In 2009 verscheen een indrukwekkende documentaire over een aantal meisjes die streden tegen de ziekte anorexia nervosa.

Samen met mijn moeder heb ik deze documentaire bekeken.

Na afloop bespraken wij wat we net hadden gezien. Ik kan me nog herinneren dat ik zei: 'Dat gebeurt mij nooit'!

In 2010 kreeg ik toch te maken met anorexia. Hoewel ik altijd onzeker en perfectionistisch ben geweest, namen deze eigenschappen het leven langzaam van mij over. Ik wilde constant de beste zijn, in alles. Maar de lat legde ik zo hoog, dat ik hoe dan ook faalde.

Niet eten werd een manier om met mijzelf om te gaan; het was een manier om alle gevoelens weg te nemen en tegelijkertijd goed, naar mijn idee perfect, te zijn in iets. Al jaren was ik ontevreden over mijn lichaam en probeerde ik zo nu en dan wat af te vallen.

Die pogingen vielen dikwijls in het water, maar deze keer was anders. Het gevoel dat het me lukte om een dag niet te eten, gaf mij zo’n kick dat het snel van kwaad tot erger ging. Binnen een paar weken had de stem in mijn hoofd het compleet van mij overgenomen.

Niet eten en hoe ik dat voor elkaar zou krijgen, waren gedachtes die mij vierentwintig uur per dag bezighielden. Mijn anorexia kwam voor mijn familie als een complete verrassing. Door mijn eerdere opmerkingen na afloop van de documentaire viel het kwartje pas extra laat bij mijn moeder.

'Ik was compleet op een dwaalspoor gebracht door het feit dat mijn dochter niet veel eerder had aangegeven de ziekte niet te snappen', aldus mijn moeder. In dit stuk willen wij beiden onze ervaringen delen over de zware tijd die volgde, in de hoop dat anderen die in deze positie zitten of terecht kunnen komen hier iets aan zullen hebben.

Luca (dochter)

De jaren die volgden, waren voor mij erg zwaar. Niet eten was in een vrij korte periode mijn verslaving geworden. Mijn dagen werden gedomineerd en bepaald door eten en vooral niet eten. Langzamerhand raakte ik geïsoleerd van de wereld om me heen en had ik nergens meer zin in.

Want leuke dingen doen betekende ook eten en als ik iets niet wilde, was dat het. Door het snelle gewichtsverlies kwam ik vrij snel in behandeling bij een kliniek in de buurt. Toen ik na een hele zware en emotionele rit weer op gezond gewicht was, was ik ervan overtuigd dat alles goed was.

'Ik ben beter,' riep ik tegen iedereen. Met die gedachte en vol goede moed verliet ik de kliniek. Niet veel later begon de eetstoornis de kop alweer op te steken. Dit keer in een andere vorm, namelijk extreem veel sporten.

De tijd die hierop volgde, heb ik als nog zwaarder ervaren. Doordat mijn gewicht niet erg laag was, zag niemand aan mij dat ik eigenlijk nog erg ziek was. Veel steun, therapie, tijd en een gelukkige samenkomst van andere omstandigheden hebben er bij mij uiteindelijk voor gezorgd dat ik op het juiste pad terecht kwam.

Het was iedere dag een strijd om mezelf van de anorexia te laten winnen, maar de beloning voor mijn overwinning, een gelukkig leven, zorgde en zorgt er nog steeds voor dat ik op dit pad weet te blijven.

Hoewel mijn eetstoornis altijd een deel van mijn leven zal blijven in de zin van een herinnering, kan ik nu met honderd procent zekerheid zeggen dat de stem die zolang in mijn hoofd heeft geleefd het nooit meer van mij over zal nemen.

Wilma (moeder)

Ook voor mij waren de jaren waarin mijn dochter ziek was erg zwaar. Ik stond zo machteloos, radeloos en dodelijk vermoeid toe te kijken hoe mijn eigen kind zich terugtrok in haar eigen wereld.

Een wereld waarin niet gegeten mocht worden, waar ze niet van het leven mocht genieten en waar ze vooral streng moet zijn voor zichzelf en moest luisteren naar die nare stem in haar hoofd.

De stem die blijkbaar vertelde dat ze er alleen toe deed wanneer ze zo min mogelijk zou eten, want alleen dan had ze goed gepresteerd.

De onbereikbaarheid van mijn eigen kind, het leven zoals zij het voor zich zag en waarin ik niet meer door kon dringen. Ik vond het een hel.

Ik heb het met liefde geprobeerd, met boosheid en met tranen en kon haar af en toe wel wat aandoen uit onmacht en verdriet, maar het is toch vooral haar strijd die ze zelf moest voeren en de tijd die ook een beetje mee ging werken.

Uiteindelijk is zij het ook zelf geweest die de knop om kon zetten en haar leven heeft teruggepakt. En ik kan alleen maar zeggen hoeveel bewondering ik voor haar heb dat haar dit is gelukt.

Dat sterkt mij in het vertrouwen dat wat er ook op haar pad zal komen in het leven, zij het wel zal redden.

Leontienhuis

De ervaringen die wij beiden hebben opgedaan in deze periode wilden wij graag met anderen die in soortgelijke situaties zitten delen. Op die manier zijn wij bij het Leontienhuis terechtgekomen, waar wij inmiddels beiden werken als ervaringsdeskundige vrijwilligers.

Hiermee hopen wij een hele donkere periode om te kunnen zetten in iets positiefs voor anderen en misschien ook een beetje voor onszelf.