Druk bezig met de voorbereidingen van de 50ste verjaardag van mijn man. Nou ja, een start maken in ieder geval.

Het duurt nog even maar de gedachte dat hij 50 wordt, is zo tof! Op de achtergrond hoor ik het prachtige nummer van Claudia de Breij:
'Mag ik dan bij jou'.

Ik leun achterover met een kop koffie in mijn handen, het lukt me om een kleine traan te bedwingen en die lach van dankbaarheid en tevredenheid op mijn gezicht te toveren.

Terugdenkend aan de laatste 6 jaar ben ik reuze trots waar we staan als gezin en persoonlijkheden. En hebben we het cadeau gekregen… nou niet helemaal of misschien ook wel weer.

Het zit namelijk zo

Zoals in iedere relatie heb je wel eens een moment dat je naar elkaar kijkt, toch? En dan niet alleen naar het gezicht van je partner, nee, ook die billen, vetrolletjes, neusharen, andere haren die ineens als onkruid uit de grond schieten, naar de borsten, alles wil ik graag bekijken!

Ja dames, ik weet niet hoe jullie het zien, maar ik kijk er toch echt naar! Want zeg nou zelf, de ene kont is de andere niet. En sommige mannen hebben echt een mooie borst(kas) en anderen hebben ‘t echt niet.

Ik hoor mannen wel eens zeggen dat ze een ‘wegtrekker’ krijgen van bepaalde vrouwen. Nou mannen, ik heb nieuws voor jullie, wij dames hebben dit ook!

De ene man kom ik graag in een donker steegje tegen, draai stiekem mijn hoofd om of kan ongegeneerd mijn ogen laten meedraaien achter de zonnebril. Bij de ander trek ik graag mijn hardloopschoenen aan en ren hard weg…

Afijn, tijdens het bekijken van de borsten van mijn Ries, zag ik iets vreemds. Afgaande op mijn gevoel bleef ik voet bij stuk houden dat hij de dokter moest bellen. Mannelijke nuchterheid is echt niet altijd handig hoor.
Dus na 4 dagen nog geen afspraak trok ik bij de huisarts aan de bel. En toen ging het snel.

Direct terecht voor een afspraak, meteen naar het ziekenhuis voor een mammografie, aansluitend een echo gemaakt, meteen maar een punctie en afwachten…

En dan duurt een weekend echt lang. We zijn er best goed in om onszelf af te sluiten van minder prettige dingen dus onafhankelijk van elkaar hebben we besloten om leuke dingen te doen, wat goed is gelukt. En dan wordt het maandag, de dag dat je een uitslag krijgt.

Mijn man krijgt een telefoontje van een te lieve assistente, afdeling chirurgie, met het verzoek om toch even lang te komen. Of hij in de namiddag al kon komen? Na het telefoontje wordt Ries nerveus. Hij begint een beetje door huis te dralen en ik vraag hem: 'wie belde net?'

'Mieke'. 'Ok en wie is Mieke?' Mieke is dus de lieve, zorgzame en  aardige assistente door wie wij die middag als koning en koningin 's middags werden ontvangen in het ziekenhuis.

Ries dus nerveus, niets voor hem. Hij begint op Google te zoeken naar van alles en nog wat, wat de nervositeit ondersteunde in plaats van dat het afnam. In mijn sufheid vroeg ik: 'zal ik maar meegaan vanmiddag?
Misschien beter dat er twee luisteren.'

Na de geweldige ontvangst van Mieke, beiden hadden we nog nooit zo’n ontvangst in een ziekenhuis gehad! Alle signalen vanaf donderdag zeiden genoeg, wij hadden het heel systematisch geblokt. Wat een prachtig lichaam hebben we toch. Als het even niet gaat dan regelt het lichaam het zo dat je even minder pijn hebt, minder emotie hebt of iets van dien aard.

Eindelijk mochten we naar binnen bij de chirurg. Duizend maal excuus dat het uitliep, dat zeggen ze anders nooit. En toen kwam de uitslag: borstkanker… 3! Excuus, borstkanker? Dat kan toch niet bij mannen?

Nu had ik enkele weken ervoor het programma 'Sta op tegen kanker' gezien en daar kwam een man in voor. Heel bijzonder. Ik zeg nog tegen Ries, nou dat heb ik nog nooit gehoord!

Dus mijn man heeft borstkanker. Ik weet 't nog zo goed. De chirurg vertelde het en ik keek achterom, alsof hij het tegen een ander vertelde, letterlijk het gevoel hebben dat je in een (verkeerde) film zit en dat hji tegen anderen praat.

Niet zozeer het zal ons nooit gebeuren, gewoon het gevoel hebben dat je buiten je eigen lichaam gaat en alles langs je heen gaat en je als buitenstaander een ‘fly on the wall’ meekrijgt.

Wat gaan gedachten snel. Ries 44 jaar, kinderen thuis 8 en 10 jaar, hij net gestart en een half jaar bezig met een nieuw bedrijf met de nodige investeringen en ik, tja ook ik net gestart met een bedrijf met de nodige investeringen.

Eh… hoe gaan we dit even doen allemaal? Of je wilt of niet, de tranen stromen over je wangen bij het bericht krijgen, wie er ook naast je zit. Sterk zijn Jose, niet zeuren want Ries zit naast je en voor hem is 't echt het ergste.

Jaja, maar de tranen blijven toch stromen. Tranen van verdriet dat je zomaar je man binnen een paar maanden kunt verliezen, tranen dat je het je kinderen moet vertellen, zo jong! Zijn ouders, mijn moeder, onze vrienden, ons leven samen!

Op weg naar huis is het stil. We denken beiden na over hoe we dit de kinderen gaan vertellen. Eén ding in onze relatie is zo top, we staan in dit soort dingen hetzelfde. Dus eenmaal thuis keken we elkaar aan, wie begint...?

Emma, hoe klein ook, had heel goed door dat het niet goed was wat we gingen vertellen. 
Lieverds, even luisteren want we willen jullie iets vertellen. Even adem halen, Ries begint: 'Lieverd, het is niet zo'n leuk nieuws, papa heeft borstkanker'.

Twee kinderen, 4 hele grote vragende ogen kijken je aan alsof je niet goed bij je hoofd bent. Zij moeten hetzelfde ervaren als wij een uur daarvoor hebben ervaren. Een uur, zoveel tijd om het toch al een plekje te kunnen geven en er gewoon weer te staan voor hetgeen je zo dierbaar is: de kinderen.

Wordt vervolgd…