Ik kijk altijd met enige bewondering en verbazing naar ons zwaaiend koningshuis.

Net zo goed als ik met verbazing kijk naar de mensen die zich (soms in de stromende regen) laten toezwaaien. Hoe zal dat nou voelen voor Willem, Maxima en zo.

Zwaaien naar een groep mensen die je niet kent, maar die wel speciaal voor jou zijn gekomen. Zwaaien en blijven lachen, krijgen ze daar les in? En hoe houden ze het vol, krijgen ze geen ‘zwaai-arm’, met zo iets als een rsi-schouder.

En wat zouden ze denken: ‘ach gut, daar staan ze weer’, of ‘cool, we hebben nog steeds fans’ of ‘jakkes,
wanneer mogen we stoppen met zwaaien’ of ‘stop jij eerst en dan ik’ of ‘voor ons vorstelijk salaris moeten we wel zwaaien, dat staat in ons arbeidscontract’.

Ik heb geen idee wat ze denken.

Zwaaien vanaf mijn witte koets 

Ik zwaai ook regelmatig als ik met mijn 'witte koets' het dorp in ga. Ik krijg er alleen niet voor betaald, dat is dan wel weer jammer. Ik zwaai ook niet naar grote mensenmassa’s, maar gewoon naar voorbijgangers.

Dat ik vaak zwaai als ik onderweg ben, heeft een medische reden. Ten eerste heb ik soms last van wazig zien (met dank aan MS). Dat betekent dat ik niet altijd even goed ben ik het herkennen van gezichten.

Omdat ik niet mensen die ik ken zomaar wil passeren zonder gedag te zeggen, zwaai zodra ik iemand zie die een beetje lijkt op een bekende. Met als resultaat dat ik ook zwaai naar mensen die ik, bij nader inzien, helemaal niet ken.

Mensen zijn vaak zichtbaar in de war, ‘wie is dat mens'? Maar goed beter een keer teveel zwaaien dan te weinig.

Zwaaien met terugwerkende kracht

Ik heb ook behoorlijk last van traagheid in denken, ook zo’n MS-grapje. Dat betekent dat pas als mensen mij al gepasseerd zijn, het tot mij doordringt wie dat is. Dan is het al te laat om alsnog te groeten, dat voelt zo knullig.

Daarom begin ik maar alvast te zwaaien als ik iemand denk te herkennen, ook al is dat niet zo.
Beter mee verlegen dan onverlegen, om het zomaar te zeggen.

Toch komt het regelmatig voor dat ik te laat reageer c.q. te laat door heb wie me tegemoet loopt of fietst.
Ik moet me dan omdraaien om met terugwerkende kracht alsnog gedag te zeggen.

In die gevallen ging alles gewoon even te snel of beter gezegd, was mijn brein te langzaam.

Zwaaien en lachen

Om een lang verhaal kort te maken: ik zwaai heel wat af. Niet zo galant als Willem en Maxima dat doen,
daar moet ik nog even op oefenen. Nu nog het lachen erbij, net zo minzaam als Willem en Maxima, dan is iedereen blij.

Dus lieve mensen als ik naar jullie zwaai en lach en jullie kennen mij niet, dan weten jullie nu waarom. En lieve mensen, als jullie mij gedag zeggen en reageer pas als jullie mij al voorbij zijn. Dan weten jullie bij deze ook waarom.

Ik heb een witte scootmobiel!