Soms gaan we zo hard… het moet allemaal maar en door. We willen van alles en vooral veel, nog mooier en nog beter.

Vooral niks missen. Het moet allemaal maar maakbaar zijn. Waar komt de arrogantie vandaan dat dat überhaupt ook mogelijk is?

Wie denk je wel niet dat je bent? Dat alles maar te koop is? Nee helaas niet…

De dingen waar je warm van wordt vanbinnen, dat zijn dingen die niet te koop zijn. Een griepje? He bah niet nu. geen tijd. geen zin. ik wil van de dokter een kuur die ik kan innemen en door kan blijven rennen. Waarom geeft de dokter dat niet?! Waardeloze huisarts, ik ga naar een ander.

Kleine kinderen zijn we, ik wil het, ik wil het, ik wil het! We stampvoeten, gaan huilen, mopperen, schelden. Want o wee degene die ons onze zin niet geeft!

Kinderen willen we ook op een bepaalde leeftijd, wanneer ons het uitkomt en het liefst nog zonder pijn of andere toestanden. Dus baal je als je niet gelijk zwanger raakt.

Baal je nog meer als het binnen een half jaar niet lukt of dat de dokter, waar je ook gelijk naar binnenrent om te vragen voor onderzoek, zegt dat je het eerst eens een jaar de tijd moet geven.

De tijd geven?

Wat?! Ik wil het nu! Hoezo ik had het eerst te druk met uitgaan, reizen, 60.000 hobby’s, familie, vrienden en carrière maken… want ik moest alles meemaken. En dan ja. dan zijn de eitjes op… of het zaad zwemt wat langzamer of helemaal niet. Heel lastig allemaal, want ik wil het, ik wil het, ik wil het!

Nu! Kijk nou eens goed naar hoe de natuur zorgt voor voortplanting en naar hoeveel zaadjes en eitjes er voor nodig zijn om zwanger te raken. Tuurlijk, als je jong en nog heel gezond en vitaal bent, lukt het waarschijnlijk sneller. Hoe ouder je wordt, hoe meer pogingen nodig zijn.

En dat is niet zo raar. Dat is heel natuurlijk. En wij zijn nog steeds een onderdeel van de natuur. Ook al denken we dat we superieur zijn en alles maar moet kunnen. Omdat we het willen…

En dan nog wat; is het kindje wel gezond? Komt de moeder zonder kleerscheuren door de bevalling heen? 
Dat moet allemaal maar kunnen. We doen een 20 weken echo om te kijken of het kindje wel aan onze verwachtingen voldoet.

De arrogantie!?

En als de moeder pijn heeft, is dat tegenwoordig ondenkbaar; ruk tevoorschijn die verdoving! En als alles niet zo goed gaat, erger nog, het gaat niet zoals wij gepland hadden, dan is het lijden en last! Aanklagen dat ziekenhuis, de verloskundige of wie maar kan. Want… het kleine kind heeft z’n zin niet gekregen.

Nee helaas lukt dat ook niet altijd. Van een beetje teleurstelling gaat niemand dood. En als er wel iemand doodgaat, is dat heel verdrietig. Hartverscheurend! Afgrijselijk!

Maar ook dat is de natuur. We weten allemaal 1 ding zeker over ons leven: we worden geboren en we gaan dood. Het enige wat je naar mijn idee kunt doen, is dankbaar zijn.

Dankbaar voor alles wat je hebt mogen ontvangen in je leven, ook al waren de lessen soms hard. Dankbaar dat je er bent met, misschien niet altijd en niet voor iedereen, goede gezondheid, maar je bent er wel.
En je maakt mooie momenten mee die je meestal pas achteraf kunt zien als mooi.

Wees nederig als je kijkt naar de sterrenhemel. De sterren kijken op ons neer vanuit een onmetelijk universum. Wij zijn zo klein en nietig en onderdeel van dat grote heelal. De zon blijft ondergaan en de maan blijft opkomen. Het enige wat je naar mijn idee kunt doen, is dankbaar zijn.

De zon komt ook weer op en de nacht verdwijnt ook weer. De golven houden ook niet op om het strand op te rollen en zich weer terug te trekken. Wees dankbaar, nederig en liefdevol in het leven.

Tel je zegeningen, want die heb jij ook… meer dan genoeg!