Jipp Heldoorn, 17 jaar en voor het eerst moeder. Rory Blokzijl, 40 jaar en voor het eerst moeder.
Wat een fantastische tegenstelling. Als we eens naar de ‘sociaal geaccepteerde’ normen kijken.
Dan wordt de een als 'veel te jong' beschouwd en de ander als 'veel te oud'.
Allemaal (voor)oordelen. Van mensen die het denken beter te weten. Over je schouder ermee! Niemand kan voelen wat jij voelt Want gaat het nu echt om wat andere mensen denken, vinden en voelen? Nee, het gaat om onszelf. Niemand kan voelen wat wij voelen. Totdat het je zelf overkomt.
Ik kan niet weten hoe het is om op jonge leeftijd zwanger te zijn en een kind te krijgen. Wat ik wel kan doen,
is delen hoe het was om op latere leeftijd zwanger te raken. Zwanger te zijn. En een kind te krijgen.
Mijn positieve ervaringen en strubbelingen kunnen je misschien wel helpen.
17 jaar? Dan ben je een tienermoeder
Het leuke is dat er nu ook een jonge moeder is opgestaan. Niet zomaar iemand. Maar Jipp, een ‘tienermoeder‘. Jipp, die zich ontzettend kwetsbaar heeft opgesteld. Door samen met haar moeder Lou Niestadt een prachtig boek, een naslagwerk, een ontzettend dierbare herinnering te schrijven. Een verhaal van een zwangerschap. Het begin van een nieuw leven. De geboorte van een gezin.
Brief aan Jipp
Weet je wat ik voel als ik dit boek lees? Los van de tranen en heftige emoties die bij mij loskomen? Een diep gevoel van geluk. Wat mooi dat je als jong meisje zo voor jezelf op durft te komen. Het lef hebt om ergens voor te staan. Een keuze te maken en daar ook bij te blijven.
17 Jaar, zwanger en kiezen voor je kind. Kiezen voor jezelf. Ik vind het prachtig om te lezen hoe je moeder onvoorwaardelijk achter je staat en blijft staan. Hoe je ‘loved ones‘ met je meegroeien in dit prachtige maar ook ingewikkelde proces. Dierbaar.
Dat is hoe ik als moeder wil zijn voor Mila. Ik wil er altijd voor haar zijn, ook (nee júist) als ze 'buiten de lijntjes kleurt' (dat vind ik zó mooi verwoord).
De verschillen en de overeenkomsten
Voor ik het weet, ben ik het artikel al aan het schrijven. Terwijl ik je eigenlijk wilde interviewen, Jipp. Over de verschillen, maar ook overeenkomsten tussen op 17-jarige leeftijd en op 40-jarige leeftijd zwanger zijn. Ik denk zelf dat er meer overeenkomsten zijn dan we denken. Want of je nu 17, 32 of 41 bent. Wat er in je lichaam gebeurt, is universeel. Er groeit een klein mensje in wording. Je lichaam verandert op dezelfde manier.
Interview met Jipp
Wat zou je andere tienermoeders mee willen geven?
'Ik zou ze mee willen geven dat ze moeten proberen om de vooroordelen los te laten, hoe moeilijk dat ook is. Dat ze meer moeten gaan vertrouwen op hun eigen gevoel en kracht. We zijn sterker dan we denken. En dat komt vaak omdat mensen jouw kracht van je af proberen te pakken.
Elke keer dat iemand negatieve invloed op je probeert uit te oefenen, bedenk dan dat ze het eigenlijk tegen zichzelf zeggen. Het zegt echt meer over hen dan dat het zegt over jou. Je bent sterk genoeg, dat moet je niet vergeten.'
Wat zal je altijd bijblijven?
'Wat mij altijd zal bijblijven, is de eerste keer dat ik Liv zag. Ik was zo trots op mezelf. Het helpt mij op momenten waarop ik denk dat ik echt niet meer kan. Dat ik dat heb geflikt. Het maakt mij een soort van onsterfelijk. Een gevoel dat ik altijd alles aankan.
Toen ik haar zag, zag ik eigenlijk mijzelf. Alle puzzelstukjes vielen op zijn plek. En dat zal mij altijd bijblijven.
Ik ben wie ik ben, dankzij haar. En ik dacht altijd al dat ik veel van Liv haar vader Luke hield. Maar toen ik hem zag houden van Liv, besefte ik pas hoeveel dat was.'
Hoe makkelijk vraag je om hulp?
Mijn moeder biedt het wel vaak aan. Als ze aan mijn snoetje ziet dat ik echt heel erg moe ben, dan zegt ze: 'Waarom laat je Liv niet hier vannacht'? Ik hoor haar vraag eigenlijk niet eens. En ik reageer direct: 'Oh nee hoor, dank je!' Terwijl het soms wel goed is om haar hulp aan te nemen.
Ik wil het zo graag zelf doen dat ik soms oververmoeid raak. Mijn moeder voelt mij altijd goed aan. Dan is haar vraag niet eens meer een vraag, maar iets wat ik dan moet doen. 'Geef hier die Liv en slapen jij'!'
Wat is volgens jou het grootste verschil tussen moeder worden op je 40e of op je 17e?
Ik geloof eerlijk gezegd niet echt in leeftijden, vooral niet als het gaat om moeder worden. Bij deze leeftijden zijn de verschillen eigenlijk niet zo groot. Allebei vinden mensen het te oud of te jong. Ze vinden het een risico voor het kind. Ik denk dat we meer overeenkomsten hebben dan dat mensen denken. Het is eigenlijk niet echt zo verschillend.
Ik heb vriendinnen van in de 20 en 30, omdat we allemaal een baby hebben. Het verschil voel je niet. Je ziet het alleen. Maar van binnen ben je de leeftijd van je ziel. En die van ons kunnen behoorlijk dicht bij elkaar liggen.'
Wat is volgens jou een overeenkomst?
De grootste overeenkomst is dat je allebei door een spannende tijd van je leven gaat, de mooiste tijd. En of je die jaren nu koestert in je 20e, 30e of 40e, we bewandelen allemaal hetzelfde pad. Niemand hoort daar over te oordelen. Het is ons pad en ik ben heel bij dat we hem op deze manier aan het bewandelen zijn!'
Wat een prachtige conclusie! Ik ben het helemaal met je eens Jipp! Ik ben heel dankbaar dat ik jullie prachtige boek heb mogen lezen. Dit is een van de juweeltjes die ik altijd zal bewaren. Voor mijzelf en voor Mila.
Tot de volgende keer,
Rory Blokzijl
