Weet je wat ik zo leuk vind aan reizen? Dat ik zo snel en makkelijk in contact kom met nieuwe mensen.
Ik spreek ze gewoon aan, zonder schroom.

Het is alsof ik denk, ik heb toch niets te verliezen. Immers; ik zie ze waarschijnlijk niet nog een keer, dus ik hoef me niet bezig te houden met wat ze van me vinden.

Het nieuwe jaar is begonnen en hoe! Ik ben op reis, 6 weken maar liefst en dit is dag 6. Het voelt alsof ik al weken weg ben, waarschijnlijk omdat ik aan de andere kant van de wereld zit. Ik ben op Bali en over een paar dagen vlieg ik naar Perth.

Een lange reis boeken gewoon voor jezelf, dat vraagt wel enige moed. Kan dat wel, mag dat wel? Het is als eerste vooral een kwestie van het jezelf gunnen heb ik gemerkt. Velen zullen zeggen, ik gun het mijzelf best, maar ik heb het geld niet en ik kan ook helemaal niet zo lang weg van mijn werk, van mijn gezin, van.....

Zeker dat waren ook lange tijd mijn redenen. Maar ik realiseerde mij steeds sterker dat de enige die in mijn weg stond, ikzelf was. Lange tijd vond ik dat ik luxe dingen eerst moest verdienen. Ja, met geld, maar ook 'verdienen' met verantwoordelijk leven. Alsof ik eerst aan iedereen moest bewijzen dat ik echt een goede moeder ben, er hard voor werk, goed voor iedereen zorg. Kortom, niet egoistisch ben.

De moed hebben om te kiezen voor je eigen weg

Mijn jongste dochter woont sinds december op zichzelf, mijn oudste al langer, dus de zorg voor mijn kinderen is er niet meer op een dagelijkse basis en als zzp-er is er ook geen werkgever die op mij zit te wachten. Kortom, ik mag nu meer mijn eigen weg gaan, dus wat let me om te gaan doen wat ik al zo lang wil, op zoek te gaan naar mijn roots?

Toen ik voor het eerst op Bali kwam, 5 jaar geleden voelde het als thuiskomen en dat vond ik wel verrassend.
Had het te maken met het koloniale verleden van Nederland? Of vooral met het feit dat ik weet dat mijn moeder, mijn oma, mijn overgrootmoeder en mijn bedovergrootmoeder in Indonesie, toen Nederlands Indie, geboren zijn?

Ik voel gewoon dat die vrouwen nog steeds een enorme invloed hebben op mijn leven. Hoe ik dat voel, ik weet het niet. Afgelopen jaren heb ik verschillende keren een familieopstelling gedaan. Die hebben mij zo veel openheid en duidelijkheid gegeven en ook de moed om nu deze reis te maken. Omdat ik weet dat het mijn weg is.

Familiepatronen, iedereen kent ze

Op Bali ben ik deze reis begonnen. Sinds een aantal dagen is ook mijn oom hier (de jongere broer van mijn moeder) vanuit Perth, waar hij al 45 jaar woont. Geweldig dat hij op mijn voorstel is ingegaan om mij een week te vergezellen. Vooral ook omdat hij zoveel meer weet van 'ons' koloniaal verleden.

Mijn moeder is bijna 2 jaar geleden overleden en gelukkig heeft zij mij ook nog veel kunnen vertellen.
Hoe bijzonder en hoe ontroerend ook, om zo veel van mijn moeder in hem terug te zien. Hij heeft me de afgelopen dagen veel verteld over het gezin waarin hij en mijn moeder met nog twee broers in Eindhoven opgroeiden. Mooie verhalen en ik herken zoveel patronen die ook in mijn jeugd terug te vinden zijn. En zelfs in die van de opvoeding van mij naar mijn dochters.

Geschreven door: Ellen van Os

We gingen naar de avondmarkt hier in Sanur, een redelijk rustige badplaats aan de oostkust van Bali. Op die markt vind je kleine karretjes waar eten wordt verkocht, ter plekke klaargemaakt. Je zit als gast op een klein plastic krukje aan de tafeltjes dicht op elkaar. Ook de Balinezen zelf eten er, het is een heerlijke mix van mensen van alle kleuren en komaf. Een sate ajam (kip) met rijst kost maar 1,20 euro. En lekker! Aha, zo hoort sate te smaken.

Ondertussen zit ik gezellig met een jong Australisch stel te kletsen. Ze zijn net een week in Vietnam geweest, maar wilden zo snel mogelijk weer terug naar Bali, veel relaxter. Mijn oom zit aan een tafeltje ernaast met een Nederlands stel te kletsen. Hij wilde graag wat anders eten, meer pedis (heet). Ik kan niet zo goed tegen dat hete eten.

Wat is dit ongelooflijk genieten zeg. Ik voel me Ellen. Gewoon ik. Niets meer, niets minder. Even niet de moeder, de dochter, de kleur- en stijladviseuse, de schrijfster... En wat voel ik me diep dankbaar dat ik de mogelijkheid heb deze reis te maken, maar vooral ook trots op mijzelf dat ik het doe!

Ik hou jullie op de hoogte.