Single in the City V

Drie liefdes

Ze zeggen weleens, met name de vrouwenbladen en series zoals Sex & the City, dat je drie grote liefdes in je leven hebt. Dat geeft mij de gelegenheid om eens bij mijzelf na te gaan hoe dat zit.

Natuurlijk reken ik dan de enorme adoratie voor Rob Lowe (in mijn tienerjaren), Brad Pitt (begin 20) en Fedja van Huet (anno nu, zucht wat een mooie man) niet mee. Nee, het betreft bereikbare en echt beleefde liefdes.

De eerste

Mijn eerste liefde is helaas een onbeantwoorde liefde geweest. Op een paar zoenen in een donkere discotheek na. Ik was begin 20, net afgestudeerd en aan het begin van mijn carrière. Ik werd aangenomen voor een uniek reclameproject. Dat project werd begeleid door een reclamebureau. En daar was hij, O. Op het moment dat ik hem zag dacht ik: wow, dat is een echte man, zo’n man waar ik vroeger van droomde op mijn Coca-Cola zittrommel. Groot, sterk en charmant.

O. was elf jaar ouder en had een vriendin. Maar altijd als ik hem zag maakte mijn hart een sprongetje. Mede omdat O. ook altijd vrolijk op mij afkwam en uren met mij kletste. Op een personeelsweekend tijdens het kampvuur kreeg ik dan ook te horen dat hij goed met mij kon praten. Want O. was gelukkig ook een trouwe man. Tja daar moest ik het mee doen.

Jaren later kwam ik O. tegen in de kroeg. Ik was niet geheel nuchter en daardoor heb ik urenlang verteld hoe leuk ik hem toen vond. Ik herhaalde en herhaalde het, keer op keer. Hij bleef maar knikken. Te erg. Daarna heb ik O. niet meer gesproken.
Het was met die avond wel afgesloten.

Tussendoortje

Daarna kwam D. Met hem ging ik binnen een week samenwonen, we waren zoals ik het altijd noemde: ‘Turks fruit’. Hand in hand op de fiets door de stad en als ik in het buitenland zat voor werk, had hij thuis buikpijn en iedereen kwam graag bij ons langs. We gingen compleet in elkaar op en leefden als een leuk hip stel in Amsterdam. En toen was het ineens op.

Kapot was ik er van, onze omgeving ook en heb een jaar lang niet naar een andere man willen kijken. Maar nu ik er op terugkijk was D. geen grote liefde. Met D. was het fijn, leuk en gezellig. Dus tja, toen het niet meer gezellig was, was het ook snel over.

De tweede

Daarna kwam tweede grote liefde H. H. zag ik in een bespreking, kende hem niet en wist ook niets van hem. Het enige wat ik kon bedenken was: wow, wat ben jij bijzonder. Toevallig moesten we ook samen op pad voor research. We hielden niet op met praten en bleven bellen voor de meest kleine werkdingen. Wat natuurlijk niet nodig was.

Ik weet nog na een werkbezoek dat ik alleen maar dacht: op jou heb ik mijn hele leven gewacht. Ik kon aan niets anders denken. Dit was nog heftiger dan met O. natuurlijk ook omdat deze wel werd beantwoord.

H. was 18 jaar ouder dan ik en woonde aan de andere kant van het land. Ik ben nog nooit zo verliefd geweest en wil dat eigenlijk ook niet meer worden. Dat je niet meer aan iets anders kunt denken, dat je compleet van de wereld bent en dat je ook zoveel verdriet kunt voelen. Ik weet sinds H. dat een ‘gebroken hart’ echt bestaat. Ik heb het gevoeld.

Het heeft 9 jaar, af en aan, met H. geduurd, 9 heftige en intense jaren en 9 jaren die ik niet meer wil herbeleven. Toch is H. een grote liefde. Een liefde waarvan ik dacht dat ik daar niet overheen zou komen. Een liefde die mij zoveel heeft geleerd en een liefde die altijd een klein beetje in mijn hart zal blijven.

De derde

En dan komen we bij nummer drie. Die is er gelukkig nog niet. Zou toch zuur zijn als die al was geweest. En als hij er al was, dan had ik deze blog niet. Maar volgens velen in mijn omgeving kruist hij binnenkort mijn pad. Ik denk dat het dan een liefde is die anders is dan deze twee en ook langer blijft.

Dat doet leeftijd en ervaring met je. Veel eisen heb ik niet, ik kan daar ook niets mee. Van de week hoorde ik weer op de radio: het moet een aanvulling zijn en geen invulling. Daar ben ik het, hoe cliché ook, mee eens. Ik heb op dit moment een fijn leven, wat steeds leuker wordt. Een leuke man is dan ook zeker welkom.

Er op wachten heeft helemaal geen zin, op zoek gaan ook niet (heb ik gedaan; trust me, it doesn’t work), maar wel blij met jezelf zijn en dat uitstralen. Dat werkt. En dat is al een hele zoektocht en klus op zich!