Ik ontvang een mail van de moeder van D.
Zij vraagt of ze een afspraak kan maken in de praktijk voor haar zoontje.
Ze informeert mij over de klachten van haar vijfjarige zoon; hij is chronisch verkouden, heeft regelmatig bronchitis, oorontstekingen en totaal geen energie. De huisarts en KNO-arts weten niet meer wat ze verder nog kunnen doen voor hen.
D is meerdere malen geopereerd, heeft buisjes, zowel zijn keel- als neusamandelen zijn verwijderd, maar hij knapt niet op. De alternatieve therapieën die moeder geprobeerd heeft, helpen niet en ook de hormonale neussprays hebben geen baat.
Ze schrijft: 'Mijn hoop is dat u mijn zoontje kunt helpen'.
Altijd spannend vind ik, als Klassiek Homeopaat. Dit is een serieuze uitdaging! Maar wel een uitdaging naar mijn hart. Er ligt zoveel toekomst voor de homeopathie met oog op infecties, zeker gezien de groeiende antibiotica resistentie.
D komt met zijn moeder en vader naar de praktijk en de ouders doen hun verhaal. D is zo uitgeput en moe dat hij niet eens op de stoel kan/wil zitten. Ik haal wat kussens voor hem zodat hij op de grond kan liggen.
Hij ziet lijkbleek en heeft donkere kringen onder zijn ogen. D blijkt van nature een druk kind, veel bewegen,
veel praten maar met een uitputtende geschiedenis aan KNO-klachten.
Ik luister naar het verhaal van de ouders en schrijf zoveel mogelijk op. Na het gesprek ga ik rustig zitten en laat alles op me inwerken. Ik schrijf de analyse uit en neem de familiegeschiedenis van de ouders hierin mee.
Gezien de fysieke klachten, maar ook de onrust die D van nature in zich heeft besluit ik TubC200 te geven.
Bij de volgende afspraak loopt D voorop de praktijk binnen, hij zit rechtop, kijkt me aan en heeft een behoorlijke babbel. Zijn moeder vertelt dat ze niet weet wat haar overkomen is. Hij is nog nooit zo fit geweest, D heeft geen infectie of verkoudheid meer gehad en zit vol in zijn energie.
We nemen alles goed door en ik besluit bij het middel Tub te blijven. Zijn moeder neemt afscheid met de woorden: 'Ik ben u voor altijd dankbaar, dit had ik nooit durven hopen'.
En ik blijf achter met kippenvel... wat een prachtig dankbaar vak mag ik uitoefenen!
