Naar de film
Loslaten, ik weet het inmiddels, het hoort bij het moederschap (waarom hoor ik eigenlijk nooit dat vaders moeite hebben met loslaten). Vandaag zou mijn zoon met zijn vriend Nils naar de bioscoop gaan, naar een of andere schiet- en/of monsterfilm.
Heerlijk voor mij dat ik niet mee hoef, ze kunnen immers, vinden ze zelf tenminste, het prima alleen. Zijn moeder en ikzelf hadden onze zoons meerdere malen goed uitgelegd welke bus, hoe laat en vanaf welke bushalte, ze rechtstreeks naar de bioscoop zou brengen.
OV-chipkaarten, bioscoopbonnen, opgeladen telefoons en zakgeld mee, het kon niet mis gaan. Met dochter op kamp, man op het werk, had ik de dag voor mezelf. Heerlijk!
Alhoewel, het begon ermee dat zoonlief op de verkeerde tijd (naar mijn idee), de verkeerde kant (andere bushalte) fietste.
Toen ik hem belde, luisterde hij even naar me (of niet, want ja, ik ben zijn moeder en die zeurt alleen maar) en zei vervolgens doei. Oké, ik heb nog even wat getreuzeld en besloot het toen los te laten.
Algarve
Omdat ik alle tijd had, besloot ik mijn mail en facebook eens te updaten. Ik kwam een blog tegen van een vriendin van me.
Haar zoon (17 jaar) was met vrienden naar de Algarve. Na een appje: ‘we zijn geland’, had ze niets meer gehoord. Oh, het kan nog altijd erger. Die van mij is naar Amsterdam, dat is nog dichtbij, die van haar naar Portugal. Dat is toch iets moeilijker loslaten dacht ik.
Kibboets
Hierdoor dacht ik terug aan de reis die ik naar Israël heb gemaakt: 2 meisjes uit de polder, die naar een Kibboets wilden. Net 18 waren we. Met terugwerkende kracht heb ik veel bewondering voor onze ouders. Ze hebben ons wel laten gaan. Dat was loslaten in het kwadraat.
Er was toen geen internet, geen skype, geen mobiele telefoons. Nee, we belden keurig 1x per week collect call. Vertelden braaf over het werk dat we deden in de keuken. Verzwegen de uitstapjes die we met die knappe jongens maakten.
Zongebruind en als vrouw keerden we terug in de veilige armen van onze ouders. Aan de andere kant, er was toen alleen maar Nederland 1 en Nederland 2, geen CNN en al helemaal geen Al Jazeera. De wereld was toen ook een stuk overzichtelijker, veiliger leek het wel.
Zonder geld
Oh ja, mijn zoon en zijn vriendje? Dat is op zich weer een heel verhaal. Nadat ze uren onbereikbaar waren voor ons moeders, ging tegen zessen de telefoon: ‘Mam, kun je ons op komen halen'?
Onze slimme jongens, die ALLES beter weten, waren gestrand op het busstation in Amstelveen. Vreemd, deze bushalte ligt niet op route van de ons geadviseerde (snelste en kortste) buslijn.
Omdat ze een langere route hadden genomen, was de OV-chipkaart van zijn vriend leeg. Geld hadden ze ook niet meer
(dat was opgegaan aan hamburgers, popcorn en cola). 'Dat wordt dus lopen jongens', antwoordde ik, zonder te weten dat de moeder van zijn vriend dat ook al had gezegd.
Gemopper aan de andere kant van de lijn, pech, hadden ze maar naar ons moeten luisteren.
Reddende engel
De boys hadden geluk, de vader van Nils zou ze tegemoet rijden. Ze moesten dan eerst een heel stuk naar de afgesproken plek lopen, dat was hun ‘straf’.
Tja, naar moeders behoor je te luisteren. Ik kon een glimlach niet onderdrukken, in nood bellen ze toch maar al te graag naar die vervelende zeurmoeders. Dan hebben ze ons toch nodig.
