Ik dacht dat ik de bus wel even een weekje in zou rijden en dan met frisse moed de wereld in zou trekken.
Ik zag het helemaal voor me. Ik stoer achter het stuur en naast mij een tevreden Teuntje op de bestuurdersstoel.
Hier en daar zou ik even stoppen om te schrijven om straf door te gaan met de wekelijkse column voor FemNa40 en door te schrijven aan boek nr 2.
Het liep anders
Rondom gelukkig stap ik de bus in. Hij staat op mijn naam, een blauwe Volkswagen LT 28 zes cilinder motor. Bouwjaar: 1980. Een stoer woord LT 28. Het maakt dat ik mij een echte reizigster voel. Hier heb ik 22 jaar van gedroomd, wonen in een bus. Nadat ik de papieren heb uitgewisseld met de Duitse ex eigenares - Doris genaamd - stappen we vrolijk in. Ik achter het stuur, zij aan de passagierskant en Teun achterin. Ze woont in een typisch Portugees huisje in de bergen, met dikke muren en een houtkachel.
Om op de grote weg te komen, moeten we over een laantje de berg af. Ik start de motor en geef voorzichtig gas. Als ik vaart maak en langzaam de berg afrijd, roept Doris das ik uit moes kijken voor die steen... Ik zie geen steen en op hetzelfde moment schiet de bus met een knal rechts omhoog. Ik trek aan het stuur en trap vol op de rem. De bus rijdt nog een poosje door en ik hoor een luid gesis... Lekke band, gvd! Ik heb de bus tien minuten en nu al een lekke band! ´Du moest die remmen nog eben nach laten kijken,´ zegt Doris, met een wit neusje van de schrik. Gelukkig ken ik een mannetje die binnen tien minuten komt om de band te verwisselen. De rechterzijde is in puin en ik ben een illusie armer. Wat een begin!
Als ik die avond probeer te slapen in mijn huis op wielen ben ik rusteloos en draai me elk kwartier om. Ik vind rijden eng, voor mijn gevoel is de bus vele malen groter en hoger. Ik glij in een vergelijkbare postnatale depressie en onrealistische angsten overvallen me. Mijn grootste vrees is dat tijdens het rijden de motor losschiet en achter mij over de snelweg dendert, ik durf geen berg op te rijden omdat ik vrees om rechtsomkeert over de kop van de berg af te stuiteren en bij windkracht 2 zie ik mij met bus en al de berm in schuiven.
Ik zie eruit als een geest en realiseer mij dat het een tijd zal duren voordat ik gewend ben aan deze nieuwe 'way off life in the wild'. Het liefst koop ik een fiets en neem de trein... Schrijven kan ik helemaal wel vergeten. Voor ik de pen weer oppak moet ik eerst zorgen dat ik door bepaalde fases heen moet om weer bij een rustpunt te komen.
Schrijven is als zweven, schrijven is een onzeker goed en nooit hetzelfde. Soms schrijf ik uren aan een stuk en soms ben ik na een uur leeg. Ik kan schrijven als alles klopt, als een rollator waaraan ik mij kan vasthouden. Als ik schrijf ben ik behept met een bijna ziekelijke discipline. Ik sta vroeg op, maak lange wandelingen met Teuntje en mijn omgeving moet rustig en schoon zijn. Ik eet gezond en ga op tijd naar bed. Vijf dagen per week,
van maandag tot vrijdag.
Inmiddels ben ik vier maanden verder. De motor heeft verse olie, nieuwe filters en de verdroogde slangen zijn omgeruild voor stevige nieuwe. De remmen werken weer en de claxon toetert naar wellust. Een paar nieuwe banden en het lek van de diesel is verholpen. Door het werk van het mannetje is de gedeukte zijkant gerepareerd en de angsten zijn geluwd, de bus is door de Portugese APK goedgekeurd. Het woongedeelte heb ik zó veranderd, dat het een klein huisje lijkt. Ik heb een prachtige plek in de Algarve gevonden waar stroom, water en douches zijn. De zin om te schrijven is er meer dan ooit.
De Klusjuf artikelen stoppen
De Klusjuf artikelen heb ik stopgezegd, omdat die een groot deel bij Peru hoorde. De blog www.Karinvanderwaals.123website.nl (een mondvol) hou ik aan om jullie op de hoogte te houden van mijn wel en wee. Ook schrijf ik weer voor FemNa40. Niet meer onder Klusjuf of de spannende Hansje van der Spoel.
Alle verhalen, of ze nu technisch, sappig, gevoelig of vrolijk zijn, ik schrijf en onderteken met mijn eigen naam.
Ik zie er naar uit dat jullie met plezier mijn verhalen zullen lezen.
Ik heb mij opnieuw aangemeld op Facebook. Ik ben daar 3x mee gestopt. Ik hoop dat ik Facebook kan gebruiken voor waar het nodig is: delen wat belangrijk is en dat ik niet uren zit te scrollen, we zullen zien. Mijn leven lang heb ik de afwijking om radicaal met allerhande zaken te stoppen als ik er geen controle over heb.
Zo knipte ik creditcards door om het pinnen te bestrijden, zakken drop kieperde ik halfvol weg en meerdere malen heb ik de tv-kabel doorgeknipt om het zappen tegen te gaan. Uiteindelijk draaide ik alles terug en kostte het klauwen met geld. Helaas heeft dit trekje mij een aantal goede vriendschappen gekost.
Wijsheid komt met de jaren...
Schrijfster van het boek 'Cappuccino met karakter'
