Het gebeurde in een Intercity trein naar Amsterdam.

Een moeder had zich daar breeduit voor een lange reis naar Den Helder geïnstalleerd met een zoon van een jaar of negen en een dochter.

De kinderen zaten tegenover elkaar aan het raam. De moeder naast de dochter.

De zoon had in een mum van tijd het hele grondgebied geannexeerd. Stoel naast hem, het tafeltje bij het raam. Daar vond een velslag plaats: soldaatjes, tankjes, ze werden uit een volle tas keurig in het gelid geplaatst en vervolgens strijdbaar omver geworpen.

De dochter had op haar knietjes een Barbie die ze ook vasthield. Ze tilde de benen van Barbie, in wisselende balletstanden, borstelde dromerig haar haar, frutselde aan de kleren, liet haar weer dansen.

Terwijl haar broertje luidruchtig verwikkeld was in een gevecht, waarbij hij zichzelf de rol van opperbevelhebber der strijdkrachten had toebedeeld, was haar wereld er een van stil, naar binnengekeerd dromen en speelde op twintig vierkante centimeter. Moeder las de Libelle.

Ik dacht aan mijn eigen inspanningen. Hamer, zaag, constructiespeelgoed. Goed voor de ruimtelijke oriëntatie van meisjes. Een blokkenwagen in plaats van een poppenwagen.

Maar mijn oudste bleek een echte poppenkind en tenslotte kreeg ze vier jaar oud toch haar poppenwagen van oma. Ik keek met zeer gemengde gevoelens naar mijn dolgelukkige dochter. Ze had veertien poppen in alle soorten en maten.

De ander heeft, net zoals ik, nooit met poppen gespeeld. Ze had een beer en een pluche hond. Het was een wild meisje. ‘Zou u niet eens voetbalschoenen voor uw zoon kopen’, adviseerde de schoenmaker ooit, toen ik haar schoenen voor een intensieve behandeling aanbood.

Ik durfde niet eens te zeggen dat dit veroorzaakt werd door haar manier van lopen en bewegen. Wat maakt het uit? Zijn jongens jongens en meisjes meisjes?

Ik denk dat de natuur resistenter is tegen roldoorbreking dan feministische opvattingen. Tegelijkertijd ben ik erop tegen dat jongens op een hoop met elkaar worden gegooid en meisjes ook.

In termen van ontplooiingskansen zal dan altijd het meisjesachtige jongetje en het jongensachtige meisje teveel roldwang op zijn of haar pad vinden.

Bovendien vind ik de conclusie: jongens zijn jongens en meisjes nu eenmaal meisjes, die je tegenwoordig nog al eens uit monden van ouders kunt optekenen, toch wel voor discussie vatbaar.

Zeker als ouders daar een vrijbrief aan ontlenen om hun dochter weer uit te dossen als een mini-vrouwtje vol frutsels en gelakte nageltjes, die naar balletles gestuurd wordt en zich met moeder zorgen maakt over het huishouden, terwijl de zoon oorlog voert op de computer, op judo gaat en zich vrijelijk mag ontwikkelen als vlekkenkampioen.

Onderzoek toont aan dat ouders zelf een duidelijk voorbeeld moeten stellen en dat veel rolgedrag kinderen wordt doorgegeven zonder dat zij het in de gaten hebben. Meisjes moeten in het algemeen veel meer meehelpen in het huishouden dan jongens.

Ook blijkt dat  meisjes aan tafel vaak minder tijd krijgen om hun verhaal te doen, ze vaker worden onderbroken of niet geloofd worden en ook meer worden tegengesproken dan jongens. Hetzelfde mechanisme is in de klassen op school te zien.

Kinderen van ouders die een redelijk geëmancipeerde huishouding voeren, zijn wel degelijk minder traditioneel in hun denken en doen dan kinderen van wie de ouders volgens het traditionele rollenpatroon volgen.

Kortom: meisjes zijn meisjes, maar er is door allerlei variaties die gevoed worden door opvoeding en omgeving wel degelijk diversiteit in. Variërend van poppenmoeder en prinsesje tot wildebras.

Zoals Pippi Langkous.