Enige tijd geleden stond er een artikel in het Parool over de vele dure (v)echtscheidingen waar
Bureau Jeugdzorg mee te maken heeft.

Het betreft hier met name (v)echtscheidingen onder hoogopgeleide, verbaal sterke ouders. 

Naar schatting maakt 15 procent van de kinderen in Nederland een scheiding tussen de ouders mee. Wat voor gevolgen heeft dit voor de kinderen? En wat betekent dit voor de ouders, de opvoeding en het contact tussen ouders en kinderen?

Sinds een aantal jaren moeten alle ouders met minderjarige kinderen bij scheiding een ouderschapsplan opstellen. Een derde van alle scheidingen gaat gepaard met problemen die kinderen levenslang blijven achtervolgen.

Ouders vergeten dat een vechtscheiding de oorzaak vormt voor veel ellende. Er is niets zo erg voor een kind als de scheiding van zijn of haar ouders. Zelfs als die harmonieus verloopt, is het moeilijk voor een kind, maar als het uitloopt op een vechtscheiding, kan die traumatische ervaring kinderen levenslang achtervolgen.

Het lijkt echter wel of de aandacht en de prioriteit van ouders tegenwoordig elders ligt. Het betreft namelijk geen ouders die vanwege verschillende problemen het hoofd niet meer boven water kunnen houden wat natuurlijk zijn weerslag heeft op de opvoeding en de sfeer in huis.

Nee het betreft ouders die het goed hebben en bij nader inzien en ervaring niet meer bij elkaar willen blijven en waar de kinderen uiteindelijk toch de dupe van worden.

Druk, druk, moe

Kinderen zijn de hele week druk bezig allerlei clubjes en sporten te bezoeken. Ouders komen beiden vaak moe thuis van hun werk en zien hun kinderen vaak niet eens staan of zijn met andere zaken bezig.

Gezamenlijk eten is langzamerhand ook geen standaardgegeven meer vanwege de vaak overvolle agenda’s van alle gezinsleden. Vervolgens groeien de ouders uit elkaar en de kinderen krijgen de rekening gepresenteerd.

Problemen?

Kinderen voelen een scheiding al jaren aankomen en zoeken hun vertier elders of duiken onder in drank- en drugsgebruik. Ouders vergeten als ze in scheiding liggen door hun eigen problemen vaak op hun kinderen te letten.

En wanneer het te laat is, worden ouders geconfronteerd met het feit dat hun kind niet meer naar school wil, aan de drugs is of andere problemen heeft.

De emotionele pijn die kinderen bij een scheiding voelen, is veel groter dan aanvankelijk werd aangenomen.
De verbale conflicten en psychologische gevechten tussen het scheidend ouderpaar leidt bij dertig procent van hun kinderen tot problemen op het vlak van gedrag, leren, gevoel en het aangaan van relaties.

Van de kinderen die niet uit gebroken gezinnen komen, heeft maar 15 procent last van dergelijke moeilijkheden. Het is dus een vaststaand feit dat onder elke laag van de bevolking kinderen de dupe zijn van echtscheiding, problemen en ruzies tussen ouders.

Verantwoordelijkheid en objectief blijven

Zijn wij als ouders niet verantwoordelijk voor het welbevinden van onze kinderen en wordt het geen tijd dat wij eens pas op de plaats doen en het leed van onze kinderen proberen te verzachten?

Als het tot een scheiding komt, is het belangrijk de kinderen zoveel mogelijk buiten de conflictsituatie te houden en de partner niet in negatief daglicht te stellen bij je kind; het blijft toch zijn of haar vader of moeder.

Kinderen mogen nooit het gevoel krijgen een keuze te moeten maken voor een van de ouders. Het is ook belangrijk de kinderen duidelijk te maken dat papa en mama niet meer kunnen samenleven maar altijd hun ouders zullen blijven.

Het kind moet serieus genomen worden, maar zo min mogelijk worden belast. Als elke ouder zijn verantwoordelijkheid neemt en ook na een scheiding het belang van de kinderen niet uit het oog verliest en zich ook als ouder blijft opstellen, zouden onze kinderen daar erg gebaat bij zijn.  

Tip/advies

Een tip voor elk gezin: Ga eens in het weekend weer gezellig wat samen doen met de kinderen of een kind alleen. Onverdeelde aandacht van een ouder doet elk kind goed en helpt hem/haar weer dat zelfvertrouwen te krijgen dat hij/zij gezien wordt en naar geluisterd wordt.