Al een hele tijd ligt mijn 'zwangerschapsordner'
(tja, je bent een controlfreak of niet en dan ook nog jarenlang directiesecretaresse geweest) klaar om er een artikel aan te wijden.

Op de een of andere manier heb ik dat steeds opzijgelegd. Blijkbaar is er iets waarom ik het steeds niet pak. 

Weerstand

Ik denk dat het ook te maken heeft met dat ik nog steeds niet (en misschien wel nooit) de video en foto's van de geboorte van ons dochtertje heb willen bekijken. Of misschien durf ik het wel niet. Ik voel een grote weerstand. Waarom? Hoor ik jullie vragen. Nou, omdat het geen 'reguliere' natuurlijke bevalling was. Dat wil zeggen,
dat was het eigenlijk wel, tot en met het laatste moment. Totdat bleek dat het helemaal niet goed ging met mijn meisje. Uitleg voor de 'leek': als de hartslag van een baby niet alleen daalt 'op' een wee, maar ook 'daarna',
dan wordt het riskant.

Op de operatietafel

Aldus een spoedkeizersnede. We noemen het maar twee bevallingen in een. Ik was er superblij mee overigens. Linksom of rechtsom, mijn meisje moest eruit en direct. Ik vertrouwde het al langer niet namelijk. Na een supersnelle actie van de opgeroepen gynaecologe en een noodgang naar de OK lag ik op de operatietafel.
Met een ruggenprik, dat dan weer wel. Het is heel vreemd om je hele lichaam heen en weer te zien schudden -
ik was gewaarschuwd van te voren, gelukkig - en toch niets te voelen en het allemaal maar te ondergaan.

Empathie

Op latere leeftijd zwanger. Dus ik had mij goed voorbereid via zwangerschapsyoga. Had ik daar braaf geleerd vanuit mijn buik adem te halen... daar heb je helaas niets aan met een ruggenprik. Een klein maar hevig paniekmoment (je hebt het gevoel niet genoeg lucht te krijgen) werd de kop ingedrukt door de wat botte maar toch op dat moment bijzonder empathische anesthesist. Hij heeft de hele tijd mijn hand vastgehouden. Krijg er nog tranen van in mijn ogen...

Emotie

Nu ik dit zo schrijf voel ik dat er onverwerkte emotie zit. Gek he, op dat moment heb je het gevoel dat je alles aankunt (oergevoel?) en het enige wat telt is de gezondheid van je kind. Al het andere doet niet terzake. Terwijl je lichamelijk aan het herstellen bent ga je eigenlijk volledig voorbij aan de psychische kant van het verhaal.

Daarom is het fijn dat de instanties (ziekenhuis, verloskundige, kraamhulp) zo goed contact met elkaar hebben en samenwerken. Met zijn allen zorgen zij voor een liefdevolle en zorgvuldige opvang na de bevalling. Toch is het ook heel belangrijk dat jijzelf en je (directe) omgeving alert zijn en blijven.

Op latere leeftijd zwanger; ik kan er nog veel meer over vertellen. Is er iets specifieks wat jullie zouden willen lezen, laat het via een comment hieronder weten.

Rory Blokzijl 40envoorheteerstmoeder.nl. Tot de volgende keer!