Begin augustus ben ik geopereerd aan mijn schaamlippen.

Hier zou ik nog een vervolg over schrijven.
Mijn excuses dat ik wat laat ben.

Ik heb het ontzettend druk gehad, eerst met revalideren en daarna met mijn studie.

Lees verder hoe ik het ervaren heb.

De dag voor de operatie was ik eigenlijk hartstikke rustig. Dit komt vooral doordat ik heb gekozen voor een algehele narcose. Het enige waar ik een beetje tegenop zag, was het infuus aangezien ik heel angstig word van naalden. Toch bleef ik bijzonder rustig en heb ik goed geslapen.

De operatie

De volgende dag was het zo ver. Ik werd om 14:30 uur geopereerd en om 12:30 uur in het ziekenhuis verwacht. Met mijn nuchtere, knorrende maagje ging ik naar het ziekenhuis, toch wel een beetje zenuwachtig. Toch was ik blij, eindelijk ging het gebeuren!

Eerst werd mijn algemene gezondheid besproken en kreeg ik mijn jasje aan. Toen was het wachten. Ook tijdens het wachten voelde ik me bijzonder rustig. Ik ben vanaf het moment dat ik in het ziekenhuis was niet meer zenuwachtig geweest. Hier heb ik me achteraf erg over verbaasd.

Iets eerder dan gepland, werd ik weggebracht naar de eerste ruimte. Hier kreeg ik een infuus. Toen deze eenmaal zat, werd ik na een tijdje naar de operatiekamer gebracht. Daar keek ik mijn ogen uit, het was net zoals in tv series en films! Een ronde ruimte met allerlei enge apparaten, gereedschappen en zo´n typische ronde lamp.

Er stond een team van vijf chirurgen klaar. Dat was wel even slikken. Vijf chirurgen die een uur lang naar mijn vagina gingen kijken… Ze waren gelukkig ontzettend aardig en legden goed uit wat er ging gebeuren. Met hen heb ik nog even gegrapt over de oma-onderbroeken die ik na de operatie aan zou moeten en toen was het zo ver.

Ik ging onder narcose. Het prikte even toen het spul door mijn arm liep en toen werd ik duizelig. Ik deed mijn ogen dicht. Naar mijn gevoel na een kwartiertje (in werkelijkheid na een uur) werd ik wakker in de uitslaapkamer. Ik had heerlijk geslapen! Ik voelde helemaal geen pijn.

De dokter vertelde me dat hij me extra plaatselijke verdovingen had gegeven zodat de pijn pas later zou komen.

Herstel

Ik werd weer naar mijn kamertje gebracht en kreeg een beetje eten. Ik voelde me prima, alleen een beetje duf. Toen ik me weer helemaal de oude voelde, kwam mijn moeder me halen. Lopen ging redelijk gelukkig en ben toen naar huis gegaan.

Pas tegen de avond voelde ik langzaamaan dat de pijn erger werd. Het kwam eigenlijk vooral door het bloed dat nog uit de wond kwam, dat prikte. Ik koelde al vanaf toen ik thuis kwam dus het was best wel verdoofd. De pijn was goed uit te houden, wel moest ik liggen met mijn benen wat wijder.

De eerste keer dat ik met een spiegel keek hoe het eruit zag, schrok ik me dood. Mijn schaamlippen waren ENORM en blauw, geel, paars en zaten onder het opgedroogde bloed. Heel vies… Hier had de dokter al voor gewaarschuwd gelukkig.

De eerste week was het zwaarste. Ik moest constant liggen en koelen. Dit was de enige comfortabele positie. Het koelen zorgde ervoor dat ik bijna niks voelde. Dit zorgde er echter wel voor dat het lastig werd om iets anders te doen dan series kijken.

Gelukkig ben ik wel een beetje lui aangelegd en kon ik dit ook wel. Na een week ben ik gestopt met koelen.
Ik had een afspraak bij het ziekenhuis ter controle. Alles was goed gegaan en de wond was mooi aan het genezen.

Lopen ging redelij, hoewel ik wel een beetje als een pinguïn liep dat wel, maar ging alsnog lekker op terras zitten en zelfs na anderhalve week aan het werk. Op mijn bijbaantje kan ik heel rustig werken dus dat ging makkelijk.

De ergste pijn was na drie weken over. Toen begon ik weer met werken in de horeca in de keuken. Nog steeds droeg ik losse broeken zonder onderbroek. Mijn sociale leven had ik redelijk opgepakt rond deze tijd. Ik ging weer allerlei leuke dingen doen.

Ondertussen zijn er zes weken voorbij en mag ik weer sporten. Dit gaat ook prima en heb nog maar heel af en toe pijn. Dit komt vooral door de onderbroeken die ik dus nog steeds af en toe niet draag. Dit vind ik wel minder prettig maar het is het meest comfortabel.

Psychisch heeft het zeker geholpen. Ik heb veel meer zelfvertrouwen! Ik ben zo blij dat ik eindelijk kan fietsen/sporten en dat doet dan nog wel een beetje pijn maar dat gaat vanzelf over. De pijn die ik eerst had was VEEL erger.

Het resultaat is erg mooi! Mijn chirurg heeft de schaamlippen niet super kort gemaakt waar ik juist heel blij mee ben. Ze zijn nu van goede lengte. Ze steken niet meer uit maar er zit nog wel echt wat. Verder is er niks veranderd qua kleur enz.

Ik vond het persoonlijk erg prettig om het in het ziekenhuis te doen. Dit kan echter wel prijziger zijn dan in een kliniek. Ik heb bijvoorbeeld ook achteraf nog rekeningen gekregen van consulten enz. Dit was het echter allemaal waard en heb maar één keer gehad dat ik, ondanks het koelen, echt veel pijn had. Dit duurde een uurtje. Verder viel het altijd mee.

Ik wil nog meegeven dat als er meiden/vrouwen zijn die dit lezen en bang zijn om het erover te hebben met iemand. Doe het gewoon! Huil je ogen desnoods uit (zoals ik deed, elke keer…) en leg uit dat je het moeilijk vindt.

Ondertussen ben ik hartstikke open geworden en met bepaalde vriendinnen zelfs closer geworden hierdoor. Over je lichaam praten is lastig, maar het wordt makkelijker! Echt waar!

Liefs,
Anoniem