Het is alweer te lang geleden dat ik heb geschreven.

Wat zo onwijs lief is, is dat mensen naar mij toekomen, een mailtje sturen of een appje of ik met het schrijven/bloggen ben gestopt?

Onwijs gaaf dat zoveel mensen mijn blog volgen,
dat realiseerde ik mij niet en word er heel bij van!

De zomerperiode was druk en het zal bij jullie niet anders zijn. Dit is de reden dat het er gewoon niet van kwam om te schrijven. Wat ik me in de zomerperiode wel realiseerde, is dat het erg druk is in mijn hoofd. Dat ondanks de afronding van alle sores er nog flarden door mijn hoofd schieten.

Als een bal in een flipperkast gaan gedachten alle kanten op, wat de nodige onrust geeft. Er komt dan een moment dat je iets met die onrust moet doen. Het bloggen helpt om stukje bij beetje mijn hoofd leeg te maken.

Wanneer dan weer te starten? Normaal heb ik geen startproblemen maar deze keer duidelijk wel…
Met Marco Borsato op de achtergrond meedeinend op de noten van 'Als er nooit meer een morgen zou zijn' (emotionele doos dat ik ben…) word ik abrupt wakker geschud door de allerleukste Ali B!

Zijn enthousiasme en positiviteit geven mij op dat moment de energie weer om uit mijn schulpje te komen en weer in de pen te klimmen.

Wat soms een vraag is; waarom nou bloggen/schrijven over dit proces?
Het is nu toch afgelopen, het is nu toch klaar en hij is gezond en wel?

Ja, dat klopt. Hij is gezond en wel, gelukkig! Dat we daar blij mee zijn dat zal meer dan duidelijk zijn.
Misschien werkt het bij jou anders en bij mij was er op een moment geen ontkomen meer aan dat de ondergedrukte 'bal' van een aantal jaren verdriet, boosheid, frustratie, oogkleppen op en meer van dit soort dingen explosief naar boven kwam van alles wat ik heb onderdrukt in deze periode.

Of de vraag; Het was toch zijn ziekte en niet die van jou?

Nou dat zit zo; het doet als partner en moeder van toch ook heel veel met je! De periode van het ziekteproces is een heuse impact op alles wat je doet en hoe je het doet. Het is niet alleen de operatie, de behandelingen, het is alles. Alle ballen die je in de lucht moet houden, die je in de lucht wilt houden en het ook gewoon doet!

De zorg voor de kinderen, de zorg voor het gezin (zeg maar het thuismanagement), de zorg voor communicatie naar de buitenwereld, de zorg voor om leuke dingen te blijven doen, de zorg voor inkomen, de zorg voor alles zeg maar dat is best een uitdaging.

Ik was 42, stond in het midden van een onbezorgd leven. Bij het horen van een ernstige ziekte bij je partner realiseer je je blijkbaar in een ‘spilt second’ dat je NU midden in het leven staat en NU door moet pakken. Je zit midden in het leven en het realiseren dat je er zomaar alleen voor kan komen te staan, is best een vreemde constatering.

Blijkbaar heb ik in de drang van ‘overleven’ voor 2 strategieën gekozen. Ik ben als een leeuwin voor hem gaan liggen en degene die het lef had te dicht bij te komen, kon een klauw krijgen. Het overlevingsmechanisme onbewust gekozen om hem te beschermen en goed te kunnen herstellen.

Daarnaast heb ik bij mijzelf een muurtje opgetrokken. Niet bewust, het gebeurde gewoon, zonder er bij na te denken. Ondanks het feit dat we heel snel wisten dat het goed zou komen, was het kwaad geschiedt.
De leeuwin in mij was wakker gemaakt en de muur stond als een huis. Beide solide en moeilijk af te breken.
Je kunt ook niet iets afbreken als je niet realiseert dat het staat!

Als een leeuwin voor iemand gaan liggen en beschermen, is in sommige situaties handig en er komt een moment dat je opzij moet stappen. Plaatsmaken om de persoon weer zijn eigen ding te laten doen en zijn eigen leven in te vullen. Pas veel later kwam dit moment van helderheid dat loslaten en de verantwoording bij de persoon zelf te laten, tot mij doordrong.

Zo’n muur is een ander dingetje. Een leeuw heeft poten, staat op en loopt weg. Een muur staat solide en laat zich niet zomaar afbreken. Ergens, diep van binnen, weet je dat je man kan komen te overlijden en met deze boodschap lijkt het alsof ik onbewust in een rouwproces ben gekomen.

Dit mechanisme, genaamd het onderbewustzijn, deze zelfbescherming, heeft ervoor gezorgd dat ik, in dit dus onbewuste rouwproces, stilletjes niet meer volledig openstond voor het houden van… Ik hield zielsveel van hem, maar het verder houden van voor de toekomst was misschien niet reëel en daardoor een beetje teveel…

Want stel nu dat hij komt te overlijden, dan is er in ieder geval al een stukje verwerkt waardoor ik erna ook sterk in het leven sta. Zo kwam dus een moment van besef dat ik weer opnieuw moest gaan houden van hem, ondanks het feit dat ik wel van hem hield! Een complexe en tevens verwarrende gewaarwording kan ik je vertellen!

Pas na de afronding van zijn hormoonkuur, 5 jaar later, kan ik dit geheel benoemen het afronden. Deze 5 jaren zijn we dagelijks met het hele proces geconfronteerd, vooral onbewust en heeft er mede voor gezorgd dat ik in alles in de overlevingsstrategie kwam. Het heeft nadelen, het heeft ook voordelen! Welke, daar kom ik graag later in een van de volgende blogs op terug.

Zo is het dus dat het even stil was in de zomerperiode. En zo kwam in deze zomer de beslissing om een paar dagen op de hei te gaan zitten, om in alle rust mijn hoofd leeg te schrijven!

Ik hoop oprecht dat jullie in de aankomende periode weer kunnen genieten van mijn blogs.

Wordt vervolgd...