Ik weet het, ik heb een bijzonder kind qua verzorging en opvoeding.

Hij heeft een verstandelijke beperking zoals dat tegenwoordig heet (verstandelijk gehandicapt is uit) en hij heeft een autistische stoornis.

Deze combinatie vergde veel te veel van mij als alleenstaande moeder (mijn echtgenoot overleed in 2004 toen mijn zoon 8 jaar was) een aantal jaar geleden.

Dankbaar ben ik (echt waar) dat ik in Nederland woon waar de gezondheidszorg en sociale voorzieningen goed geregeld zijn. Mijn kind 'mocht' in een instelling wonen waar therapie, verzorging, begeleiding en speciale scholing voorhanden zijn.

Nu, een aantal jaren verder zie ik hoe goed het met hem gaat. Hoe betrokken de begeleiding is, hoe geweldig de meesters en juffen elke dag zich weer inzetten om mijn kind op te leiden om ooit een zo volwaardig mogelijk leven te kunnen leiden.

Beslissing nemen!

Maar ik weet ook nog hoe moeilijk het was om de beslissing te nemen om hem uit huis te laten plaatsen.
Wat ben ik voor een moeder die haar kind als de opvoeding te moeilijk wordt in een instelling stopt!
Die dus eigenlijk het bijltje erbij neergooit!

Wij wilden dit kind toch zo graag. En hadden we onszelf en de leiding van het kindertehuis in Colombia niet plechtig beloofd dit kind met alle liefde die we hadden op te voeden?

Maar soms is het noodzakelijk om een belofte te breken, om onmacht te accepteren. De opgave op dat moment was te moeilijk voor mij.

Dankbaar

Nu, jaren later, weet ik dat de beslissing om hem in een instelling te laten wonen de juiste is geweest. Ik had nooit en te nimmer de tijd en kennis gehad, de energie op kunnen brengen en de mogelijkheden kunnen bieden die nu allemaal tot zijn beschikking staan.

En ik zie elke keer weer de resultaten in zijn ontwikkeling. En daarom ben ik blij en dankbaar dat ik in Nederland woon met alle mogelijkheden die er zijn.

En last but not least... Ik ben en blijf zijn moeder, zijn allerliefste moeder en hij, hij blijft mijn kind. 
Voor eeuwig en altijd!