Ja, je leest het goed. Wat ik bedoel te zeggen... op een jonge manier oud worden.

Aan de ene kant wil ik er nog helemaal niet mee bezig zijn. Want joh, ik ben pas 44 jaar.

Aan de andere kant kan het geen kwaad om alvast na te denken over de (verre) toekomst.

Jong en oud

Hoe ik daar zo bij kom? Ik woon in principe in een wijk met veel jonge gezinnen. De scholen en kinderdagverblijven zijn goed vertegenwoordigd. Het gezondheidscentrum met alles eraan gekoppeld, zoals een bejaardentehuis is dichtbij te vinden. En laat dat nu net in mijn looproute naar ofwel de supermarkt ofwel de sportschool liggen.

Er gebeurt zo weinig...

Steeds valt mijn blik op de oudere mensen. Min of meer 'gevangen' in de gezamenlijke huiskamer. Ik bedoel dit niet als een oordeel. Het is slechts een (oppervlakkige) observatie als ik langsloop. En dat is best regelmatig.
Ik zie deze mensen in hun stoel zitten. Ze kijken tv. Of zitten gewoon bij elkaar. Het ligt waarschijnlijk aan het tijdstip waarop ik voorbij loop. Voor mijn gevoel gebeurt er zo weinig. Komt dat omdat ze oud zijn?

Van hyperactief naar bijna niets meer

Ik moet terugdenken aan de laatste levensjaren van mijn Hollandse oma. Waarin ze na een val niet meer thuis kon wonen. Ze echt te oud was. Van ziekenhuis naar tijdelijk tehuis werd verhuisd. En uiteindelijk in haar 'vaste' bejaardentehuis terecht was gekomen. Mijn oma, die een paar jaar daarvoor - toch al in de tachtig - nog op de fiets naar de bibliotheek ging om boeken te verslinden. Die op haar 86-ste te horen kreeg: 'Is uw toilet nog schoon? Nee, dan komt u nog niet in aanmerking voor een urgentie-plek. U bent nog niet oud - of beter gezegd 'slecht' - genoeg'.

Ambivalent: niet weten wat je moet kiezen

Ik ben er wat ambivalent in. Ik geloof in zo lang mogelijk thuiswonen. Want hé, je hebt niet je hele leven lang hard gewerkt en voor je eventuele kinderen gezorgd om dan te eindigen in een groot (te)huis wat je met vele anderen moet delen. Waar je - als je mazzel hebt - een aparte woonruimte naast een slaapkamertje hebt. Gewoon, omdat je 'oud' bent. Ik word er verdrietig van. Al is dat wel degelijk een oordeel. En dat wil ik eigenlijk niet.

Want er is ook nog een andere kant. Wat nu als je het zelf niet meer in de hand hebt? Je geen kinderen hebt die je kunnen of willen verzorgen. Trouwens, als je wel kinderen hebt, zij hebben ook een eigen leven en kunnen niet altijd alles opzij schuiven.

Get real, be positive

In de ideale wereld valt alles samen. Je neemt je ouders in huis. Bouwt een extra verdieping. Iedereen zorgt voor elkaar. Ideaal. Maar helaas niet altijd realistisch. En voor welke kant je je ook uitspreekt. Je weet nooit hoe het is totdat het jezelf overkomt. Dus laten we niet oordelen maar naar de positieve kant van alles (en iedereen) kijken.

80-UP feest, gat in de markt?

Mijn gedachte hierachter. Zullen we met zijn allen afspreken dat we jong oud worden? Dat we blijven lezen? Boeken, tijdschriften, kranten? Desnoods op iPads of andere tablets? Dat we zullen proberen 'bij te blijven'? Onszelf en de ander blijven prikkelen? Zullen we als we rond de 80 zijn (en - ik noem maar een van de goede DJ's die ons land rijk is -) DJ Erick E. vragen om te 'spinnen' op de 80-UP feestjes die we tegen die tijd organiseren? Gewoon, omdat het kan?

Denk jij wel eens na over je toekomst? Wat zijn jouw ideeën om jong oud te worden? Laat dan een berichtje achter in de disqus.

Tot de volgende keer,

Rory Blokzijl