Een nieuw traject is aangebroken. In 5 uur vliegen we van de oost- naar de westkust van Amerika.
De vlucht gaat voorspoedig mede dankzij de films die iedereen kan kiezen, voor ieder wat wils.
We hebben in Nederland al een auto gereserveerd bij Alamo. Vanaf het vliegveld rijden continue busjes naar de 'Car rentals'. Gelukkig zijn al deze plaatsen dichtbij. Binnen een kwartier rijden we het terrein van Alamo op. Dit is in Amerika goed geregeld,
maar alles duurt toch lang en daar kunnen alle kids goed mee omgaan.
Op weg
Gelukkig is er overal WIFI, spreek dit uit als WHY FY, anders snapt niemand je, waardoor in de wachttijden iedereen zijn broodnodige en inmiddels bijna 'verwaarloosde' contacten weer kan bijwerken.
Zo heeft alles z’n charme, vooral als je nergens op tijd hoeft te zijn. We krijgen een grote Amerikaanse Chevrolet, waar na enig gerommel en het verplaatsen van stoelen gelukkig alle 6 de koffers in de achterbak blijken te kunnen. Leuk detail, de vriend en onze zoon van 15 nemen deze klus geheel op zich. Na 20 jaar trouwe dienst kan papa nu van een afstandje de hele situatie gadeslaan. Dan eerst nog even naar de Mac en hop de files in van LA.
Hier is echt geen ontkomen aan. De rijrichting wordt aangeven in windrichtingen. Je rijdt naar het noorden, oosten, westen of zuiden. De autowegen zijn minstens 6 banen breed en iedereen rijdt ongeveer even hard.
Je wordt dus gemakkelijk rechts en links ingehaald, de A2 tussen Utrecht en Amsterdam is er niks bij.
Als we de afslag nemen naar het hotel hopen we dat we een goede boeking hebben gedaan. Thuis heeft onze oudste dochter het BLVD hotel via booking.com gereserveerd. Om er zeker van te zijn dat het hotel echt dicht bij Universal Studio’s ligt heeft ze nog gebeld.
Het schatten van afstanden in Amerika is namelijk lastig, omdat deze worden aangeduid in blocks, dat is ongeveer 100 meter of in miles en dat is 1,6 kilometer. Zelf rijden Amerikanen voor ieder klein stukje, ze gaan dus anders met afstanden om.
Vermoeide aankomst
LA zelf is door snelwegen aan elkaar geknoopt en heeft geen eigen centrum. Wel heeft iedere wijk zijn eigen karakter. We hopen dat het hotel in een redelijke wijk ligt.We nemen de afslag en toch wat vermoeid komen we in het donker bij het hotel aan. Het ligt aan een parallelweg naast de I5, de Interstate 5, wat de langste en breedste snelweg is die dwars door LA loopt.
Het ziet eruit als een zwart, donker motel en heeft een plat dak. Alle gebouwen in de buurt zijn laag en hebben platte daken, we krijgen de indruk dat we in een soort garagewijk beland zijn. We moeten dan ook via een parkeergarage ons hotel in.Met alle koffers sjokken we naar binnen en wat schertst onze verbazing? Op en top design, niet te geloven. Zo hip, super, er hangen prachtige lampen en ook de slaapkamer heeft een piekfijn design met een super badkamer.
Zo'n design, dat niemand de aanknop van de douche kan vinden. Nadat we 3x naar beneden gegaan zijn en met uitleg weer naar boven, wordt er toch maar iemand meegestuurd. Kennelijk moet je aan 2 kranen tegelijk trekken, wie bedenkt dit? Natuurlijk de designer!We hebben 2 kamers gehuurd, 1 met 2 queensize bedden voor ons en de 2 jongsten en 1 voor het koppeltje met een kingsize bed. Een prima verdeling. We slapen allemaal heerlijk.
Ontbijten
Voor het ontbijt verwijst de receptioniste ons naar restaurant Good Neighbours, 4 blocks verder. Ook hier een aparte uitstraling, veel asfalt met parkeerplaatsen, het oogt niet echt gezellig. Maar het leven ziet er na een goede nachtrust weer anders uit dus YOLO, we gaan toch naar binnen.
Houten stoelen met rieten bekleding en oude houten tafels, wel heel veel gesigneerde foto’s van bekende acteurs aan de muur, die hier net als wij ook een ontbijtje hebben gegeten. Het ontbijt is perfect en de bediening blijkt een groot gezin, waarvan iedereen meehelpt. We voelen ons meteen thuis. De buitenkant zegt kennelijk niets, het gaat om de binnenkant!
Pretparken
Vandaag naar Disneyland. Als we de snelweg afgaan is het meteen duidelijk dat we Disneyland naderen. We hebben al toegangskaarten, maar ter plaatse blijkt dat we voor Adventure land afzonderlijk toegangskaarten hadden moet kopen. Nu slaat de twijfel toe: 'Is Disney dan nog wel zo leuk voor onze oudere kids?'
We kopen voor hen toch maar de Adventure kaarten erbij. Nu willen ze eigenlijk eerst naar Adventure land. Oke? Goed, dan houden we contact via de mobiel wanneer we elkaar weer zien. Ze draaien zich om, zwaaien en weg zijn ze, als kinderen zo blij. OMG, staan wij nu, pa en ma, samen in Disneyland? We kijken elkaar eerst eens aan, is dit ons voorland? Samen naar Disney? En straks met de kleinkinderen? Dit voelt wel raar en lachwekkend tegelijk.
