Gewoon doen…
En daar stond E. voor de deur. Met een verlegen glimlach, roos in zijn ene hand en een fles bubbels in de andere hand en keek mij stralend aan. Zo vertrouwd en ook weer zo nieuw.
Mijn huidige huis had hij nog niet gezien, dus vol trots showde ik hem dat. Tijdens de ‘tour’ geven we elkaar onschuldige kussen en glimlachen verlegen. Ik kon zien dat hij nerveus was en ik ging heel onschuldig kijken en rondjes draaien.
Alsof we pubers waren. Fijn dat er drank in het leven is, dat maakt dit soort situaties allemaal een stuk relaxter en rustiger.
Na twee uur over koetjes en kalfjes te hebben gekletst, duiken we letterlijk op elkaar., de druk moet duidelijk van de ketel.
Hand in hand vertrekken we naar de slaapkamer.
Multi talent
De opgebouwde spanning, lust en passie van de week in het buitenland komt tot uiting. Wat hebben we eerst liggen zoenen zeg, konden niet ophouden, als we niet zoenden glimlachten we stralend naar elkaar. Sinds lange tijd, voor ons beiden, was dit weer eens echt vrijen. Echt romantisch, lief, beminnend, maar ook passievol vrijen.
Los van E. zijn horizontale talenten kan hij ook geweldig koken. Zelfs van twee rauwe paprika’s weet hij nog wat te maken. Uitgehongerd duiken we de keuken in voor ons eerste ‘maal’ samen na zoveel jaar. We kunnen niet ophouden met glimlachen en zeggen steeds hoe geweldig we elkaar vinden. Het is duidelijk, we zijn stapelverliefd!
Als een Siamese tweeling
Vanaf die middag tot nu toe zijn we dag en nacht samen. E. is ook zelfstandig en kan dus ook, net als ik, zijn eigen tijd indelen. Dat komt goed van pas, want nu hebben we een enorme ‘honger’ naar elkaar, waardoor we niet uit elkaar willen.
Wat is het toch heerlijk om samen naar de Albert Heijn te gaan, hand in hand te fietsen en wijntjes te drinken op een terras.
Om vervolgens weer snel naar huis te gaan voor… Elke dag zeggen we tegen elkaar: vandaag even apart… en knikken dan ook plechtig naar elkaar, maar gek genoeg komt het daar niet van. Voor we het door hebben zijn we weer een dag verder.
Het voelt alsof het voor altijd zo moet zijn.
Huisje, boompje, beestje
Mijn huis is ook een prettig huis om in samen te zijn. Twee verdiepingen, twee toiletten, balkon en terras. Voldoende ruimte om ook even apart van elkaar te zijn. Maar we zitten toch het liefst aan de keukentafel met onze laptops tegenover elkaar. Waar hij mij sexy aankijkt en zegt dat hij van mij houdt en morgen met mij trouwt...
Misschien gaat het hard, misschien ook niet en heeft het altijd zo moeten zijn. Ik weet alleen dat we enorm van elkaar genieten en dat we er allebei voor willen gaan. Het is voor de derde keer, maar voor de eerste keer zo. Voorheen had ik gedacht dat het mij allemaal zou benauwen.
Pas stonden we bij de slager, het vlees werd ingepakt en wij stonden voor de koude counter te zoenen. ‘Ik wacht wel hoor’, zei de verkoopster. Ik dacht: oh shit nou ben ik zo’n stel waarvan ik vroeger dacht ‘get a room’.
Voor het echie?
Als je verliefd bent is het allemaal zo anders, de wereld ziet er anders uit, sommige dingen die je moeilijk vond, doen er niet meer toe en het liefst wil je vluchten in elkaar. Omdat we elkaar al langer kennen, is dat wat minder. Die blinde geilheid die je als ‘nieuw stel’ hebt, is nu niet zo aanwezig, maar wel juist het er samen voor willen gaan. Geen spelletjes en onzeker gedoe.
Ik heb zijn foto op mijn iphone, hij de mijne voor het geval we elkaar niet live zien. Als hij de deur uitgaat doet hij mijn parfum op om mij te ruiken. Samen staan we in de avond te dansen op de muziek van vroeger uit onze eerste relatie.
Tussendoor kookt hij de meest geweldige gerechten en in de ochtend ontbijten we, zittend aan tafel... Het klinkt allemaal zo super zoet, dat is het ook en laat mij maar even in deze super zoete bubbel.
Na jaren van rampzalig daten, lovers en ‘toekijken’ bij mijn vrienden, ben ik nu aan de beurt! Ik ga al die romantische zoetsappigheid tot mij nemen. Ten volle uitbuiten en benutten. Naast het hand in hand fietsen, ga ik zijn ontbijt maken, haal zijn favoriete wijn in huis, kus de grond waarop hij loopt en haal het beste in hem naar boven…Volledig ga ik doorslaan. Want nu kan het en mag het.
Straks komt er een moment dat het normaal is, dat de winter zich aandient, dat de eerste ruzie gaat komen en we wellicht even los van elkaar iets willen doen. Daar wil ik voorlopig niet aan denken.
E. moet gaan beslissen of hij een nieuwe woning gaat betrekken. Een woning die eigenlijk te duur is, te klein en in een buurt waar ik niet wil zijn. Zal ik het E. gewoon vragen? Zal ik nu eens op mijn gevoel afgaan en niet mijn verstand? Zal ik nu ik bijna 40 ben, het gewoon eens aangaan….?
