Maak kennis met mijn manier van schrijven.

Een emotioneel geschrift.

De eerste keer dat mijn kinderen op vakantie gingen met hun vader zonder mij.

Drie weken van elkaar gescheiden. Mijn zoontje toen acht jaar. Nog altijd als ik dit teruglees, staan de tranen in mijn ogen. Hoeveel vrouwen zullen dit herkennen? Een stuk uit mijn hart. Inmiddels hebben we onze manier gevonden om afscheid te nemen in de volle overtuiging elkaar weer snel te zien. Te leven met een stukje gemis.

Hij doet zo boos
Hij doet brutaal
Hij doet zo nonchalant

de stoere man breekt
Ik pak een dweil
Voor waterlanders

Botjes kraken van weerstand
Zijn lijfje schokt in verdriet
Armpjes zoeken heil in mij

Woorden raken geen kant
De oorzaak onbespreekbaar
Kan niets anders doen
Dan hem te verstikken aan mijn borst

Onvermijdelijk
Moment van scheiding
Met hangend hoofd
Een stoere doei

Een buik vol pijn
Een steen vol emoties
Het vind zijn uitweg niet

Hij lift een kin
In ogen als poelen
vangt weerschijn vader en zoon

Elastisch afscheid
Geknipt in tweeën

Tegenpolen van emoties, vreugde en verdriet, verscheurt het hart in midden. Blij en boos in één behuizing.
Met vreugde uitgekeken naar dit verdriet, als egoïsme hoogtij viert in eigen leven.

Blij ben ik, de beurt is aan mij, drie weken niet zorgen voor! Met hoop in zijn ogen ziet hij een hopeloos geval. Boos is hij om niets.

Gebroken, op handen gedragen, gaat hij gelaten mee. Bij overgave nog snel proberen scheidende partijen te smelten, tot een geheel als voorheen. De poging mag niet baten, nieuwe frustratie komt naar het oppervlak.

Ik buig in dank voor goede zorg, neem ze nu maar over. Verbonden in teamverband spelen wij het spel met ontvangen levens.

Leeg is het huis

Mijn moederhart huilt met kindertranen, een nieuw rode kras gekerfd.

Ik kijk naar gedrukte plaatjes van oude dromen. Een papa bij de schommel duwt zijn dochter hoger in de lucht, een mama staat klaar om te vangen onder het klimrek, waarschuwt haar zoon voorzichtig te doen.

Papa kijkt mama lachend aan, 'hij kan het wel lieverd, hij is inmiddels sterk genoeg'. Mama kijkt lachend terug en zegt: 'ik vertrouw hem wel maar ik zie alleen maar ongelukken'. Een vertroebelt beeld vol angst.

Stil sta ik bij dit historisch gesprek, bijnaam ‘bange mama’, de grootste pijn uit onverwachtse hoek, onvoorspelbaar, verbrand het alle foto’s, doet gelach verstommen! Een hoofd dat er niet bij kan, gevoel dat het altijd al wist. Diepe wonden zullen helen, als kronkelende paars blauwe wormen zichtbaar in eeuwigheid.

Het huis gevuld met echo’s, krijsende echo’s, de bodem is nog niet bereikt, Zijn verdriet blijft bij mij  hangen. Liefdesadvies omhoog te klimmen geslagen in de wind. Ik breek zijn val, speel voor bodem, zet breuken in hard gips, geschreven boodschap op onbreekbaar wit , onvoorwaardelijk houden van.

Met oerdrang beschermen wat het mij ook kost. Zekerheid in onzekerheid, papa en mama failliet verklaard.
Het rode boetekleed van schaamte zal ik tot op mijn enkels dragen zonder last, zonder klacht. De vraag voor altijd brandend op mijn lippen, waarom was ik niet goed genoeg?

In al deze emoties vind ik een steunpilaar in mijn ex. Nog meer verwarring nog meer vragen. Is liefde vriendschap als vlinders rusten? Pas dood bij de laatste sisssssss?  Zal er ergens nog verborgen een vonkje zijn die vlam kan vatten?

Groen gras met hardnekkig onkruid, spuit de buurvrouw vol met gif!

Mijn hoop is hopeloos.