Geen ‘nee’ kunnen zeggen
‘Nee’ zeggen is heel moeilijk voor mij. Ik kom uit een ondernemersgezin en heb dus altijd geleerd; klant is koning. In die boodschap hoort het woord ‘nee’ dus ook helemaal niet thuis.
Aangezien ik zelf ook ondernemer ben, komt dat woord dus ook niet snel bij mij voorbij. Ik bedacht mij pas ook dat ik van dat woord ook de kriebels en vlekken krijg.
Ik weet heel goed waar ik voor wil gaan en wat ik wil, maar om tegen anderen te zeggen ‘nee’ hoe simpel dit drie letterige woord ook is, krijg ik bijna niet door mijn strot.
Ik ben ook dagen van te voren nerveus omdat ik weet dat ik dat moet gaan zeggen. Past misschien niet bij het beeld van ‘Single in the City’, maar toch is het zo.
Negatief gevoel
‘Nee’ betekent voor mij iets naars, iets wat je niet wilt en iets waar je dus dan ook in faalt als je het zegt. Met mijn karakter wil ik dat dus ook zoveel mogelijk niet zeggen en meebuigen. ‘Nee, het lukt mij niet met de kinderen of mijn gezin/partner’ hoor ik vaak. Oh ok, nou dat snap ik, dan spreken we toch af als het jou wel schikt? Ok, dan doen we het toch als je opvang hebt en in de uren dat het jou wel uitkomt?, is altijd mijn meedenkend antwoord.
Tja, ik ben tenslotte kinderloos, dus pas mij aan, aan de mensen die een druk schema hebben met standaard taken en verplichtingen. ‘Want weet ik er nou van? Dus heb ik geen recht van spreken’, denk ik dan bij mijzelf. En vergeet niet dat ik van die mensen hou en ze graag wil zien. Of die mensen dat leuk vinden om te zeggen, is een andere vraag. Maar dat hoor ik niet, dus ik moet het doen met het antwoord wat ik krijg.
De laatste tijd ben ik een beetje klaar met het schikken en meebuigen in die situaties. Ik merk dat ik dan vaak toch echt slechter uit de strijd kom, dan de mensen die wel NEE durven zeggen. Dat neemt niet weg dat ik het toch moet leren en doen om NEE te zeggen.
'Old lover'
Zo kwam ik onlangs ‘mijn lover’ spontaan tegen in de stad. Ja, die lover van blog 1, waarvan ik dapper afscheid had genomen (mijn lichaam nog niet, maar die zat inmiddels onvrijwillig in het ontwenningsproces). Ik had heerlijk op het terras gezeten met een goede vriend. De zon scheen, ging weg, de warmte bleef. Het wit bier maakte plaats voor bitterballen, vlammetjes en een goede Pinot Gris. Wat is het leven in Amsterdam toch fijn.
Nog nagenietend op de fiets kwam ‘lover’ letterlijk de kroeg uit gerend waar ik langs fietste. Nog nooit, in die vijf jaar, is dat zo geweest. Tot die avond. Ik lichtelijk aangeschoten en blij liet het allemaal over mij heen komen.
Ondanks alle nuchtere voornemens, wijze besluiten en overwogen beslissingen, dacht nu geen enkele hersencel aan NEE, laat staan dat ik het uitsprak. Dat woord bestond ook totaal niet in mijn benevelde vocabulaire op dat moment. Het heeft ook prettige kanten, want het was weer een heerlijke stapavond met een gouden randje. Wat naarmate je ouder wordt minder vaak voorkomt.
Is maar goed ook. Drie detoxdagen nodig gehad om het een plek te geven. Maar wel een bewijs dat ik toch echt vaker NEE moet zeggen. Want na die drie detoxdagen dacht ik: ‘waarom heb ik dat toch weer gedaan? Ik wilde het toch niet meer? Ik wilde toch meer diepgang? Leuke gesprekken en niet alleen maar wilde hartstochtelijke passie?’ Allemaal vragen, die op dat benevelde fietsmoment totaal niet opkwamen of er toe deden.
NEE bestond niet! NEE dacht ik alleen maar; ik wil jou nu en vooral niet praten maar doen!’
Hoe ik ook genoten heb, ik en mijn verstand hebben afgesproken als er een volgend moment komt, hoe dringend de deurbel ook gaat of waar ik dan ook fiets, ik dan voluit NEE zeg en daar ook naar handel echt! En in beide gevallen vertel ik het jullie natuurlijk wel eerlijk, want zoals jullie nu weten zeg ik moeilijk nee…
Liefs Samantha
Lees ook:
