Reizen is niet altijd feest. Zes weken op reis zijn naar Bali en Perth, daar schrijf ik over. Ja het is een droomvakantie, maar nog veel meer. Ik heb namelijk een doel: het (her)vinden van mijzelf in deze nieuwe fase van mijn leven, nu mijn dochters op zichzelf wonen. Eigenlijk klopt dat niet: het vinden van mijzelf.
Het is denk ik meer het (nog verder) tevoorschijn laten komen van wie ik altijd al was. De ruimte geven. En tijdens deze reis ben ik mijn roots aan het onderzoeken, een mooie manier om een ander licht te laten schijnen op mijn leven.
Australië, here I come
Mijn eerste week in Bali met mijn oom is alweer voorbij. We hebben prachtige tochten gemaakt, tempels bezocht, heel veel gepraat over de familie en het verleden. Ik ben ontroerd door alle gesprekken en de openhartigheid van mijn oom. Wat bijzonder om deze broer van mijn moeder, waar ze zo gesteld op was, beter te leren kennen. En ik verheug me zeer op de 10 dagen die ik nu bij hem en mijn tante in Perth, Australië ga doorbrengen. Australië, het land van de Ausies, van de didgeridoos, kangaroes, boomerangs, abboriginals.
Van de ugg's, Australian open en van Hugh Jackman.
De vlucht van Denpasar naar Perth blijkt een waar avontuur, om nooit meer te vergeten. Bij het inchecken merk ik al wel dat de dame van Air Asia erg lang bezig is met mijn paspoort, maar ik maak me geen zorgen. Immers, waarover zou ik me zorgen moeten maken? Ik sta te kijken en luisteren naar haar, terwijl ze aan de telefoon is en mijn paspoortnummer wel 4 keer herhaalt. Wat kan er toch zijn?
Na verschillende telefoontjes en overleg met haar medewerker komt de aap uit de mouw. Ik blijk een visum nodig te hebben voor Australië en dat heb ik niet. Ik krijg even geen lucht. Wat? Shit, wat stom, daar had ik helemaal niet bij stil gestaan. Ik wist dat ik een visum moest hebben voor Indonesië, dat koop je 'gewoon' bij aankomst aan de bali bij de immigratiedienst. Maar voor Australië? Wat nu? Hoe dan ook, ik kan niet mee met de vlucht.
Wanhoop en hoop
Terwijl mijn oom door loopt naar de gate, ga ik weer terug naar de hal, op weg naar het Air Asia loket in de hoop dat ik mijn vlucht kan verzetten. De taxichauffeurs storten zich op mij. 'You need taxi?' Het liefst zou ik in het Nederlands heel hard roepen: 'Nee, donderdop, laat me met rust. Zie je dan niet dat ik zielig ben?' Maar ik hou mij in en krijg er nog net een 'no thanks' uitgeperst.
Eenmaal bij het loket blijkt dat ik mijn ticket alleen vandaag kan omboeken, maar dan moet ik weten wanneer ik dan wel wil vliegen. Ehhhhh. Tja. Wanneer ik een visum heb. Maar hoe krijg ik een visum? Het is weekend, dus de Australische ambassade in Denpasar is dicht en pas maandag weer open. Oh wat voel ik me verloren. Het liefst wil ik naar Nederland bellen en overleggen.
Het huilen staat me nader dan het lachen en ik merk dat ik om mijzelf gerust te stellen, het 'worst case scenario' voor me probeer te zien. Ik bedenk me: misschien gaat Perth me helemaal niet meer lukken. Nou ja dan blijf ik in Bali, super zonde, maar ook weer niet het einde van de wereld. Ik voel me iets rustiger worden en besluit wat te eten te gaan zoeken. Want op een lege maag is het niet makkelijk nadenken.
Een oplossing komt soms uit onverwachte hoek
Terwijl ik aan de soep zit, ga ik googelen. Ik typ zinnen in als: Spoedvisum aanvragen, sneldienst visum, enz.
En wat schetst mijn verbazing? Ik blijk een elektronisch visum (geldig voor max 30 dagen) te kunnen aanvragen en betalen met mijn creditcard (35 euro). Is het echt zo simpel? Ik kan het bijna niet geloven.
