Het was o zo gezellig die avond bij mijn vriendin en haar man.
Als speciaal cadeau voor mijn 65ste verjaardag werden we onthaald op een heerlijk diner waarvoor zij zelf de keuken ingegaan zijn.
Dat was nog niet alles, het hoofdgerecht was een door de heer des huizes zelf a la minute gerookte heerlijke zalm, waarvoor hij korte tijd samen met mijn man in de tuin een vuurtje ontbrandde en een kwartier later kwam er een warme, welriekende, overheerlijke licht gerookte zalm mee naar binnen.
In de tussentijd bereidde mijn vriendin een heerlijke truffel-risotto, zo vulden ze elkaar geweldig aan. Vlak voor het starten van het hoofdgerecht werd even goed doorgesproken wie wat en wanneer zou doen om samen precies op tijd het diner op tafel te krijgen.
Wat een geweldig teamwork dacht ik nog, echt te gek. Laat ik beginnen te vermelden dat het allemaal verrukkelijk was, ook de wijnen die geschonken werden pasten heel goed bij de gerechten, het klopte allemaal, top. Wat geweldig als je zo samen met liefde en respect, volkomen op elkaar afgestemd bent en elkaar een ieder de eer gunt die hij/zij toekomt.
Toen ging het mis
Zoals je kunt raden, zaten we dus heerlijk te genieten en... toen ging het mis. Mijn vriendin begon een verhaal te vertellen, waar het uiteindelijk over ging ben ik kwijtgeraakt en tot mijn verbazing nam haar man, al voor zij de eerste zin had uitgesproken, haar verhaal over.
Ik zag haar verschieten, ging even met haar handen door haar prachtige haar, waarna ze al snel onder de tafel verdwenen waar ze, gezien de bewegingen die ik waarnam, aan haar nagels begon te plukken.
Wel verdraait dacht ik, hij doet het dus ook. Mannen horen zichzelf kennelijk zo graag praten of willen zo graag scoren dat ze zelfs een 'vrouwending' nog willen benutten om aan het woord te kunnen zijn. Haantjesgedrag? Mannen zijn kennelijk ijdeler dan vrouwen, ze willen scoren, gezien en vooral gehoord worden.
Het gesprek overnemen
Ik werd zo door het voorval verrast dat ik niet meer weet waar het onderwerp over ging. Ik kon alleen maar denken aan het feit dat mijn man het kapen van mijn gesprekken bijna tot een kunst heeft verheven. Hij doet het zo vaak en graag bij nagenoeg elk onderwerp dat ik aansnijd. Zelfs als het over mijn vakgebied gaat, kan hij met zoveel aplomb dingen beweren dat je zou denken dat hij ook medicus is.
Als ik hem er dan later op aanspreek, beweert hij dat hij mij juist wilde helpen. Alsof ik imbeciel ben en zelf niet iets kan vertellen. En mijn vriendin is zeker ook zeer wel in staat haar zegje te doen; met haar elan en flair hang je al snel aan haar lippen.
Begrijp me niet verkeerd, zowel de man van mijn vriendin als mijn eigen man zijn echt schatten. Die van mij zal er alles aan doen om mij gelukkig te zien en vind nagenoeg alles goed. Zijn motto is dan ook: 'Ik ben pas gelukkig als anderen gelukkig zijn' en dat maakt hij nog waar ook.
Groot ego
Gaat het ego van de man zo ver dat ze denken niets waard te zijn als zij niet aan het woord kunnen zijn?
Willen zij koste wat het kost een gekunstelde versie van zichzelf tonen in plaats van zichzelf te zijn?
(Het is op dat moment toch jouw verhaal en niet het zijne, dan stelen ze toch een stukje van jou in plaats van zichzelf te zijn).
Of is het een vorm van jagen, op jouw hoeven ze niet meer te jagen, dan maar op je verhalen? Of vinden zij ook in deze tijd nog dat het recht van de vrouw alleen het aanrecht is? In geval van mijn vriendin zou ik daar nog vrede mee kunnen hebben omdat zij werkelijk heerlijke gerechten op je bord kan toveren. Ja, ik geef het toe, een beetje egoïst ben ik wel.
With love from Sonja D.
