Slik…

Koopzondag. Vandaag met het gezin naar de koopzondag in Hoofddorp. Doel: Primark.
Omdat het bij Primark heel druk kan zijn (heel veel voor heel weinig) moesten we er voor 12.00 uur zijn.

Zo gezegd, zo gedaan. Doordat het winkelcentrum Hoofddorp heel groot is, had ik mijn rolstoel meegenomen. Onze expeditie kon beginnen, want zo voelde het wel.

Tot mijn verbazing waren wij niet de enigen die er voor twaalven stonden, we waren met velen. Alleen het winkelpersoneel mocht eerst naar binnen. En dat waren er ook velen.

Heel veel kleding

Manlief had iets te lezen, drinken en eten meegenomen en toog zich neder op een bankje. Het grote wachten kon beginnen tot het walhalla zich opende. Jongste en ik togen naar binnen, jongste had haar eigen boodschappenlijstje, ze kende de weg. Ik had niets nodig, maar kijken kan altijd en er viel veel te kijken.

Heel veel kleding, heel veel mensen in alle soorten en vooral ook maten. Ik zag menige vrouw wiens shirtjes c.q. topjes in de was gekrompen waren, je begrijpt wel wat ik bedoel.

Doolhof

Ik was dus met mijn rolstoel en dat is in een kledingwinkel een avontuur op zich. Overal benen en kledingrekken en tussen de kledingrekken nog meer mensen c.q. benen. Het leek wel alsof ik me in een doolhof bevond. Als ik vroeg of ik er even langs mocht, keken mensen verbaasd achter zich, daarna omlaag om vervolgens 1 cm opzij te gaan, dat schoot lekker op.

Het leuke is het oogcontact met kleine kinderen en kinderen in een kinderwagen. Zij zijn op gelijke hoogte en waren blij verrast iemand in de ogen te kunnen kijken.

Paskamers

Omdat ik er toch was, koos ik toch een paar shirtjes en skinny jeans uit, die naam alleen al maakt me blij. Zoals ik al zei, veel voor weinig, ook van broeken. Op dus naar de pashokjes, daar hebben ze een heel systeem. Bij de ingang van de Primark staan enorme tassen c.q. manden. Handig om daar alle kleding in te doen.

Bij de kassa worden het aantal kledingstukken geteld en krijg je een soort van bon mee. Per persoon max. 8 kledingstukken, ik had er 4, jongste 12, eerlijk delen en zo hadden we ieder een tas met 8 exemplaren. Bij de pashokje nam jongste haar deel mee en ik de mijne. Daar begon mijn grote avontuur pas echt.

Oke, ik weet, ik heb het jullie vaker verteld, dat ik iets last van overgewicht. Ik heb iets teveel warmhoud-
kussentjes voor mijn sixpack. Thuis voor de spiegel ga ik altijd zo staan dat het nog wel meevalt. Ik was oprecht van mening dat ik alleen warmhoudkusssentjes van voren had en niet op mijn rug. Zo kijk ik thuis nooit in de spiegel, het licht is ook wat gedempter in onze slaapkamer.

Slik

In de paskamer was er geen ontsnappen aan. Spiegels aan beide kanten, dat samen met het felle paskamerlicht was genoeg om even te moeten slikken. De zin om te gaan passen was in rook opgegaan. Deze spiegels liegen niet. Er moet iets gebeuren, ik weet alleen nog niet wat. Er was één lichtpuntje: de broeken waren te groot, dat is ook wel eens fijn om te merken.

De moed ontbrak me om te gaan ruilen. Dan had ik weer in vol ornaat voor die spiegels moeten gaan staan.
En dat was weer even slikken geweest.

Muffintop

In onze krant staan regelmatig columns van Sylvia Witteman en Aaf Brandt Corstius. Altijd leuk en vaak herkenbaar om te lezen. Zo vernam ik al lezend ‘leuke’ omschrijvingen van een maatje meer: muffintop, lovehandles, zijkwabjes, allemaal gezellige namen voor: vetkwabben. Over die laatste heb ik het dus.

Voor alle duidelijkheid. De vrouwen met gekrompen shirtjes hadden ze ook, die zijkwabjes. Moeten ze,
de zojuist bij Primark gekochte shirtjes, maar op een lagere temperatuur wassen. Maar ook voor hen geldt:
de spiegels liegen niet.

Struisvogel

Ik had eigenlijk niet zo verbaasd moeten zijn. Als ik eerlijker naar mezelf was geweest, had ik allang geweten dat ik her en der lovehandles heb. Maar ja, een van lievelingsdieren is dan ook niet voor niets een struisvogel. Ik ben gek op die eigenwijze koppen van deze dieren; ze staan er natuurlijk ook bekend om dat ze die koppen wel eens in het zand steken. En daarin ben dan ook best goed.

Ik ben niet zwanger

Ik bedoel: als een arts (weer die leuke van de pijnpolie) aan je vraagt of je zwanger bent, dan zegt dat al genoeg. Oké, het al dan niet zwanger zijn hoorde in een heel rijtje standaardvragen die hij voorafgaande aan een behandeling moet stellen aan iedereen, maar toch.

Aan een vrouw van een zeker leeftijd met overgewicht vragen of ze zwanger is, is a) een redelijke botte vraag om te stellen en b) voor de vrouw in kwestie (ik dus) een duidelijk signaal. Dat was dus weer even slikken.