In elke fase van het leven moeten we afscheid nemen. Iedere stap en groei in onze ontwikkeling van baby tot volwassene brengt afscheid momenten met zich mee.
Nu ik echter ouder word, merk ik dat dit de laatste tijd wel erg vaak het geval is. Ik zie mensen om mij heen, familie, vrienden, kennissen en zelfs buren uit mijn leven verdwijnen. En steeds meer en meer krijg ik het gevoel dat ík nu tot de oudere generatie behoor aangezien de generatie boven mij langzamerhand verdwijnt uit mijn leven. En ik heb daar moeite mee.
Milder voor jezelf
Ik voel mijzelf nog helemaal niet oud maar wordt daar nu toch vaak mee geconfronteerd vanwege de vele gezichten die ik verlies uit mijn leven. Je gaat als mens daar ook anders tegenaan kijken en ik merk dat ik ook langzamerhand wat milder wordt en mezelf minder druk begin te maken over van alles en nog wat. Ik probeer nu van dag tot dag te leven om te kunnen genieten van het heden. In het verleden maakte ik mij veel te druk om de dingen die nog moeten komen of gebeuren. Dit geeft alleen maar stress waardoor je niet in het heden leeft.
Nee... nu probeer ik het allemaal anders te doen, maar afscheid nemen blijft pijn doen, terwijl het toch soms een zegen is voor degene die zo moet lijden, wil ik er nog niet aan omdat ik diegene moet missen in mijn leven. Je gaat je eigen leven ook relativeren. Ben ik egoïstisch geworden en denk ik alleen nog maar aan mezelf? Verdrink ik in mijn eigen verdriet, terwijl er zoveel meer mensen zijn die een dierbare moeten missen. Het blijft lastig elke keer maar weer.
Afscheid nemen...
