Iedereen heeft zo zijn rustpuntjes. De één gaat mediteren, de ander gaat een wandeling maken op het strand en zo heb je mensen die genieten van een wandeling in het bos, waar de geur van vochtige aarde je neus inwaait.

Ik heb niets van dit alles. Wel heb ik onlangs een mediteersessie gehad. Ik vond het geweldig.
Hoewel ik erg moeite had met stilzitten en echt probeerde de dagelijkse dingen die mijn hoofd zo nu en dan terroriseren te parkeren, moet ik zeggen dat ik het heerlijk vond.

Lekker bad

Wel heb ik mijn bad. Jawel een bad! Geen altaar om te mediteren, geen aarde en geen ziltige lucht en golven, die als een soort oergeweld langs je kaplaarzen razen. Mijn bad is mijn heiligdom. In mijn bad kom ik tot rust, kan ik mijn gedachte ordenen en kan ik mijmeren over zaken die geweest zijn en behoren tot een ver, ver verleden.

Zo ook vandaag. De deur op slot, kraan aan. Heerlijke olietjes erin en liggen maar. Meestal zodra het bad vol is, hou ik het 10 minuten vol. Dan laat ik het weer leeglopen tot een bepaalde hoogte en vul ik mijn bad opnieuw.
I know... dit is absolute verspilling van water. Voor een ieder die daar over valt, bied ik dan nu mijn nederige excuses aan.

Mijn gedachte ging terug naar een telefoongesprek met mijn vader eerder deze dag, terwijl ik mij liet onderdompelen in mijn heiligdom. Ik spreek hem niet vaak. Hij is te druk en zeker niet spraakzaam over de telefoon. Vandaag nam hij de tijd.

Mijn allerliefste vader! Wat hou ik van deze man. Mijn held, mijn redder in nood, mijn alles. Als klein meisje was ik al een papa’s kindje. Zelfs toen mijn ouders gingen scheiden ging ik dood van verdriet en heimwee, waardoor iedereen besloot dat het voor mij beter zou zijn als ik bij mijn vader zou gaan wonen.

Nadat mijn vader 13 jaar terug op 52ste al zijn eerste hartaanval kreeg en 6 jaar later nog eens meerdere malen een hartstilstand, ben ik mij als geen ander bewust van het feit dat mijn paps een man van de dag is.

Mijn vader, de Camel man

De man die het oerwoud in ging met een kapmes en met bloedzuigers op zijn borst weer uit het oerwoud kwam. Mijn vader die met haaien zwom, bergen beklom en op zijn ski’s alle bergen temde. Hij gaf skiles, duikles en ging met een camper Amerika door. Liet zich droppen met een helikopter met ski’s aan om op de latten verder te gaan in Canada. Op zondag ging hij trial rijden en sleutelde aan zijn old timers waar het tuinpad vol mee stond.

Hij bouwde een huis in Griekenland, reed vanuit Nederland met zijn rangerover en de hond Max naast zich op en neer. Max zijn allerbeste vriend, een flatcoated retriever. Waar Max was, was mijn vader. Deze viervoeter was hem alles. Tijdens de bouw van zijn huis in Griekenland werd hij bruut overvallen. Met geweren werd hij samen met zijn vriendin onder schot gehouden. Hij werd beroofd van alles. Alle waardevolle bezittingen, sieraden, auto, inboedel en paspoorten, noem het maar op.

Maar het meest waardevolle wat hij kwijt raakte zat hem niet in zijn bezittingen. Voor zijn ogen en zelf onder schot gehouden, schoten deze (jonge) overvallers Max dood. Zijn wereld stond stil. Zijn wereld hield op met bestaan. Max zijn trouwe viervoeter was dood. Eerst in zijn poten geschoten daarna pas doodgeschoten.

Mijn vader had ik toen voor het eerst in mijn leven huilend aan de telefoon. Hij huilde en zei door zijn tranen heen. ‘Er is mij al veel afgenomen in mijn leven. Alles wat ik lief had, hebben ze nu ook van me afgenomen’. Ik kan mij niet herinneren dat ik zelf ooit zo hard heb gehuild. Er is niets ergers dan je vader horen huilen en zijn verdriet door merg en been te voelen.

Oude Max

Terug in Nederland

Mijn vader verkocht de boel in Griekenland en kwam weer in NL wonen. Samen met zijn vriendin die hij in Griekenland had ontmoet, enkele jaren nadat mijn tweede moeder en mijn vader uitelkaar waren gegaan. Mijn ouderlijk huis was inmiddels verkocht. Het huis waar ik als klein meisje speelde, het huis waar mijn vader als klein jongetje speelde.

Oorspronkelijk was het huis ooit van mijn overgrootouders. Dus zelfs mijn grootvader speelde daar als klein jongetje. Daarna gingen mijn grootouders er wonen en daarna dus mijn vader. Hetzelfde huis waar ik uit trouwde en hetzelfde huis waar mijn oudste kind in de serre zich tegoed deed aan limonade en in de tuin schommelde onder de perenboom. Mijn vader ging zich na de schietpartij settelen in de bossen van Putten. Samen met zijn vriendin bouwden zij weer een leven op in Nederland.

Nieuwe Max

Toen hij 60 jaar werd ging ik samen met zijn nieuwe liefde een nieuwe Max halen in België, om deze op zijn verjaardag als een baby in zijn armen te leggen. Weer huilde hij. Ik ook! Dat is nu 5 jaar geleden.

Nieuwe Max

Mijn vader werd onlangs 65. Nooit had ik durven dromen dat hij deze leeftijd zou bereiken. Hij doet het rustiger aan nu. Doet geen spannende dingen meer qua duiken en oerwouden. Wel is hij net terug van een reis naar Cuba. Geen hotel ofzo... nee gewoon duizenden kilometers in een auto en elke dag weer spannend waar hij zou kunnen overnachten.

Tja... dat is mijn vader. Het avontuur zal altijd in hem blijven stromen. Hij zal nooit als een opa in een schommelstoel een woordpuzzeltje doen. Hij zal nooit kerst vieren en met zijn kleinkinderen stoeien. Hij zal de allerkleinste nooit een verhaaltje voorlezen.

Wel leert hij ze alles wat hij in de wereld heeft gezien en bouwt hij hele treinstations met gipsen heuvels.
Neemt hij mijn zoon mee karten en koopt voor zijn oudste kleinzoon een complete duikuitzet. Stuurt hij mijn dochter op Curaçao elke maand een kaart en helpt zijn andere kleindochter met het opknappen van haar eerste huis. Mijn vader, mijn held! Ik besluit morgen even langs ons oude huis te rijden.

Dan staar ik naar vervlogen tijden en het tuinpad van mijn vader. Dankbaar dat ik hem nog steeds op mij heen heb.

Trailer