‘Congresje zeker’, is de reactie van mijn omgeving vaak, wanneer ze mijn vakantiebestemming vernemen.

Daarmee uiting gevend aan de algemene opvatting dat artsen, vaak vergezeld van hun partners, bij voorkeur belastingaftrekbaar relaxen onder het mom van congresbezoek in verre exotische oorden of aantrekkelijke wereldsteden.

Zelf ben ik niet zo’n enthousiast congresganger. Want ik heb een vent die echt van zijn vak houdt en daarom loopt op een congres de wekker net zo vroeg af als thuis.

Vervolgens wacht er een straf dagprogramma van een lezing zus en een workshop zo. Gevolgd door een postersessie en nog een aantal verplichte ontmoetingen in de wandelgangen.

En ondertussen loop ik in het gezelschap van een ingebonden stedengids te verdwalen in zo’n wereldstad die ik niet zelf heb uitgezocht. Of ik lig in mijn uppie op zo’n wit zandstrand een warmtestuwing te krijgen van al die gebronsde kanjers met een hoog  testosterongehalte op surfplanken.

Wetend dat alle fiscale voordelen niet toereikend zijn voor het smartengeld dat ik op zo’n moment verdien.

Enige tijd geleden hadden wij echter de euvele moed om een zelfgekozen reis naar Jordanië bij de VVAA (Vereniging voor Artsen Automobilisten) te boeken. Met de eigen soort op vakantie gaan, kan iets veiligs hebben, maar voor ons was het vooralsnog een ietwat vermetele keus.

Op Schiphol wachtte ons een onberispelijke, uiterst charmante groepsleider die de ogen van de vrouwen deed oplichten en die van de mannen deed vernauwen.

Vervolgens raakten wij anderhalve week lang onderhevig aan de ongeschreven wetten van de groepsdynamica en ‘ons soort mensen’.

Nogal wat vrouwen waren opgedeeld in de categorie echtgenoten van hun man, maar het ongekeerde kwam ook voor: zij waren zelf arts. Soms was hun partner erbij, soms waren ze alleen.

Het werd kortom een intensief proces voor alle betrokkenen, met onze reisleider jonglerend in voortdurend wisselende rollen: gids, therapeut, gezelschapsheer, scheidsrechter.

In mijn rol als toeschouwer was het allemaal heel boeiend. Aan het eind van de overigens zeer interessante en onvergetelijke reis konden we door een misverstand niet beschikken over de beloofde eigen hotelkamer om ons op te frissen en een paar uurtjes te rusten.

Als compromis kregen de mannen samen een kamer toebedeeld en wij, vrouwen, twee. Kamer 435 waar ik met zeven andere vrouwen verbleef, werd in een mum van tijd een mix van een boudoir en een Turks bad.

Föhns werden uitgewisseld, tampons, make-up, maar ook allerlei vertrouwelijkheden over kappers, kleding, kinderen, persoonlijke achtergronden, levensfasen. Zaken die tijdens de reis nauwelijks aan bod waren gekomen.

Terwijl de een in bad zat, gebruikte de ander de douche en in de dampige kamer zelf graaiden half ontklede dames giebelig naar schone kledingstukken in hun koffers. We stapten als vriendinnen het vliegtuig in.

‘Waar gingen in jullie kamer de gesprekken over,’ vroeg ik, weer verenigd met mijn man. Hij keek mij heel verbaasd aan. ‘Over het vak’, zei hij. ‘En verder ging het eigenlijk nergens over’.