Eindelijk kan ik me gaan bezighouden met de vakantie. Over een paar dagen vertrekken we met twee auto's, een caravan, een vouwcaravan en vijf kids naar het Lago Maggiore.
De meeste obstakels hebben we ondertussen uit de weg geruimd, zijnde een auto die total loss is en een verkochte boot die plots weer op de oprit stond.
De auto kon ondanks zijn treurige staat gelukkig toch nog worden ingeruild en de boot was in no time 'echt' verkocht. Maar om nou te zeggen dat alles hier smeuïg verloopt, nee niet echt. Immers, de aangeschafte auto waar we allemaal bloed nieuwsgierig naar zijn, staat nog te glimmen bij de garage en we zijn in afwachting van de trekhaak.
'Mevrouw, we doen ons uiterste best om hem vrijdag klaar te hebben', aldus de vriendelijke verkoper aan de andere kant van de lijn. 'Nou dat mag ik toch echt hopen,' zucht ik terwijl ik mijn ogen laat gaan over een ellenlange lijst met dingen die ik nog moet doen en spullen die ik nog moet kopen alvorens de karavaan kan vertrekken.
'Mama, wie brengt me nu naar mijn werk,' vraagt Niels gapend en achteroverleunend tijdens het ontbijt. Onderwijl gaat de telefoon. 'Schattie, ik heb een lijst met boodschappen die echt haast hebben'.
Ik herken de haperende stem van mijn vader. 'Misschien wil je ...'. Voordat hij zijn zin kan afmaken zeg ik:
'Nee pap, nu niet, ik heb nog steeds geen auto en het is te veel voor mijn fietsmandje.'
Even later Haarlem is calling. Zwanger bloedje komt naar huis. 'Mama, kun je me van het station halen, ik ben er om 3 uur, maar ik kan nu met mijn dikke buik dat hele eind echt niet meer lopen'. Ik kijk vertwijfeld om me heen en wil het liefste gaan gillen.
Op de tafel liggen routekaarten die ik heb ingetekend, een half ingepakte medicijndoos waarvan de rest van de inventaris nog moet worden aangeschaft, autobaan vignetten en die akelige eindeloze actielijst.
Als ik puffend en kreunend mijn lief bel voor enige hand- en spandiensten komt Niels de kamer binnen gestiefeld. Hij heeft net een kijkje genomen in de caravan waar ik nog druk aan het inventariseren ben en al wat kastjes heb ingepakt.
'Mama, wat maak jij een bende'! Als ik hoofdschuddend naar de bijkeuken loop om de enorme berg was,
die mijn jongste bloedje daar gemeend heeft te moeten neerkwakken, in de machine te drukken, komt Niels achter me aan. 'En mama, heb je eigenlijk al iemand gevonden die op Pip kan passen'?
Het wordt nog een hele toer om weg te komen...
