Hij kwam al waggelend op zijn korte beentjes het plaatselijke restaurant binnen.
Is het jou weleens opgevallen dat alle kleine mannetjes een heel vreemd 'loopje' hebben,
soort van pinguïn-achtig wiebelend geheel?
Tel daar nog bij op zijn half kale kopje met een matje van vette slierten, grote bek (kwam later) en oeverloze gelul over zijn talloze bezittingen en hoe groot zijn huis wel niet was, wat zeg ik HUIZEN en niet te vergeten zijn jacht, wat in Italië lag en al zijn bolides.
Hij had weinig tijd want tja, in de tijd die hij bij mij doorbracht, had hij eigenlijk alweer drie deals kunnen sluiten, met gemak... Je zou je er nog schuldig door gaan voelen.
Ondertussen goot hij en passant nog even zijn glas tomatensap over zijn overhemd, zat te kauwen met zijn mond open en deed uitermate lullig tegen het bedienend personeel. En ik zat niet alleen mijn visje maar ook mijzelf op te vreten..
Je kunt een man kennelijk wel uit de armoede halen, maar de armoede niet uit de man en klasse is niet te koop, zo bleek maar weer.
Het was een lange tijd geleden bedacht ik mij dat ik tegenover zo'n nare man had gezeten met zo'n slechte uitstraling, ontzettend voelbaar voor mij als hoog sensitief persoontje.
'Ben jij altijd zo rustig', vroeg deze 'ADHD smurf' op een gegeven moment. 'Meestal wel, antwoordde ik, hoezo?' 'Ik zou er helemaal gek van worden', zei hij wiebelend met zijn voeten op de rand van de, voor hem veel te hoge, barkruk. 'Actie actie actie moet er zijn'. Gék word ik van de rust die jij uitstraalt en je lieve stem'.
Grappig hè, als therapeut/lifecoach weet ik dat als je je aan iets ergert bij een ander, dat vaak iets is wat je graag zelf ietsiepietsie meer zou willen hebben (haha).
'Nou dan weet ik het goed gemaakt, antwoordde ik. Ik wil je niet langer lastigvallen en ergeren, dus wens ik je een hele fijne avond verder en hele goede zaken. Je kunt er vast nog wel drie doen als je een beetje opschiet, misschien nog wel vanuit je (sport) wagen (die pontificaal voor deur stond geparkeerd) en kennelijk dienst moest doen zijn vast en zeker veel te kleine piemel te compenseren. Dag François.'
Ik heb uiterlijk volkomen kalm m'n jas aangedaan en ben weggegaan. Bijna kotsend stapte ik in mijn
'black beauty' en met gierende banden ben ik richting huis gereden waar mijn grootste vriendin Ruby trouw en kwispelend op mij zat te wachten.
Heb zitten huilen van ellende, mijn hoofd in haar vacht, fluisterend 'klote kerels'... ik heb er toch zó genoeg van! Haar grote bruine ogen keken in mijn bruine ogen en voor een moment begrepen we elkaar, no words needed, althans zo leek het. 'Kom op lieverd we gaan lekker naar buiten, even uitwaaien,' zei ik zachtjes tegen haar.
Ze ging zitten zodat ik haar riem om kon doen en we liepen samen een rondje in de regen en de wind, zodat ik het gevoel had dat alle nare 'vibes' wegwaaiden... brrrrrrrrrr...
Thuisgekomen heb ik een heerlijke kop thee gemaakt, mijn elektrische dekentje aangezet en ben onder de wol gekropen, in een vergeefse poging de kou uit mijn lijf en mijn hart te verdrijven.
Lucia Boer
yourpersonallifecoach
