21 September, de 110de geboortedag van mijn oma, waren wij op de première van het in 1955 afspelende 'Moeder ik wil bij de revue!'

Mijn oma was toen rond de 45 jaar, had 1 zoon (mijn vader dus!) en een eigen winkel, net als in de musical.

Het was een klein beetje of ik naar de geschiedenis van mijn familie zat te kijken.

Interne verhuizing

Voorafgaand aan de galapremière van Joop van de Ende's musical in het Beatrix Theater met tout bekend Nederland heb ik bijzondere 14 dagen gehad. Het begon met plannen om binnen ons huis te verhuizen. Slaapkamer romantisch naar zolder en op de eerste verdieping een 'eigen' atelier annex tv/boekenkamer.

Door het verzetten van veel naai- en schilderwerk in de afgelopen maanden kwam ik erachter dat mijn grote liefde 'creëeren' mij eindelijk de innerlijke rust geeft waar ik misschien al jaren naar opzoek ben geweest.

Keuze voor zekerheid

Je moet weten dat ik in 1980 eigenlijk al was aangenomen op de kunstacademie in Rotterdam, maar toch op het laatste moment ben gezwicht voor de 'zekerheid' van bedrijfseconomie. Deze studierichting heeft mij weliswaar altijd een goed belegde boterham opgeleverd, maar ook veel onrust en stress.

Na de verkoop van mijn zaak 2,5 jaar geleden werd ik een soort zoekende in de woestijn. Uiteraard deed ik allerlei dingen waar ik goed in was zoals het organiseren van evenementen voor ondernemers, zakenvrouwen, bedrijfskundige advieswerkzaamheden etc. Het gaf ook allemaal voldoening, maar de onrust bleef en ik merkte dat ik mezelf steeds vaker als een bal in een flipperkast ging gedragen.

Terug naar creativiteit

'Oh, dat kan ik doen' of 'zal ik dat gaan doen'? Hor en dol werden Merel en Willibrord van mijn onrust en gedachten. Tot ik begin juli de tweedehands camper kocht en daarmee letterlijk 'vrijheid' en 'a way of life'.
Ik stortte me op de volledige make-over van ons inmiddels luxe en supergezellige suite op wielen.

Na de camper begon ik aan de metamorfose van onze slaapkamer, daarna volgde het schilderen en oppimpen van oude meubelstukken en ondertussen was ik ook nog een oud nichtje van Hans toevallig tegengekomen, wiens vriendin mijn kinderboek wil illustreren met leuke tekeningen, zodat het in de herfst naar een drukker kan.

De creativiteit blijft maar stromen en ik wil eigenlijk niets liever dan daarmee bezig zijn. Het brengt mij tot volledige rust en thuis ben ik dan letterlijk het zonnetje in huis. Mijn laatste project is het schilderen van mijn 'happy tafel' geweest.

2 Weken geleden kocht ik op marktplaats een koloniale tafel voor mijn nieuwe werkkamer. Ik begon hem gelijk in de grondverf te zetten en voor mij ontstond eigen, een mooi maagdelijk wit tafelblad dat schreeuwde om beschilderd te worden. Ik dacht bij mezelf als ik daar nu eens dingen/onderwerpen op schilder waar ik blij en gelukkig van word en mocht het niets worden dan maak ik er alsnog een brocante tafel van.

Zo ontstond er iets waar ik dagelijks aan werkte, waar ik inmiddels mega trots op ben en zeker smaakt naar nog heel veel meer 'blije en happy' meubels. Een nieuwe levensbestemming was geboren!

Helaas kijk ik nu zo rond me heen en constateer dat het lijkt alsof er een bom ontploft is. Overal ligt wel wat! Onrustig en boos word ik daarvan. Er lijkt nooit een eind te komen en met een puberdochter van inmiddels ruim 13 in huis, lijkt het helemaal vechten tegen de bierkaai, ondanks goede afspraken.

Ik zal mijn schouders eronder zetten om alles weer een goed plekje te geven en ondertussen terugdenken aan de geweldige première van zondag, maar ook constateren dat er eigenlijk weinig is veranderd in 55 jaar tijd.

Destijds was het leven simpel met beginnende TV, de radio, een kleine sociale kring met familie als middelpunt, koffie met wat erbij, een borreltje en de krant. Ik merk als ik ons leven terugbreng naar de essentie van de jaren vijftig, er heel veel rust en geluk is in huize Frequin.

Des te leuker is het dan om zo nu en dan even een glamour moment te hebben op de rode loper met alle fotografen en draaiende TV-camera's.