Single in the City, vanaf vandaag (2-wekelijks) te lezen op deze website. Er werd mij door de redactie gevraagd: kun je niet iets schrijven over het single zijn en daten? Dat kan ik zeker als blonde, zelfstandige, bijna 40-jarige en nog steeds optimistische vrouw in Amsterdam. Regelmatig vermaak ik mijn vrienden met mijn verhalen, waar met name de ‘bezette’ vrienden van smullen. Herkenbaar?
Onlangs zag ik in een VPRO documentaire dat er een overschot aan vrouwen is in Amsterdam. Heeft dat dan te maken met het feit dat er meer vrouwen dan mannen gaan studeren en dat die vrouwen naar de stad trekken en daar vaak blijven na hun studie? Ik heb nog even overwogen om te verhuizen naar de provincie. Mij te vestigen in een klein dorp met dito huisje en rieten dak, elke dag vers brood en flirten op de jaarlijkse braderie…. Het is er nog niet van gekomen en hoop ook dat het niet nodig zal zijn. Dus voor nu: Single in the City!
Wel of geen vrijwillige keuze!
Het is niet geheel een vrijwillige keuze van mij om single te zijn, het is zo gelopen. Ik heb echter niet als een non geleefd en nu ook nog niet. Veel verschillende relaties heb ik wel meegemaakt. Samenwonen, one night stands, minnares en een spannende lover. Ik heb het allemaal mogen ervaren. Van barman tot copywriter, van autohandelaar tot CEO. Ook dat heb ik allemaal mogen ervaren.
Het standaard verloven, trouwen en kindjes krijgen is aan mij voorbijgegaan. Iets wat ik ook niet in de planning had en waar ik ook niet rouwig om ben. Ik vind kinderen leuk, maar had niet een echte wens. Nu ik bijna 40 ben, vind ik het ook geen realistische optie meer. Daar komt nog bij dat ik van mening ben dat een kind in een gezin vol liefde hoort op te groeien. Aangezien de man waarbij ik dat gevoel had zich niet heeft aangediend, is dat boek gesloten. Mijn lieve moeder heeft mij altijd geleerd dat je niet alles kunt hebben wat je wilt en dat is ook zo!
Single zijn
Maar goed, terug naar het single zijn. Ik ben sinds kort gestopt met mijn lover. Al vijf jaar is deze spannende lover in mijn leven, hij komt en gaat. De afgelopen 1,5 jaar was het intenser, elke twee weken stond deze spannende man op de stoep. Dwingend drukte hij op de deurbel en vervolgens vlogen de vonken er van af. Elke keer weer... zucht... Sinds een aantal weken is dat voorbij.
Los van de horizontaal uitstekende communicatie, hebben wij niets, maar dan ook niets gemeen. Het zat er dan ook aan te komen dat er een ‘stop’ moment zou zijn. Dat moment is nu aangebroken, terwijl ik weet dat het zo goed is, heeft mijn lichaam nog geen afscheid van deze man genomen... zucht. Dus even stoer de tandjes op elkaar en open staan voor het nieuwe. Daarover volgende keer meer.
Lees verder:
