Het laatste deel van de reis is voor ons als gezin het spannendst. Back to the Basics in Canada aan de Stille Oceaan.
Tja, de vraag rijst natuurlijk meteen, hoe basic zijn we nog? Onze kids vinden het echt nodig om iedere dag te douchen en haren te wassen, maar dat zit er even niet in bij de 'basicsreis'.
Nee, echt één zijn met de natuur is de bedoeling,
zelf een deel van je eten verzorgen en ja, leven tussen de beren, walvissen en poema’s. Zou het echt zo serieus worden?
Canada
Vanuit Seattle vervolgt de reis richting Victoria, Canada. ‘s Morgens staan we vroeg op om op tijd bij de veerboot te zijn, The BC Ferries naar Sidney. Het wordt een tocht van 2,5 uur op de boot. We hebben geluk, het is heerlijk weer en we genieten volop van de prachtige natuur en de dorpjes die alleen bereikbaar zijn over water waar dan ook af en toe een watervliegtuigje landt.
Als we in Victoria aankomen, worden we aangenaam verrast. Je gaat qua gebouwen terug naar de jaren '60 maar met hippe restaurantjes en winkels en een heel relaxte sfeer. Op het water in de haven liggen overal watervliegtuigjes die je van daaruit verder brengen naar afgelegen plekken die over de weg niet bereikbaar zijn.
Het is er stoer en lieflijk tegelijk. Zo slapen we in het zeer pittoreske The Swan Hotel. Prima plek om nog even een goede nachtrust te hebben voordat we 4 dagen in tenten gaan bivakkeren.
China Beach
Na een goede nachtrust gaan we op weg naar de afgesproken plaats met onze gids. We zijn iets te laat omdat we even moeten zoeken om uiteindelijk op de afgesproken plaats aan te komen. Dit is bij Juan de Fuca Marine Trail. Hier aan de westkust van Canada ligt een regenwoud langs de oceaan met een 50 km lang wandelpad.
Hopelijk staat onze gids John niet al te lang te wachten.
Als we op de parkeerplaats midden in de bossen aankomen zien we geen gids. Zijn we verkeerd? We beginnen te zoeken op ander parkeerplaatsen maar nergens onze John te vinden. We proberen contact te krijgen met het reisbureau maar de mobieltjes doen het niet, daarvoor moeten we weer 30 km terug rijden. OMG wat nu?
Tja de ruigheid en de basic 'thing' wordt al meteen duidelijk, daarnaast is het nog eens behoorlijk koud.
Als we een restaurantje in the middle of nowhere zien, proberen we daar te bellen. En ja met de lokale telefoon lukt het ons om het reisbureau, Nature Trek, te pakken te krijgen. Wat blijkt, John heeft letterlijk de boot gemist. Na een uur komt hij aan met een auto vol uitrusting en proviand in de vorm van poeders en ander gedroogd voedsel.
Yolo, dit wordt ons leven de komende dagen en dan blijkt ook nog dat we zelf onze tenten moeten dragen met het eten en de slaapzakken erbij. Hier schrikt vooral vaders van. Naast een kantoorleven is dit een echte beproeving.
Lord of the Rings scene
Onze jongste zoon en middelste dochter vinden samen met mij de uitdaging geweldig, totdat ook de berenspray wordt uitgedeeld. SLIK. Dus echt, er zijn hier beren! Volgens John geen probleem, wij zijn in eerste instantie niet de prooi voor een beer. Ok, een hele geruststelling, maar wat in 2e instantie? We voelen ons echt stoer als we allemaal met 25 kg bepakking beginnen te lopen op weg naar ons basiskamp op het strand van China Beach.
We volgen onze gids John door het regenwoud over een 'pad'. Voor mij geheel onduidelijk waar het pad loopt maar gelukkig kent John prima de weg. Hier kan zo Lord of the Rings zijn opgenomen. Baarden groeien aan de bomen, takken en bomen liggen door elkaar met gigantische paddenstoelen, de mist dwarrelt er tussendoor en af en toe schijnt de zon door de hoge kruinen, 'een sprookje'.
Overal staan stuiken met rode bessen, red Huckleberries, volgens John een lekkernij voor de beren (Oh is dat zo?). Hoe langer we lopen des te ontspannen we worden en in beren geloof ik dan ook niet meer. Na 3 uur lopen wordt het ineens lichter, we horen het geruis van de zee, ja, we zijn er bijna!
Maar dan ineens een hoop kabaal, onze oudste dochter begint te hoesten, het lijkt alsof ze stikt. John erop af en roept meteen, Wim, did you use the bearspray? Ja dus. De spray was voor hem zo spannend, hij dacht iets te horen in de struiken en spoot: op zijn zus. Na nog enig gehoest en geproest en ademnood kunnen we gelukkig onze weg vervolgen.