We besluiten het ervan te nemen, met het principe van de fastpasses kun je attracties op een bepaalde tijd boeken zonder wachtrijen en dat doen we, in 3 uur tijd lopen we alle attracties af. We genieten zo met z’n tweeën, niemand om rekening mee te hoeven houden. Tegen de avond als de Parade begint zijn we weer compleet.
Adventure land bleek ook super leuk geweest, vooral de Horror Hollywood Tower, waar je naar beneden stort was een topper. Grappig, onafhankelijk van elkaar zeiden de kids later dat ze ons toch wel hadden gemist.
Bij de Parade hebben de jongens sjans van Cinderella en staan zo schattig naar haar te zwaaien, aandoenlijk 15 en 22 jaar en nog steeds verliefd op een Disney prinses. Tijdens het afsluitende vuurwerk worden we als letterlijke klap op de vuurpijl nog getrakteerd op een echt vliegende Tinker Bell, prachtig!
Universal Studios
De volgende dag is Universal aan de beurt, waar de 'behind the scenes tour' een echte must is. Je rijdt in een treintje door filmdecors, zoals Desperate Housewifes, waar, na het beëindigen van de serie, een serene rust heerst.
We komen terecht in een volledige overstroming in een ondergronds metrostation, ineens zitten we midden in een 4D belevenis van King Kong, we rijden tussen een vliegtuigwrak door en korte filmscènes worden nagespeeld.
Natuurlijk gaan we ook het attractiepark van Universal in, waar we als eerste de nieuwe attractie van transformers 3D in moeten. OMG kotsmisselijk komen pa en ma weer buiten. Nooit meer, gewoon te oud!
Wij trakteren ons zelf op een spetterend optreden van The Blues Brothers, terwijl de kinderen zich vol eten aan suikerspinnen en van attractie naar attractie rennen. Als afsluiting zitten we gezamenlijk in de arena van WaterWorld voor een spectaculaire show, die onmogelijk te beschrijven is, maar die je zelf moet bekijken. Ook hier voor ieder wat wils.
Een gekkenhuis
De volgende ochtend weer ons ontbijt bij Neighbours. We krijgen steeds meer kijk op de situatie, het is kennelijk een hotspot. Vorige week was Sophia Loren nog bij haar zoon, hij werkt bij Universal, zij ontbijt dan hier. Tja, dat geluk om zulke celebraties te spotten hebben wij natuurlijk niet.
Het wordt een dagje Rodeo Drive en Hollywood. Op Rodeo Drive is het vooral ogen open en rondkijken. Veel vrouwen die hier rondlopen krijgen overigens hun ogen zo te zien, nooit meer dicht. Overigens is ook hun smile opgetrokken en de haren allemaal in dezelfde krul. Een beetje eng hoor.
Maar het prachtige Tiffany terras uit de film 'Breakfast at Tiffany’s' met Audrey Hepburn en de vele Bugatti Veron bolides die er rondrijden, de filmcrews die bijna op iedere hoek staan te filmen en de paparazzi, laten even een andere wereld zien.Word je er gelukkig? Onze dochters met hun nieuwe coole Nikes wel.
Hollywood ligt vlakbij. Als we Sunset boulevard oprijden zien we boven op een berg het Getty museum. Hier zijn 1 uur durende highlight tours voor een korte en prachtige impressie met natuurlijk als hoogtepunt voor ons, de irissen van Van Gogh. Het heeft een van de mooiste kunstcollecties ter wereld.
Hollywood zelf is een leuk gekkenhuis. Wat een show, overal staan namaak artiesten waarmee je op de foto kunt, van Jack Sparrow tot aan Frankenstein, maar vooral de acteur uit Reno 911 is voor de jongens een echte hit.
Het Chinese Theatre, waar de acteurs over de rode loper naar de filmpremières voortschrijden, blijft een bezienswaardigheid. Het is één grote showbizz op straat, leuk om ertussen te lopen en het gewoon allemaal even over je heen te laten komen.
Waardig afscheid
De volgende ochtend voor de laatste keer bij Neighours ontbijten. Best jammer, we raken allemaal aan dit heerlijke ritme gewend. Eitjes met bacon en yoghurt met serials. Plotseling stoppen onze jongste dochter en de vriend met eten, ze beginnen beiden een beetje te giechelen. Wat is er aan de hand? Naast ons zit een man in z’n eentje te eten. Het gaat duidelijk om hem, wie is dat?
Kennelijk Kiefer Sutherland van 24, één van de meest bekeken misdaadseries in Amerika. OMG wat nu. Mee op de foto? Maar hij zit gewoon te ontbijten. Even wachten wat er gebeurt. Na een kwartier (onze eieren zijn inmiddels koud) betaalt hij, zegt vriendelijk gedag en loopt naar zijn auto. Direct glippen er andere gasten achter hem aan naar buiten, dus ook onze crew als een speer er achteraan. En ja hoor, een gewone vent die het prima vindt om even met een paar fans op de foto te gaan.
Kijk dat is nou nog eens een waardig afscheid van Hollywood!
