verbaast. ´Lieverd, mama gaat even postzegels kopen in het dorpje. Ik ben met een uurtje weer terug.´ ´Mag ik een paar pesetas om een ijsje te kopen?´ Hij beent alles uit uit tot op het bot. ´En een zakkie chips...´
Ik geef Dane een kus en een hand pesetas en ik beloof snel terug te zijn. Ik loop langs het hotel de hoek om.
Ik wacht vijf minuten, gluur om het hoekje of ik Dane zie. Hij is aan het spelen. Ik sluip terug het hotel in,
poets nog even snel mijn tanden en ga naar de kamer van de man met de ogen.
Eerst de krulspelden...
Zo´n eerste keer en dan ook nog op klaarlichte dag, stelt weinig voor, het was de spanning die het leuk maakte. Toen het tijd was voor een sigaret, vroeg ik hem hoe het kon dat hij voor me viel toen hij mij zó bij het ontbijt zag. `Mijn vrouw, sorry mijn ex-vrouw deed er altijd uren over om de deur uit te gaan. Eerst de krulspelden, dan de make-up en daarna kwam het drama over wat ze aan moest trekken. Ik werd er gek van! Toen ik jou die ontbijtzaal zag inlopen, zo nét uit bed, werd ik verliefd op je, van zo´n vrouw heb ik nou altijd gedroomd.´
Nicht heeft gelijk... Als ik mij weer aankleed vraag ik hem met klem om niet aan me te pulken als Dane in de buurt is, ik hou die zaken graag gescheiden. Hij houdt zich aan zijn woord.
Ik ben Otto
De tijd vliegt om in Blanes! Moeder en zoon reizen af naar Portugal. We reizen met een bus, met een boot,
een stukje met de taxi en eindigen onze reis met de trein. Als we het station van Fuseta-Moncarapacho naderen zie ik een lange man met een klein blond jongetje op het perron staan. Het jongetje heeft een rood baseball petje op. ´Dat zijn ze Dane, kijk dat zijn Otto en Rauol,´ zeg ik opgewonden.
Als we uit de trein gestapt zijn en alle bagage weer bijelkaar hebben, loop ik naar ze toe. ´Ik ben Karin,´ zeg ik en steek mijn hand uit. ´En dit is Dane, mijn zoon.´ Dane geeft hem een hand. ´Ik ben Otto zegt een aantrekkelijke man met verdriet in zijn ogen en dit is Rauoltje.´ Het kleine ventje schuilt verlegen tussen de benen van zijn vader. ´Kom, ik help je spullen dragen, de jeep staat klaar,´ zegt Otto lachend.
Wordt vervolgd...
