Het is gelukt we hebben via internet een reis naar Barcelona geboekt. Wat je belooft kom je ook na.

We gaan naar Barcelona en wel om een hele leuke reden… Het is wat!

Toen ik in de 6e klas van de lagere school (want zo heette dat nog in mijn tijd) zat had ik nooit durven dromen dat één van mijn wensen in vervulling zouden gaan. Je zat op school, deed je huiswerk, speelde lekker vaak buiten en uiteindelijk deed je in de 6e klas de spannende CITO-toets. Niet dat ik daar veel van heb gebakken hoor. Helaas, kan ik nu wel zeggen.

Je kent het wel, het ‘had ik toen maar…’ gevoel. Mijn ouders hadden zo hun beeld van mij en waren in de veronderstelling dat ik wel naar de HAVO zou kunnen gaan. Samen met mijn vriendinnetje.

De opluchting was groot toen de CITO’s waren afgenomen. Wie denkt er dan nog aan de uitslag. De druk was van de ketel, dus dat heb ik blijkbaar losgelaten. Wat is dat toch mooi om te zien hoe makkelijk kinderen kunnen ‘loslaten’…

Ons gezin(netje) bestond uit mijn vader, mijn moeder en ikzelf. ’s Avonds aan tafel was het moment om even de dag door te spreken. Zo kwam ook het moment dat de uitslag van mijn CITO-toets werd besproken. Niet negatief, niet positief. Ik vond het prima. Werd het geen HAVO, dan zou het zeker brugklas MAVO/HAVO worden.

Maar eenmaal aangemeld op de scholengemeenschap van mijn keuze, bleek dat ik toch niet voldoende punten had om aangenomen te worden. De teleurstelling was groot, voor mij, mijn ouders en mijn vriendinnetje.
We gingen ieder onze eigen weg en ik kwam op de MAVO terecht…

Anno 2013

Wat gaat de tijd toch snel… Mijn zoon is inmiddels 12½ jaar en heeft de CITO-toets net achter de rug. Het is allemaal wat. Gelukkig gaat de meester uit zijn klas er op een heel ontspannen manier mee om, zodat de kinderen de CITO-toets niet als ‘druk’ voelen. Een halfjaar geleden kwam het ’s avonds bij het eten(!) aan bod. Zo maar uit het niets.

Mijn partner vroeg mijn zoon wat zijn grootste wens was. Daar kregen wij een prachtig en overtuigend antwoord op. Hij had één wens en dat was om een keer naar een voetbalwedstrijd te gaan in Barcelona.
We hebben hierover gesproken, dingen uitgediept en er met elkaar om gelachen.

Hij zag het helemaal voor zich. Leuk! Een heel blij gezicht tegenover mij aan tafel. Heel bijzonder, helemaal in de wetenschap dat mijn vriend en ik van tevoren al hadden bedacht om deze vraag een keer te stellen.

Wens in vervulling

De reden ervan is dat we de grootste wens echt in vervulling wilden laten gaan. Wat mijn zoon natuurlijk niet wist… De stap naar het voortgezet onderwijs is best een grote stap in de ontwikkeling van je kind en zeker in de ontwikkeling tussen ouder en kind. Je kind wordt groot, krijgt steeds meer zijn eigen interesses en vrienden. Het is mooi om te zien hoe dat zich ontvouwt.

Na een dag of wat hebben we onder het genot van een kopje koffie met wat lekkers het hoge woord eruit gegooid. We hebben uit de doeken gedaan waarom wij wilden wat zijn grootste wens was, maar dat wij er wel wat voor verwachtten. En die verwachting was dat hij zijn cijfers voor begrijpend lezen in de plus zou krijgen. Dus veel lezen, oefenen en aandachtig volgen van de lessen.

Je had hem moeten zien! De blik in zijn ogen dat hij naar Barcelona mocht gaan en vooral, dat vinden mama’s heel fijn, de enorme knuffel die ik van hem kreeg! Ik ben gescheiden en woon samen met mijn vriend en mijn kinderen. Nu kwam natuurlijk de vraag met wie hij naar Barcelona wilde gaan. Tja, mama houdt niet zo van voetbal en papa wel.

Het antwoord leek heel voor de hand liggend: papa! Dat is prima, dan gaan we daarover een keertje met papa in gesprek. Maar de volgende ochtend bleek al snel dat dat niet de bedoeling was. Hij had toch besloten dat hij met mij naar Barcelona wilde gaan, zodat hij zelf het stadion aan mij kon laten zien en in Barcelona kon genieten van elkaar, het lekkere eten en alle bezienswaardigheden.

Geboekt!

De reis is geboekt! De cijfers van mijn zoon op het vlak begrijpend lezen zijn zelfs zo goed, dat hij er zelf versteld van stond. Echt een toppertje! Wat zijn we trots op hem. Bij thuiskomst, na het ontvangen van deze mooie uitslag, had ik een lekker taartje in huis gehaald om dit heuglijke nieuws te vieren.

We zaten te kletsen over school en vriendjes, maar het drong niet door dat dit het moment was om ook daadwerkelijk de reis te gaan boeken. Toen we met onze koffie en limonadeglazen een toast uitbrachten op de goede resultaten en opmerkten dat we kunnen gaan boeken, sprong mijn zoon een gat in de lucht.

Snel daaropvolgend vloog hij mij en mijn vriend om de nek van blijdschap. Ik krijg er nog tranen van in mijn ogen! Wat was hij blij en wat waren wij trots!

Het boeken van de reis valt niet mee, althans via internet. Er is zoveel mogelijk en je wilt ook nog een beetje voordelig uitkomen. Allerlei mogelijkheden bekeken en uiteindelijk de knoop doorgehakt. Samen met mijn vriend gekeken naar de ligging van het hotel ten opzichte van het centrum en natuurlijk het stadion!

Alles ingevoerd in de computer durfde ik niet op ‘bevestig’ te klikken. Mijn zoon zat naast mij en vroeg na het zien van mijn getreuzel ‘waar wacht je nu nog op?’ Het was inmiddels 22.40 uur en hij wilde blijkbaar een verdieping hoger. Ik liet hem weten dat ik niet op ‘bevestig’ durfde te klikken. In een fractie van een seconde had hij dat gedaan en zei ‘zo geboekt!’

De voorpret is begonnen!

Wordt vervolgd…