In totaal ben ik 6 weken op reis, door Indonesië en Australië. Een reis die alles te maken heeft met mijn roots, met het (her)vinden van mijzelf.

Nu mijn jongste dochter ook uit huis is, voel ik heel sterk dat het hoog tijd wordt voor iets nieuws en tijdens deze reis wil ik op onderzoek.

Eerste week

De eerste week ben ik op Bali geweest met mijn oom uit Perth om daarna met hem mee te reizen naar Australië. Een kleine twee weken heb ik genoten van alles wat daar zo heerlijk en mooi is; het museum in Perth met moderne kunst, het werkelijk schitterende Kings park met een magnifiek uitzicht over de rivier langs en door Perth, het kleine stadje Freemantle aan de kust met vele mooie gebouwtjes en kunstzinnige en creatieve winkeltjes en de muziekmiddagen in het Artcenter.

Ook heb ik genoten van de bbq’s op het strand, het geweldige optreden van een big band in een bar en niet in de laatste plaats van het samenzijn met mijn oom en tante. Kortom het was op en top vakantie en dat voel ik ook in mijn lijf. Eindelijk slaap ik goed, ondanks de enorme hitte. Ik begin een rust te ervaren die ik al heel lang kwijt was.

Vakantie met mijn lief

Inmiddels ben ik weer terug op Bali en komt mijn vriend ook twee weken. Het is onze eerste vakantie samen en oh wat heb ik er ongelooflijk veel zin in! Het hotel dat ik gekozen heb valt in de smaak en de massage bij het zwembad, die ik meteen die middag voor hem heb besteld had, al helemaal. Na de lange vlucht is hij wel toe aan ontspanning en zo ligt hij met een enorme greins te genieten van de drie dames die aan hem zitten (handen en voeten worden apart onder handen genomen). Ik kijk toe en geniet van hem. Wat is het heerlijk dat hij er is.

Chinees nieuwjaar

De eerste week genieten we vooral van elkaar en van alles wat Bali te bieden heeft; schitterende reisvelden, heerlijk eten, rust, stilte, uitzichten en vele vele tempels. Bali wordt ook wel het eiland van 1000 tempels genoemd. Eigenlijk zou je beter kunnen zeggen het eiland van de miljoen tempels, want ieder huis, iedere straat, ieder dorp heeft een tempel. Hoe klein ook, overal zie je ze. Dat zijn voor het merendeel Hindu tempels, maar er zijn ook wel enkele Budhistische. Graag willen we er één bezoeken in de hoofdstad en het toeval wil dat het chinees nieuwjaar is, dus dat lijkt me een prachtige kans. Ik informeer nog wel even of we als westerlingen welkom zijn, maar dat moet geen probleem zijn.

Als we er aankomen blijkt inderdaad dat we ons gewoon kunnen mengen tussen de vele biddende Balinesen met chinese afkomst. Het is er vol en rumoerig, niemand let op ons. Er wordt druk gepraat en het is er door alle wierook die brandt heel rokerig, maar ik voel de feestelijke stemming door alles heen. De tempel bestaat eigenlijk uit verschillende kleinere open gebouwtjes met in het midden een wat grotere. Als ik die wil betreden doe ik net als alle anderen mijn slippers uit die ik tussen de vele vele andere slippers zet. Hopelijk vind ik ze straks weer terug.

Alles is prachtig versiert met veel rode doeken, vlaggen en wierrook. Vele mensen dragen rode kleding en vooral de kinderen zien er heel feestelijk uit. Op verschillende tafels staan mandjes vol met cadeau's, eten en geld.
Jeetje wat is dit bijzonder om mee te maken zeg! Ik wil dolgraag foto's maken, maar voel me in eerste instantie een beetje beschroomd. Als ik een aantal anderen zie fotograferen durf ik het ook wel.

We kijken onze ogen uit en ik ben zo nieuwschierig naar de betekenis van alles wat hier gebeurt dat ik iemand aanspreek en voorzichtig wat vragen stel. Er wordt ons uitgelegd dat volgens het budhisme het belangrijk is dat je je rijkdom deelt met anderen, dus alles wat hier gebracht wordt zal later ook weer weggeven worden aan diegenen die het nodig hebben. Dat is toch een prachtige traditie. Wat een feest om hier bij te mogen zijn.

Genieten en meer

Precies zoals ik had verwacht is het samen op vakantie zijn ook een feest. Overleg is niet of nauwelijks nodig, alles gaat eigenlijk wel vanzelf. Zo kan het gebeuren dat we in een diep gesprek raken aan het ontbijt en dat we er met de lunch nog steeds zitten. Je moet je voorstellen dat het ontbijt lekker buiten aan het strand is met uitzicht op de zee, dus ach, waarom zou je ook ergens anders naar toe gaan. We hebben elkaar een tijd niet gezien dus er valt een hoop bij te praten.

Waar we dan over praten? Over wat het leven ons tot nu toe heeft gebracht, wat we met onze toekomst zouden willen doen, wat onze passies en talenten zijn, wat we willen bijdragen aan deze wereld en zo meer. Maar ook over de mensen die langslopen. Ik moet vreselijk lachen als hij plotseling 'unisex' zegt. Ik kijk op en zie twee mannen op leeftijd aankomen, met beiden een identieke en vooral te dikke buik, beiden in een te kleine zwembroek met nagenoeg zelfde vreselijke print.

Hilarisch en eigenlijk ook triest welbeschouwd. Mijn credo is: draag vooral waar je je happy in voelt, maar denk ook een beetje aan je omgeving. Natuurlijk zijn de Balinezen wel gewend aan 'blote' mensen uit het westen, maar uit respect voor hun cultuur probeer ik me toch wel een beetje aan te passen. Ik voel me al ongelukkig met een diep decolleté, laat staan dat ik in badpak aan de lunch verschijn, wat ik sommige toeristen wel zie doen.

Made

Behalve genieten van elkaar en het eiland hebben we ook een tweetal speciale 'missies' en één daarvan is Made. Heleen, mijn vriendin in Nederland heeft sinds acht jaar een business in budha beelden en nog veel meer moois uit Bali. Deze prachtige collectie verkoopt ze in Soest, kijk maar eens op wereldsepracht.

Haar 'driver' en contactpersoon op Bali is Made die met zijn vrouw en 4 kinderen in de hoofdstad woont.
Via Heleen heb ik Made ook leren kennen en vooral tijdens mijn tweede reis heb ik een mooi contact met hem gekregen. Helaas hebben we vernomen dat Made onlangs een beroerte heeft gehad en ik wil hem heel graag opzoeken om te kijken hoe het met hem is.

Met het adres op een papiertje en een klein kaartje gaan we op pad. We nemen een rammelend taxibusje dat ons in een half uur naar Denpasar brengt. De enorme drukte van de hoofdstad overweldigt mij. We laten ons afzetten bij het ziekenhuis niet ver van het huis van Made. Voor dat we verder gaan willen we eerst een kopje 'Bali koppie' en in het ziekenhuis vinden we zowaar een 'coffee corner'.

Het is goed om even stil te staan bij wat we gaan doen. Ik vind het gewoonweg spannend! Gaan we het vinden,
zal hij thuis zijn, hoe zal het met hem zijn, hoe zal hij reageren als hij mij onaangekondigd ineens voor zich ziet staan, schaamt hij zich wellicht over zijn lichamelijke ongemakken, voelt hij zich gegeneerd dat ik bij hem thuiskom? Zoveel vragen, we zullen het gaan zien.

Geschreven door: Ellen van Os