Zwanger op je veertigste. Voor mij was het een heel groot wonder. Ook een spontaan wonder. Mijn man en ik zijn al samen sinds 1991 en onvermijdelijk begonnen rond mijn twintigste de vragen over eventuele uitbreiding al te komen.

Op de een of andere manier was ik daar nog helemaal niet mee bezig. Ik genoot van het werkende leven, was net samen met een prachtman en we waren alleen maar bezig met opbouwen.

Kinderen krijg je (je 'neemt' ze niet)

Maar op een gegeven moment wilden we ons toch wagen aan het krijgen van een kindje. Ik ben van mening dat je kinderen 'krijgt' en niet 'neemt'. Maar het lukte niet. Ik ga nu liever niet op de medische redenen in,
maar verdriet was er zeker.

En dan krijgen vriendinnen en kennissen om je heen kinderen. En jij niet. En dan gaan er weer jaren overheen en beginnen de vragen weer te komen, want 'je hebt nog zo weinig tijd'. Niets is erger dan dit soort opmerkingen.

Men houdt er geen rekening mee dat er misschien wel een reden kan zijn achter het zo lang uitblijven van kinderen. Op de een of andere manier lijkt het wel een taboe. En dus ga je smoezen verzinnen, om maar niet te vaak al je innerlijke verdriet naar boven te moeten halen.

Het wonder

Maar toen gebeurde bij ons het wonder. Ik werd spontaan zwanger. Tijdens een vakantie. Op mijn veertigste. Blijer dan blij, ik kan het niet anders omschrijven. Maar ook: bezorgd, bezorgd en bezorgd. Ik was op mijn veertigste niet meer onbevangen en ik maakte mij heel veel zorgen.

40 en zwanger

Zwanger op mijn veertigste. Ik durfde het letterlijk niet te geloven. Na de zwangerschapstest en een gesprek met de huisarts kon ik het nog steeds niet geloven. Pas bij de eerste echo was het 'echt'. De tranen springen nog steeds in mijn ogen bij het zien van dat eerste echootje.

Met name om het gevoel wat ik toen had. Vanaf het aller, allereerste moment was ik dol op dit grote kleine wondertje wat in mijn buik zat.

De mallemolen

En dan begint de mallemolen van vragen, echo's, testen die moeten, testen die mogen en allerlei medische voorschriften, regels en uitleg over alle mogelijke complicaties waar je helemaal niet mee bezig wilt zijn.
Dit alles zorgde ervoor dat ik mijn zwangerschap zo lang mogelijk heb verzwegen, voor familie, werk en vrienden.

Je legt de grens van het wel vertellen steeds verder in de toekomst. Eerst wachtte ik op de echo, toen op de termijn van 12 weken, de combinatietest, de 20-weken echo. Hierover later meer.

Dit met jullie delen is voor mij best emotioneel, maar ook waardevol. Willen jullie hier meer over horen?

Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
40envoorheteerstmoeder