De angst voor ouders geconfronteerd worden met drug en daar aan toegeven. Hoe ga je hier mee om? Verbieden werkt avererechts en toestaan lost probleem niet op, Hier volgt mijn ervaring.
Ons probleem
Vorig jaar hebben mijn man en ik gedacht dat wij onze zoon kwijt waren, wat een ongelofelijk vervelende ervaring is dat geweest. Wij hebben verschrikkelijk gehuild in ons bed. Van… hoe komt dat nou,… waar is het mis gegaan,… wat hebben wij fout gedaan enz.enz. Anderhalf jaar hebben wij in onzekerheid geleefd, want komt dit ooit weer goed. Ik wilde er niet met vriendinnen en zeker niet met sommige familieleden over praten.
Anders krijg je van die goed bedoelde adviesen en laten we het maar niet eens over alle oordelen hebben. Daar zit je niet op te wachten. Maar met bepaalde mensen heb ik wel gesproken en die steunde ons door dik en dun. Want hoe leuk is dit om te vertellen. Je hebt het gevoel dat je constant in de verdediging moet gaan. Dat is natuurlijk niet zo, maar dat dacht ik wel.
Nu kan ik melden dat alles allemaal goed is afgelopen (hij heeft zijn diploma behaald). Daar hebben we heel veel geduld, ruzies (wat je eigenlijk niet wil), elkaar verwijten maken, wat natuurlijk onzin is, nachten niet kunnen slapen, grenzen verleggen, wekelijkse gesprekken op school (die het natuurlijk niet wisten, anders moest hij van school af), en ook het veel besproken woord… ‘loslaten’ is natuurlijk hier voorbij gekomen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. en ‘vertrouwen’… ook zo’n woord waar ik niets mee kon. Iedereen zegt dat zo makkelijk. Ik heb vaak gedacht, weten jullie wel wat je zegt. Jullie kunnen niet weten wat wij voelen alleen de gezinnen die dit ook hebben meegemaakt… die weten wat wij voelen/denken.
Ervaring
Onze zoon is naar een feest geweest in Bilderbergen waar zo’n 60.000 mensen waren. Hij stapte de volgende middag uit bed en het eerste wat hij zei, was dit is 1 van de leukste dagen is geweest in zijn leven. Ik vond dat heel fijn om te horen dat hij zich zo vermaakt had. En hij begon verder te vertellen.
'Het enige wat ik niet fijn vond, is dat er zoveel drugs gebruikt werd. Je zag echt mensen die geen idee hadden dat ze daar waren. Zo onder invloed waren ze. En ik ben s’middags met een paar biertjes begonnen die ik al meteen in mijn benen voelde. aarna ben ik overgegaan op flesjes water en heb de hele dag genoten. hij vertelde dat vol trots en dat gaf mij een geweldig gevoel. Nu heeft hij zo’n mooie ervaring gehad en dat geeft mij weer zo’n vertrouwen. Wat een geweldig gevoel, en heb dat uiteraard tegen hem gezegd. Top, toen dacht ik vanmorgen nu wil ik deze ervaring wel delen met iedereen omdat ik gelukkig kan zeggen “het komt goed.'
Wat heeft hij ervaren?
Gevoel….. geen biertjes meer want het schoot in zijn benen
Inzicht… naar zijn gevoel geluisterd
Gehandeld… hij heeft ernaar gehandeld … water gedronken
Wat heeft deze actie hem zelf gebracht? Een fantastische dag en dat heb ik tegen hem gezegd.
De reactie die ik kreeg was een hele mooie glimlach.
Nu heb ik weer vertrouwen in mijn zoon en kan hem loslaten. Waarschijnlijk kon dat al veel eerder maar ik vertrouwde hem niet. Gisteren stond ik helemaal niet stil van wat daar allemaal zou kunnen gebeuren, dus heb ik ook niet tegen hem gezeurd. Hij heeft het allemaal zelf gedaan zonder preek van mij, dat is dus weer mijn les… Loslaten!
Iemand heeft mij ooit iets moois vertelt over iets loslaten.
Neem heel fijn zand in je hand en hou dat vast… dat lukt niet, hoe vast je je hand ook dichtdrukt. Het blijft tussen je vingers wegglippen. Als je het zand wat losser houdt, dan blijft het in je hand liggen. Dus alles wat je te vast pakt glipt tussen je vingers vandaan. Dat is denk ik ook met opvoeden zo.
Mijn ervaring, geef meer ruimte!
