Hieronder een samenvatting van het artikel uit het Parool, waar ik graag een discussie over zou willen beginnen. Als ik mijzelf en mijn omgeving onder de loep neem, moet ik eerlijk bekennen dat heel veel herkenbaar is. Wij, als ouders, proberen onze kinderen zoveel mogelijk te pamperen, als ik deze beeldspraak mag gebruiken. Dat zij eenmaal uitgevlogen de harde individualistische maatschappij nauwelijks aankunnen.
Is dit werkelijk zo en hoe voeden wij onze kinderen tegenwoordig op? Welke waarden en normen geven wij ze mee? Willen wij dat zij gelukkige mensen worden of voeden wij ze op om zoveel mogelijk te bereiken en te presteren.
In dit artikel van het Parool d.d. 25 oktober 2012 wordt aangekaart dat er een trend gaande is dat ouders kinderen tegenwoordig teveel beschermen en behoeden voor elk gevoel van frustratie, angst en ontgoocheling. Met als enig resultaat dat zij alles over hen heen krijgen zodra de kinderen volwassen zijn. Lori Gottlieb’s (Amerikaanse psychologe en publiciste) stelling is dat juist doordat wij onze kinderen verhinderen om ongelukkig te zijn, we hen verhinderen om gelukkig te zijn.
Wij moeten onze kinderen ook bloot durven te stellen aan tegenslag, verdriet en verlies of hun geest zal later onmogelijk weten hoe te reageren. De enige oplossingsgerichte reflex die ze kennen: hun ouders bellen. Veel ouders willen het te goed doen en proberen hun kinderen zo gelukkig mogelijk te maken. Maar je kind gelukkig maken is niet hetzelfde als het voortdurend blij maken. Je moet als moeder ook je kind durven te frustreren. Het kind moet leren dat mensen die je behagen,je soms ook kunnen teleurstellen of kwaad maken. Je zou dit kunnen doortrekken naar de overspannen verwachtingen voor het leven zelf: diepe ontgoocheling als blijkt dat het niet alleen maar voldoening geeft .
Het onvermogen om om te gaan met tegenslag zou zo maar doorgetrokken kunnen worden naar het onvermogen om te gaan met het leven zoals het “maar“ is. Wij geven onze kinderen zo graag het gevoel dat zij bijzonder/speciaal zijn dat de ontstellende stilte (na al het complimenteren) en banaliteit van het volwassen bestaan tegenvallen.
Visie van Lorie Gottlieb
De visie van Lorie Gottlieb luidt dan ook: te gelukkige kinderen, ongelukkige volwassenen.
Dit komt het meest voor bij een specifieke sociale groep. Te toegewijde ouders vinden wij hoofdzakelijk bij de betere middenklasse. Betekent dit dat de lagere sociale klasse het eigenlijk beter doet? Ouders moeten het kind leren omgaan met frustraties. De ouder moet zich leren verwijderen van het kind en daar loopt het de laatste jaren mis. We kunnen onze kinderen niet meer met rust laten. Kinderen wordt de mogelijkheid ontnomen om naar iets te verlangen en dat zelf te bereiken. Er wordt een generatie groot die zich constant voldaan wil voelen, maar daar zelf amper iets voor onderneemt.
Zij zijn ook een product van een samenleving die doordrongen is van het idee van de maakbare mens. Wij moeten altijd en overal streven naar succes en perfectie. Dat is helaas niet langer alleen een recht, het is een plicht geworden: we mogen niet falen. En zeker niet als ouder. Van iemand houden is iemand los kunnen laten. Dat geldt ook voor je kind. Was dat anders toen moeders nog veel meer thuis bleven? Het tegendeel is waar.
Britse socioloog Frank Furedi
De Britse socioloog Frank Furedi vertelt dat een werkende moeder in Groot-Brittannië zo’n drie uur meer per dag besteed aan de kinderen dan de thuisblijvende moeders in de jaren zeventig. Kinderactiviteiten zijn meer georganiseerd en vragen dus meer ouderlijke aandacht, al was het maar om ze overal naartoe te rijden. Meer dan het aantal uur is natuurlijk het soort aandacht het probleem. De kern van het probleem is volgens Furedi dat ouders meer dan ooit hun leven leiden via hun kinderen.
Dat hun identiteit meer dan ooit wortelt in hun ouderschap. Wanneer ouderschap en opvoedingsstijl je identiteit gaan bepalen, dan verlies je de echte taak van het opvoeden uit het oog: een kind groot brengen. Het gaat dan meer over jou dan over het kind. Je verwart je eigen behoeften met die van het kind. Ons kind maakt ons tot wie we zijn,en vervult ons leven.
Een rol die een kind nooit kan waarmaken
Een gevolg van deze bevestigende opvoeding is wel dat de universiteiten nog nooit zoveel inschrijvingen hebben gehad. Al zit het narcisme veel jongvolwassenen nu in de weg. We moeten dus dringend ophouden onze kinderen kinderachtig te behandelen en vooral minder krampachtig hun beste vriend proberen te zijn. De opvoeding is geslaagd wanneer je kind je op een gezonde manier kan verlaten. Opvoeden heeft maar een doel: jezelf als ouder overbodig maken.
Durf jij het aan en kunnen wij als ouders ons overbodig maken?
