Het begon allemaal met het maken van een koffieafspraak met een internetdate.
Ik was al een aantal weken heen en weer aan het mailen en chatten via een chatsite met een vent uit Zaandam.
Ik kom zelf uit Amsterdam, dus die afstand is dan zeker te overbruggen wanneer het tot een ontmoeting komt.
Na een paar weken gechat te hebben, was het moment daar om live met elkaar af te spreken. Doordat we ook al een paar keer op de cam hadden gezeten, wist ik precies hoe hij eruit zou zien. Vaak hoor je wel dat men alleen op foto's afgaat en als puntje bij paaltje komt ze er dan heel anders uitzien.
Dat risico zou en wilde ik niet lopen. Daar ben ik nooit alleen op afgegaan. Als ze op de cam wilden dan was het vaak: m'n cam doet het niet, maar jij kunt hem wel aanzetten hoor! Ja daaaaaag, dat deed ik dan natuurlijk niet. Ik wist dan meteen wel wat voor iemand het was en hij werd dan gelijk gedeleted.
Het moment suprême
Ik was lang niet meer zo nerveus als bij eerdere afspraakjes die ik met andere mannen had gemaakt. Ook dit wordt een gewenning en je denkt steeds vaker: graag of traag. Daarmee bedoel ik te zeggen dat ze me maar leuk moeten vinden zoals ik er op dat moment uitzie, opgetut of niet. We zouden elkaar op het Centraal Station in Amsterdam treffen.
Gezien het aantal mensen die daar altijd lopen, leek het mij verstandig om buiten af te spreken en wel bij het GVB infokantoortje. Je kunt het niet missen. Ik ben nooit een laatkomer bij afspraken, eerder te vroeg, dus ik stond daar keurig al om 12:45 uur in plaats van de afgesproken tijd van 13:00 uur, mijn ogen gericht op de uitgangen van het CS. En ja hoor, daar kwam hij aan. Helemaal niet slecht dacht ik op dat moment. We gaven elkaar meteen twee wangkussen, want ja, eigenlijk kende je elkaar al een beetje.
'Waar zullen we koffie gaan drinken', vroeg hij en ik antwoordde: 'ik weet wel een leuk tentje met terras in een achteraf straatje.' Wij al lopende er naartoe en hadden geen moeite om een gesprek gaande te houden.
Daar aangekomen bestelden we koffie en aan gespreksstof nog steeds geen gebrek.
Het was inmiddels anderhalf uur verder en hij opperde om ergens anders iets sterkers te gaan drinken. Ik ben niet echt een drinker, maar op zo'n moment laat ik dat niet voorbij gaan. Bovendien zouden de remmingen die ik op dat moment nog een beetje had, helemaal wegvallen.
We kwamen terecht in een coffeeshop op het Leidseplein, waar je in plaats van alleen thee en koffie kunt bestellen, ook iets sterkers kunt nemen. Zo gezegd, zo gedaan en we bestelden twee cognacjes. We zijn allebei rokers, dus er werd ook maar een jointje gekocht. We raakten al aardig in de 'mood', wat wel een prettig gevoel was. Het werd later en later en we kregen wel trek in iets.
Moeilijk is het niet om in die buurt iets eetbaars te vinden. Dus jas weer aan en maar gaan kijken wat er lekker en gezellig uitzag. Het werd een broodje shoarma, iets wat je niet echt makkelijk eet zonder te knoeien, maar het kon ons op dat moment niets schelen. Toen dat verorberd was, was het inmiddels een uur of 8 en ja, wat nu he?
Laatste afzakkertje
Ik was nog steeds in een heerlijke stemming en stelde voor dat we dan bij mij thuis nog een koffie zouden drinken als afsluiting van de dag. Je denkt toch niet dat hij nee zei he! En gelukkig maar, want ik vond hem veels te leuk.
Wij op de bus naar mijn huis, wat niet ver is vanaf het CS. Boven aangekomen ging ik dus braaf koffie maken, maar die hebben we niet helemaal opgedronken. Plotseling nam hij m'n hand en trok me richting slaapkamer, die hem was opgevallen toen hij eerder naar het toilet vroeg.
Ik liet het eigenlijk allemaal maar gebeuren, zat in een roesje en het kon me niet schelen. Hij bleek nog heel romantisch te zijn ook, want hij vroeg me of hij de waxinelichtjes die ik in de huiskamer had aangestoken op de grond voor het bed mocht neerzetten. Wat een leuk idee dacht ik op dat moment. En toen gebeurde het onvermijdelijke.
In vuur en vlam
In het heetst van de (gewillige) strijd werd het donsdek achterover gegooid en ja hoor... bovenop de waxinelichtjes. In no time vatte het dekbed vlam en moesten we als de sodemieter het bed uit en gooide hij het al licht brandende dekbed op het balkon.
Intussen zat ik verbouwereerd op het bed in een vieze rooklucht. Het dekbed was niet meer te redden,
was voor de helft weggesmolten. Ik vond het wel zonde van m'n dekhoes, want die had ik net nieuw.
Het was op dat moment echt schrikken, maar toen hij weer binnenkwam, moesten we er wel smakelijk om lachen. Ik zette weer opnieuw koffie, waarna hij retour ging richting Zaandam.
'De volgende keer kom ik wel naar jou,' riep ik bovenaan de trap en hij verliet al schaterend het huis.
