Begin augustus word ik geopereerd aan mijn schaamlippen. Ik wil graag mijn ervaringen delen omdat het onderwerp een taboe is.

Meiden en vrouwen die zo’n operatie overwegen, lopen hier tegenaan. Een ervaring lezen, kan helpen.

Wel wil ik graag anoniem blijven.

Op mijn vijftiende was ik volgroeid en kwam ik erachter dat ik af en toe pijn had ‘down there’. Ik kwam er als snel achter hoe dit kwam, mijn schaamlippen staken uit. Dit zorgde ervoor dat vooral fietsen erg pijnlijk was maar ook zitten op een harde stoel of sporten kon pijn doen.

Ik vond al snel op internet informatie over een operatie. Het probleem was dat ik me er zo voor schaamde dat ik er niemand over durfde te vertellen. Ik heb het probleem weggestopt.

Rond mijn achttiende kreeg ik er psychisch last van. Ik kreeg veel opmerkingen van vriendinnen over het feit dat ik niet met jongens bezig was. Ik wilde dit niet omdat ik bang was voor de seks en omdat dit mij ontzettend pijnlijk leek, aangezien mijn schaamlippen vaak zo gevoelig waren.

Ik zei altijd maar dat ik het niet zo boeiend vond. Ik voelde me er echter ontzettend rot over. Ik herinner me nog een tijd dat ik veel huilde ’s avonds in bed. Ik vond het zo lelijk en zo vervelend dat ik pijn had. Ik had het gevoel dat ik het bij niemand kwijt kon. Alle opgekropte gevoelens kwamen er daarom uit.

Pas toen ik bijna twintig was, ondernam ik actie. De aanleiding was dat een vriend van me de opmerking maakte dat hij een keer wat gedaan had met een meisje en dat hij de schaamlippen van dat meisje zo ontzettend vies vond omdat ze lang waren. Ik was heel boos op hem. Toch schudde het me wakker.

De pijn was erger geworden dan vroeger. Ik probeerde zoveel mogelijk met het openbaar vervoer te reizen zodat ik niet hoefde te fietsen. Dit gaat natuurlijk te ver. Naast de lichamelijke pijn had ik nog steeds psychisch last van de grote angst voor seks en ik vermeed daardoor relaties.

Afspraak gemaakt

Ik maakte een afspraak met de dokter. De eerste keer dat ik het moest laten zien vond ik heel lastig.
Toch voelde het als een enorme opluchting. Ze maakte meteen een afspraak in het ziekenhuis. Daarna heb ik het pas aan mijn moeder en een paar vriendinnen vertelt. Mijn moeder vond het heel erg dat ik er al zo lang mee liep. 

Helaas wordt de operatie niet vergoed. Ik moet hem helemaal zelf betalen. Blijkbaar wordt deze operatie bijna nooit vergoed. Ik had hier echter al rekening mee gehouden en had al wat gespaard. Ik koos ervoor om in de zomervakantie geopereerd te worden zodat ik niks hoefde uit te leggen aan school,  aangezien ik toch niet op vakantie kon (i.v.m geld) was dit de beste oplossing.

Achteraf vind ik het erg jammer dat ik het niet eerder heb gedaan. Alles viel mee. Iedereen reageerde ontzettend lief. Ik merk dat het idee van de operatie me al meer zelfvertrouwen en energie geeft. Ik zit beter in me vel dan ooit. Ik heb er stiekem zelfs een beetje zin in.

Na de operatie zal ik laten weten hoe het is gegaan.

Liefs,
Anoniem