Het leven staat op zijn kop. Op 21 november 2008 wordt bij mij borstkanker geconstateerd. Op het moment dat ik deze boodschap krijg, zijn mijn hersenen verdoofd en mijn lichaam kan niet meer vooruit.
Verdriet en angst gieren door mijn lijf.
Het vooruitzicht is gelukkig goed, ik ben er op tijd bij. Een borst besparende operatie en 6 weken bestraling volgt.
Na de operatie en de weken van de bestraling leef ik in een roes. Ik vind het moeilijk om het te verwerken,
ik ben labiel en niet bereikbaar. Mijn lichaam laat me in de steek. Ik ben boos. Niet lang daarna kom ik weer uit mijn cocon. Dit laat ik mij niet gebeuren. Ik ga beter worden en straks gaat mijn leven gewoon weer door.
Gewoon doorgaan
Twee weken na de operatie zit ik weer achter mijn bureau op het secretariaat. Niet zeuren, gewoon doorgaan. Een jaar later stort ik in, een burn-out . Eindelijk zie ik in dat ik nu een beetje van mezelf mag houden. Ik ‘moet’ niets meer.
In mijn omgeving, werk en privé, ondervind ik veel weerstand en onbegrip. 'Zo erg was die kanker toch niet'. Ook in de familiekring zijn er mensen ‘niet thuis’: ‘ja sorry, ik kan hier niet mee omgaan'.
Dit is het tijdstip dat ik voor mezelf kies. Ik ben in de vechtstand. In oktober 2009 wandel ik mee met de 60 km wandeling van A Sisters Hope. € 1.500, - sponsorgeld inleggen en twee dagen 30 km wandelen.
Het sponsorgeld gaat naar wetenschappelijk onderzoek voor borstkanker. Deze wandeling loop ik ook nog in 2010 en 2011.
De interesse in mijn werk daalt naar nul. Ik voel dat ik iets anders met mijn leven wil gaan doen. Na lang zoeken vind ik een opleiding voor holistisch massagetherapeut. Ik neem de stap en ga vier jaar studeren. In juni 2014 studeer ik af als holistisch massagetherapeut en tussendoor doe ik nog de specialisatie opleiding ‘massage bij kanker’.
Op 23 september 2014 open ik mijn eigen massagepraktijk in Amsterdam bij mijn lieve vriendin Joyce.
Mijn droom komt uit, ik volg mijn hart. Niks moet, alles mag en het is zoals het is. Ik ben een rijk mens en dat ben ik.
Foto: Isolde
