De natuur brengt innerlijke rust. Een wandeling kan zo magisch zijn, wonderlijk… De aarde onder je voeten. De hemel boven je hoofd. Het is alsof je eventjes weer klein bent.

Geborgen in de armen van je ouders. Je vader en je moeder. Je ouders die naar je luisteren. Je moeder die je troost en de kalmte bij je terug breng. Je vader die je wijze woorden brengt. Het is een gevoel van thuiskomen.

Wandelen

Wanneer ik druk ben in mijn hoofd en ik ga een stukje wandelen dan merk ik tijdens het wandelen dat het steeds rustiger wordt in mijn hoofd. Ik heb mijn gedachten kunnen laten gaan en het lijkt alsof ze dan ook letterlijk uit mijn hoofd zijn verdwenen. Alsof er iemand naar mij heeft geluisterd en mijn zorgen over nam.

Tijdens het wandelen merk ik ook op dat ik mijn lichamelijke energie kwijt kan doordat ik aan het lopen ben. Het teveel aan energie wordt er op die manier uitgelopen. Je zou kunnen denken dat je dan een hele lange wandeling enorm moe bent en alle energie eruit gelopen hebt. Maar dat is niet waar. Je zou kunnen zeggen dat mijn energie lijkt te transformeren.

Transformatie van de energie

De transformatie van de energie lijkt als volgt te gaan: De lichamelijke energie wordt tijdens het lopen of rennen via mijn voeten afgevoerd naar de Aarde. Het is alsof de Aarde alle overbodige en teveel aan energie uit mij trekt en in zich opneemt.

Het teveel aan energie in mijn hoofd is afkomstig van mijn geest. (het mentale). Wanneer ik die energie laat stromen, dan komt die energie eruit in een vorm zoals een gedachte. Je gaat in dat geval dus denken. ( voor veel mensen kan dit ook beangstigend zijn ) Wanneer je loopt dan gaan die gedachtes vanzelf. Soms zelfs teveel. Hoe meer energie ik met me meedraag in mijn geest, hoe meer dat ik ga denken. Op het moment dat ik dus ergens in een bos, park, of langs het water loop en het is rustig om mij heen dan laat ik al die gedachtes de vrije loop. Het lijkt alsof ik dan die energie naar de hemel stuur. (naar het universum) En dat de hemel al mijn zorgen overneemt.

Dichter bij jezelf komen

Nadat ik mijn lichamelijke en mijn geestelijke teveel aan energie heb laten meenemen door de aarde en door de hemel lijk ik al een heel stuk lichter. Het wordt dan steeds stiller in mijzelf. Wanneer het steeds stiller word in mijzelf, heb ik meer ruimte over om steeds dichter bij mezelf te komen. Ik kan bijvoorbeeld ineens bepaalde dingen gaan voelen. Of ik krijg ineens gedachtes die ik nog nooit eerder heb gehad. Gedachtes die mij antwoorden geven op vragen die ik heb. Het is alsof ik niet eerder bij die antwoorden kon komen omdat er zoveel aan rommel voorstond. Denk bijvoorbeeld aan een zolder die helemaal vol staat met allerlei troep. En er ook nog hele mooie, oude spullen ergens achterin staan. Maar dat weet je niet meer omdat je daar niet bij kon komen. Nu je het teveel aan spullen hebt weggegooid kom je ineens allerlei spullen tegen waarvan je dacht die kwijt te zijn. Spullen waarnaar je op zoek was. Wat je voorheen nog niet kon gebruiken maar die nu ineens heel nuttig lijken te zijn.

Het wandelen op zich is goed voor zowel lichaam als geest. Het is ontladend voor de mens.