Even later krijg ik al de email bevestiging. Yes! Minder dan een half uur later sta ik weer bij het loket van Air Asia met een nieuw ticket in mijn handen. Diezelfde avond kan ik nog vliegen. Helaas kom ik nu dan wel om 4.10 uur aan. Maar who cares? Ik neem wel een taxi. Wat een enorme opluchting. En dat ik nog 8,5 uur moet wachten is zelfs ook helemaal niet erg.
Genieten van de oceaan en meer
Mijn oom en tante zijn blij me te zien als ik opgelucht en heel vroeg arrivieer bij hun huis. Na even kort slapen neemt mijn tante mij mee naar de beach, 5 minuten bij hun vandaan. De Indische Oceaan is een droom. Prachtige blauwgroene kleur, terwijl het water ook zo helder is. Ik ben meteen 'hooked', dat wordt iedere ochtend zwemmen.
Het is hier zo allemachtig warm, het witte zand van het strand is zo heet, 'je kunt er een eitje op bakken' zoals mijn tante terecht zegt. Natuurlijk, het is zomer hier, maar toch is de 38 graden ook de 'ausies' een beetje te veel. Maar mij zal je niet horen klagen!
Waar ik wel een beetje aan moet wennen (nou ja een beetje!) zijn de beesten die het huis binnenkomen.
Grote kakkerlakken (die vliegen af en toe naar binnen) salamandertjes, enorme spinnen. Ik verwijder ze met wat hulp van een spuitbus of een glas. Brrrr. Maar het lukt me wel. Ik word nog eens een held hier!
En zo vliegen en glijden de dagen voorbij. Zwemmen, lezen, schrijven, een bbq op het strand, tennis kijken, naar mijn oom kijken hoe hij kookt, mijn tante een beetje volgen in haar werk. Ze zijn beiden een stuk in de 70,
maar nog behoorlijk fit en 'jong'. Zo is mijn tante is een enorme fan van Beth Hart. Hun huis is heerlijk ruim en toch ook knus. Het ontroert me meer dan ik dacht, om de kast en de gong van mijn oma hier te zien staan.
Mooie herinneringen
Op een avond komt mijn oom met twee fotoalbums aanzetten, vol met fotos van hun huwelijk in 1969. Ik was nog net geen 6 jaar en bruidsmeisje. Daar liep ik dan, parmantig met een bloemenmandje. Oh, ik herinner me het nog zo ontzettend goed! De kleren die ik droeg bijvoorbeeld, typisch jaren 60. Katoenen kort, mouwloos jurkje. Lichtblauw met witte stipjes. Langs de hals een soort gedrapeerd kraagje.
De accessoires maakten het plaatje compleet. Witte lakschoenen met witte sokjes, een witte elastieke haarband met een randje kant en de topper, korte witte kanten handschoentjes. En dan waren ook nog mijn haren gekruld. Nou vraag ik je! Logisch toch dat ik me een prinses voelde? Het allermooiste was dat ik in de Rolls Royce mocht meerijden. Ik weet bijna zeker dat ik door die dag een voorliefde voor old timers heb ontwikkeld.
Balans
Wat een tijden hier. Niets hoeven, vooral genieten. Heel langzaam voel ik weer een energie in mij opborrelen die ik al een tijd kwijt was. De valkuil is dan dat ik prompt heel veel plannen ga maken. Aard van het beestje ben ik bang.
In een creatieve geest is het ook nooit stil. In mij zijn er altijd en altijd gedachten, beelden, ideeën. Altijd en overal, de hele dag door zie ik dingen, hoor ik dingen die ik zou willen gebruiken voor iets. Voor een ontwerp, voor een verhaal, voor een tentoonstelling. Lange tijd heb ik gedacht dat iedereen dit heeft. Mijn tante is zeer verbaasd, alleen al over het feit dat ik graag schrijf. 'Maar waarover dan? ik zou niet weten wat'.
Ongetwijfeld zijn er velen onder jullie die ook altijd vol ideeën en gedachten zitten en heel veel willen doen en bereiken. Gelukkig maar dat niet alle ideeën uitgevoerd hoeven te worden, anders zou ik nooit meer slapen. Balans is het sleutelwoord. Ik ga het vast nog eens leren in dit leven.
Geschreven door: Ellen van Os
