Eén á twee keer per jaar tuimel ik er in met boter en suiker, mijn lief is er namelijk dol op, het bekende Zweedse warenhuis.

Mijn lief heeft ook engelengeduld en alles wat hij ziet is bruikbaar... Eerst langs het gillende en schreeuwende speelgoedparadijs en dan waan je je in het walhalla.

Terwijl ik een aerodynamische gele tas met blauwe hengsels pak, hem in elkaar vouw omdat ik het gewoon niet vind staan bij mijn Michael Kors tas, zegt Marcel: 'geef maar en in een zwaai heeft hij hem om zijn brede schouder hangen. Pak ff een karretje schat'. Ik zeg 'karretje, je hebt een tas en zoveel hebben we niet nodig toch?' Maar hij staat al bij het bakje met potloodjes en papiertjes.

'Wil je ook een potloodje', vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Handig voor in je tas'. Ik blijf mijn hoofd schudden. Stapvoets, omdat je niet de enige bent, er lopen namelijk nog 10.000 mensen inclusief kinderen die niet in de ballenbak wilden (jammergenoeg) lopen we de schappen af.

Marcel is in zijn element: 'kijk ijsblokhouders in de vorm van kerstboompjes'. Ik zeg: 'we hebben een geweldige Amerikaanse koelkast die ijsblokjes maakt. 'Ja, maar niet in de vorm van kerstboompjes'. Ik zeg: 'nee, niet in de vorm van kerstboompjes, maar ik hoef ze niet, want het verdwijnt in de carrousel van de keuken bij de pannen, vervolgens valt het ergens tussen waardoor je de carrousel niet meer helemaal kunt draaien, dus nee Mars dat gaan we niet doen.'

Eindelijk zijn we bij het artikel wat we echt moeten hebben, blijkt dat het artikel uitverkocht is, er hangt een briefje bij waarop staat schrijf het artikelnummer op dan ligt het in gang 6 pad b 2e plank rechts. Marcel zegt: 'meteen handig hé, daarom heb ik het potloodje, anders hadden we terug moeten lopen naar de ingang'.
Ik mompel: 'we? Jij had terug moeten lopen.' Marcel zegt: 'zei je wat schat'? Ik zeg: 'Nee niks...'

ATTENTIE! 'HUGO wil uit het speelgoedparadijs opgehaald worden. Kunnen de ouders van Hugo komen!
Hij wil uit het speelgoedparadijs'.

Ik ben inmiddels bij de tapijten neergestreken en ben boven op de stapel tapijten gaan zitten wachten op Marcel die inmiddels 500 meter achter mij loopt, bedenk ik mij... als je de moeder van Hugo bent en ik schat Hugo een jaar of 4... Je loopt midden in het Zweedse warenhuis en de naam wordt omgeroepen van je kindje op dat moment 't hele typfus-end met liefde terugloopt en je nog haast ook.

Behalve als je weet wat je nu weet als je kind 20 is. Niet meer naar je luistert, je laat zitten met eten en je soms uren naar de klok laat turen midden in de nacht en denkt waar blijft hij. Hij zou vroeg thuiskomen, zal er iets gebeurd zijn, zal hij gevallen zijn met scooter... nee als je dat toch weet van tevoren dan denk je nou Hugo kleine lieve Hugo je wacht maar ff...

Daar komt Marcel aan met een braadpan, een houten blok, glazen, een rekje, een centimeter om zijn nek, potloodje achter zijn oor en papiertje in de hand met het nummer erop van het artikel wat we zo moeten zoeken. In de verte zie ik gelukkig het restaurant waar je voor 1 euro koffie kunt halen met het 2e kopje gratis.

Ik haal de koffie, Marcel zoekt een tafeltje. Ik reken de 2 euro af bij de kassa en zie een stel op een slinkse wijze kopjes uit een kartonnetjes halen vanuit de winkel en hun gratis 2e koffie pakken terwijl ze niet afrekenen.
Ik vertel van het stel en kijk Marcel aan. En dan zegt hij: 'Ja, nee toch, ik loop nog ff terug naar het begin want wil toch die ijsklontbakjes in de vorm van een kerstboom'.

'Hou nou toch op, die kar ligt al helemaal vol met bennies en agneta's,' maar hij is al weg. Na de koffiepauze gaan we vrij rap de volgende verdieping af. Blijkt alleen dat bij de voorraad gang 6, gang 7 moet zijn en plank b plank c maar ach wat geeft 't...

Er zijn 10 kassa's open maar we staan als nr. 20 in de rij. Voor Marcel maakt het niet uit want die staat in die tijd bij de koopjeshoek. Bij het inladen van de auto bedenk ik mij, ik moet dit niet meer doen en willen. En bij het wegrijden zie ik een krijsend en huilend hysterisch kind... Vast Hugo, hij wil terug naar de ballenbak.

Bij het stapvoets rijden van de parkeerplaats - omdat we niet de enigen zijn - kijk ik naast mij en zie tussen de stoel en de deur iets roze mij aankijken. Het plastic houdertje voor klontjes in de vorm van een kerstboompje. Glimlachend pak ik het en laat het zakken in mijn Michael Kors tas...

Mij benieuwen wanneer Marcel het gaat missen...