Ik zag ergens een oproep voor een schrijfwedstrijd met als hoofdprijs een reis naar Marrakech.

'Nou mam', riep mijn dochter, 'Daar hoef jij niet aan mee te doen, want je gaat er toch al naar toe'. Daar was ze al heel jaloers op want ze had graag mee gewild, maar dat zat er niet in. We waren lekker gemaakt door de serie Atlas.

De serie Atlas dus, daar begon het mee. Het onderlinge geneuzel en geruzie van de deelnemers boeit me niet zo, wel de schitterende natuur. Daarnaast heb ik wel een soort fascinatie voor Noord-Afrika. Als jonge blom van 22 heb ik met een vriendin door Tunesië gereisd. Ons toeristenhotel was onze uitvalsbasis, met de trein (ook met de nachttrein) trokken we het land door. Een week om nooit te vergeten.

Marrakech

Nu dus naar Marrakech, een citytrip van 5 dagen, woensdag heen en zondag terug. Ik ben inmiddels een oudere jongere van nog net geen 50 jaar en ben  sinds Tunesië een aantal, toch wel basale veranderingen verder. Ten eerste ben ik, meer dan me lief is, een groot aantal kilo’s zwaarder (helaas de bijwerkingen van een voor mij onmisbaar medicijn, zie ten tweede). Ten tweede ben ik als gevolg van MS ook niet zo mobiel meer, een rolstoel maakt nu standaard deel uit van mijn reisbenodigdheden. Ik kan nog lopen, maar niet meer zover en ik kan ook niet lang staan. Vandaar de rolstoel.

Rolstoel & inklapbare mini schootmobiel

Toen we incheckten op Schiphol, zat er in de rij naast ons een man op een ‘opvouwbare’ scootmobiel; Ik heb er ook eentje. Je haalt die dingen in stukken uit elkaar en zo in de achterbak van een auto. Zelf zat ik in mijn eigen rolstoel, deze meneer en ik zaten op gelijke hoogte om het zo maar te zeggen.
Bij het verlaten van het vliegveld in Marrakech wensten we elkaar een goede vakantie. Rolstoelers en niet-bejaarde-scootmobiel gebruikers hebben toch een soort van link met elkaar. Net zoals motorrijders en vrachtwagen-chauffeurs, zwaaien we naar elkaar.

Wat me op het vliegveld van Marrakech ook opviel, was de wijze waarop andere passagiers naar hem keken. Ze gingen wat dichter bij elkaar staan en hadden een blik van ‘Wat zal die man hebben?’ en ‘Gelukkig hoort hij niet bij ons’. Het kan zijn dat mensen, als ik dat niet zie, zo ook maar mij kijken. Ik schrok wel en beetje van hun manier van kijken. Alsof hij een besmettelijke ziekte had. Ik werd er wel een beetje verdrietig van. Die man zit ook niet voor zijn lol in een rolstoel. Die loopt , net zoals als ik, ook liever dan dat hij zich zo moet verplaatsen. Maar in plaats van achter de geraniums te gaan zitten, besloot hij op reis te gaan... Hulde!

Frans

Wat mij bij aankomst op het vliegveld direct opviel was het vele Frans dat gesproken werd. Ik vond het met terugwerkende kracht jammer dat ik op de middelbare school niet beter had opgelet bij Frans. Ik had mij niet gerealiseerd (een beetje naïef) dat Frans de tweede taal van Marokko is.

Een mierenhoop om verliefd op te worden.

Maar goed, dit stukje zou over iets anders gaan. In de gidsen staat Marrackech omschreven als 1000-en-1-nacht. Ja duh, dat zal wel, ik neem dat soort uitspraken altijd met een korreltje zout. Maar deze keer is het waar wat in de reisgidsen staat. Marrakech is in één woord fantastisch. Er is op straat, in de winkeltjes, de stad en buiten de stad zoveel te zien, te horen, te ruiken en te proeven. Je hoeft het alleen maar binnen te laten komen. Kijk, onderga, geniet, oordeel niet en dompel je onder in deze exotische wereld. Naar Marrakech gaan betekent je verwonderen, je verbazen.

Taxi’s waar geen gordels inzitten, ezeltjes met volgeladen karren. Vachtwagentjes met daarop der tekst: ‘Van Kreiningen Schilderwerken. Brommertjes met daarop minimaal 4 personen, waarvan alleen de bestuurder een helm opheeft en de rest, vaak 2 of 3 kinderen niet. Maar ook mooie architectuur, bijzondere parken, een prachtig achterland. De geuren en de kleuren, stalletjes vol met aardbeien, dadels en mandarijnen. Het eten, de tajines, de berbertraditie, kamelen en de stadsmuur. Kortom, een mierenhoop waar ik verliefd op ben geworden.

Het betekent echter ook geconfronteerd worden met echte armoede, met stapels 2e-hands schoenen die op straat worden verkocht, met kinderen die pakjes zakdoeken per pakje verkopen, met oude vrouwen die blij zijn met het broodje dat een toerist op zijn bord laat liggen. Ik kan pagina’s vol schrijven over Marrakech, maar dat heeft geen zin. Ga er naar toe, dit is de enige manier om Marrakech te ontdekken.

Ik wil terug

Toen we zondagnacht om 01.00 uur thuis waren, was ik het liefst direct achter de computer gekropen om een nieuwe trip te boeken. We zijn 4,5 dag in Marrakech geweest. Veel te kort, ik wil nog naar het Atlas gebergte , ik  wil nog de woestijn in, ik wil nog naar de Kashba Telouèt, ik wil nog terug naar het Place Jeema El Fna, ik wil de souks weer in, naar het Menara Park. Ik wil nog zo veel meer zien en beleven. Marrakech heeft me betovert. Hier kan geen andere stad tegenop.

Mijn dochter was zoals ik al zei, stik jaloers dat ik wel naar Marrakech ben geweest en zij niet. Bij het ontbijt besloten mijn dochter en ik te gaan sparen, ze zit nu in de brugklas, ons doel: na haar eindexamen teruggaan naar Marrakech. De nieuwe spaarrekening heb ik vanmorgen geopend en nu maar sparen, we hebben nog ruim vier jaar.