21 jaar oud was ik toen mijn dochter geboren werd. Oprecht het mooiste wat ik mocht ervaren.
Ja, ik was jong en compleet naïef.

Als ik toen wist wat ik nu weet had ik heel veel dingen anders gedaan. Echter mijn dochter was en is mij alles.
Nooit heb ik 1 dag spijt gehad van het feit dat ik een jonge moeder was. Iedereen vond mij compleet kansloos, gestopt met mijn studie, geen levens-ervaring, m.a.w. gedoemd om te mislukken met kind en al.

Inderdaad het noodlot sloeg al vrij snel toe. De vader van mijn dochter besloot dat hij het bij een andere vrouw beter kon hebben, met als argument dat ik geen oog meer had voor hem alleen nog maar voor mijn dochter.
Dat klopte helemaal!

Mijn dochter werd met amper 3 pond geboren. Ze lag in de couveuse en heeft de eerste week moeten knokken voor haar leven. Ik waakte over haar als een tijgerin. Ik huilde om haar als een dier wat om hulp schreeuwt en pijn heeft.

Ik zorgde voor haar zoals een moeder dat doet. Maar dit kleine guppie was kwetsbaar en had de maanden daarna de nodige zorg nodig. Dat ik daardoor wat minder aandacht had voor de verwekker van mijn dochter is op zich niet vreemd.

Alleenstaande moeder

Al snel kwam ik alleen te staan met mijn kind. Ik redde het. We hadden een fijn leven met z’n tweeën. Ik ging weer terug de schoolbanken in, ik werkte daarnaast heel hard om alle rekeningen te betalen, ik ging nog steeds uit en had veel lieve vrienden. Ik was de enige met een kind dus automatisch was ik de bob als we uit gingen, immers ik had een groot verantwoordelijkheidsgevoel, want ik had een dochter.

Nieuwe liefde

Tijdens deze uitgaansperiode leerde ik mijn huidige man kennen. Een kind was nooit een issue, hij vond het allemaal prima. Hij hield van mij en van mijn dochter. Mijn dochter hield van mij en van hem. Deze twee wezens werden twee handen op 1 buik. Mijn man ontfermde zich als een heuse vader en de liefde in ons huis was op kilometers afstand te voelen.

Twee jaar later trouwden wij en kregen nog een prachtige zoon. Volmaakt gelukkig! Natuurlijk zoals in iedere relatie met de nodige ups en downs maar echte liefde overwint alles. Zo ook bij ons.

Puberende dochter

Kleine meisjes worden groot, puber problemen ontstaan. Het lijf verandert en meisjes worden vrouwen.
Bij mijn dochter waren er toch een aantal zaken die niet klopte. Zo kwam haar menstruatie niet lekker op gang. Diagnose PCO. De kans op een baby zou erg klein zijn en wellicht alleen mogelijk via ivf. Dat zijn de berichten die je niet wilt horen als je een puber bent van 16 jaar.

Voor mijn dochter werd dat een serieus probleem met de nodige tranen. Zoals zij zelf altijd zei: Er is vast ooit ergens een kindje op de wereld die een moeder nodig heeft. Laat ik dan maar die moeder zijn als ik toe ben aan kinderen.  De wens van de gedachte kwam uit.

Naar Curaçao

Toen mijn dochter naar Curaçao vertrok voor de liefde werden wij verblijdt met een prachtig mooi meisje.
Een bonus kleindochter. Kleine lieve Mena, de dochter van de vriend van mijn dochter. Vanaf dag 1 in mijn hart. Ze ziet mij totaal niet als een oma. Dat is ook niet zo raar, immers ik ben best jong om al een oma te zijn.
Mena zei ooit: Jij bent eigenlijk ook een soort mama want je zorgt zo goed voor mij.

Dit meisje is heel speciaal en voor haar zou ik de wereld rond kruipen als het nodig is. Zoals mijn dochter opgenomen werd in de familie van mijn man, zo hebben wij Mena omarmd in onze familie.

Toch zwanger

Toen kwam die ene dag die in mijn geheugen staat gegrift. Het bewuste telefoontje uit Curaçao van mijn dochter dat ze zwanger was. Blijdschap vanwege het onmogelijke! Mijn dochter krijgt een baby. Waar de tropen al niet goed voor is.

So it happend. Mijn prachtige kleindochter werd geboren op 8 september in Willemstad om 10 over 6 in de ochtend. Storm Elizabeth May. Ik had de eer om samen met haar vriend bij haar bevalling te zijn. Huilend heb ik haar bijgestaan als de pijn niet meer te houden was.

Niets is erger dan je eigen kind zoveel pijn te zien hebben. Zo vreselijk trots op haar vriend die haar zo bijgestaan heeft met zoveel liefde tussen hen beiden.

De geschiedenis heeft zich herhaald

Ik was 21 toen ik mijn dochter kreeg en mijn dochter heeft haar dochter gekregen op haar 21ste. Echter ik weet zeker dat haar toekomst er geweldig uit zal zien met haar vriend naast haar zijde. Op mijn 42ste ben ik oma geworden en god wat ben ik dankbaar voor dit kleine mensje in ons leven. Dankbaar voor de bonus kleindochter en dankbaar voor het wonder van mijn dochter.

Mijn man? Die is dezelfde dag op het vliegtuig gestapt om zijn kleindochter en dochter in zijn armen te nemen. Ja zijn dochter! Want ondanks dat ze niet biologisch zijn dochter is, is ze in geest en hart in alle opzichten zijn dochter.

Ik had mij geen betere vader kunnen wensen voor mijn dochter en geen betere opa voor onze kleindochter.
Op mijn 42ste oma en een dankbaar en gelukkig mens!