De Pacific
Ineens staan we vanuit het donkere regenwoud op een kiezelstrand, oog in oog met de Pacific. Zo fantastisch. De reflecterende zon op het blauwe water, het witte ruige stenen strand omringd door rotsten en hoge groene bomen, als je een voorstelling hebt van de hemel, dan is dit het wel. Dit wordt onze verblijfplaats voor de komende 4 nachten.
We gaan kwartier maken, de kids halen water uit een beekje waardoor we na het koken van het water,
heerlijke risotto kunnen maken in een heel klein campingpannetje. Natuurlijk moet er ook hout gezocht worden voor de warmte van een kampvuur, want al snel wordt het koud en mistig. Ook hier loopt de koude golfstoom waardoor je de oceaan niet in kunt en de koude zeedampen ’s avonds over het strand trekken.
Als we gegeten hebben wordt het voedsel in 'berenkisten' opgeborgen. Dit zijn ijzeren kisten, dus loodzwaar. Buiten zit er een groot hangslot op die beren niet kunnen openmaken. Hier moet al je voedsel in, tot je tandpasta aan toe. Je mag geen eten in je tent laten liggen want beren ruiken dit op kilometers afstand.
Als alles veilig opgeborgen is kruipen we doodop in onze dikke slaapzakken, nog nooit zo heerlijk geslapen!
De Juan de Fuca trail
De komende dagen lopen we vanuit ons basiskamp enkele uren per dag, maar zonder bepakking, over de Juan de Fuca trail langs de oceaan en door het regenwoud. Soms kruisen we andere wandelaars waar we altijd even een praatje mee maken en waar dan de laatste nieuwtjes worden uitgewisseld over de conditie van het pad.
Soms blijken er stukken afgezet te zijn door de regen of omdat er een boom omgevallen is of zijn er beren gezien. Tja, handig om te weten?!
We komen over een prachtige suspension bridge, hangbrug, met een geweldig uitzicht op de oceaan.
Op sommige stukken van het pad dalen we af aan touwen en klimmen er later weer terug mee omhoog.
We komen langs hutten waar je kunt schuilen bij slecht weer en in de Oceaan zien we regelmatig zeehondjes zwemmen, maar altijd turend in de verte of we misschien nog een verdwaalde walvis zien.
Nee natuurlijk niet want net als de walvissen zelf weten wij dat de tocht langs de kust om baby’s te baren al lang geweest is, maar goed, walvissen moeten toch ergens blijven?
Onze zoon van 15 zorgt regelmatig voor het avondmaal. ’s Morgens gaat hij met laag water de rotsen op om super grote mosselen van de rotsen af te halen die we ’s avonds koken voor bij de couscous, heerlijk.
De laatste nacht
Helaas is er geen doorspoeltoilet dus iedereen gaat op de poepdoos of in zee staan. Ja, echt Back to the Basics dus. Als wij ’s avonds onze tanden staan te poetsen in zee komt er steeds een zeehondje kijken wat er aan de hand is. Zo schattig. We brengen onze avonden door met verhalen en ja, liedjes.
OMG, dit had ik dus echt niet verwacht van onze kids, maar reuze gezellig. Als we voor de laatste nacht onze tent ingaan, ben ik eindelijk verlost van de angst dat er ’s nachts beren rondlopen. Nee, ze komen echt niet naar ons. Maar ‘s morgens om 7 uur hoor ik een geschreeuw buiten van onze gids, whales!
Ik sprint in m’n pyjama de tent uit en ren over de kiezels naar de oceaan en ineens op 40 meter afstand komt een enorme spuit boven het water uit met een gigantische staart erachter aan. Samen met haar jong graast de moeder in het ondiepe water naar voedsel. Versteend staar ik ze na. Als de anderen de tent uitkomen zijn de walvissen in de verte nog net te zien, jammer dat ze dit gemist hebben.
John weet dat de kans bestaat dat ze straks weer terugkomen. We pakken onze spullen in, het was fantastisch. De kids zijn blij dat we geboekt hebben in een heerlijk hotel in Sooke waar we de komende nacht weer in een bed slapen, kunnen douchen en heerlijk eten. Dan ineens YES daar zijn ze weer, ze komen echt terug, iedereen rent naar de kant van het water of gaat boven op de rots staan.
Heel dicht onder de kust trekken ze weer voorbij. Dat geluid van de lucht die ze uitblazen zo dichtbij is overweldigend, fantastisch. Ik weet zeker dat ze ons gedag zeggen, wat een vakantie, alles gezien, alles gedaan.
This is it folks!
Marcella Bekenkamp smartlearn.nl
