Yes yes yes. De laatste dag van deze martelgang.

Om negen uur ‘s avonds zou er weer gesproken worden en daar keek ik erg naar uit.

De laatste dag was een Mettadag, wat voor mij inhield dat er lange lezingen en veel liederen op zeer valse toon uit de luidsprekers schalden.

Ik miste mijn kind ontzettend en had zin om alle opgedane kennis in praktijk brengen. De laatste loodjes bleken het zwaarst te wegen. Aan de lezing kwam maar geen einde. Ik ging gewoon even lekker de zaal uit. Maar wat denk jij nou?

Kwam er een wachter achter me aan zeg! Gelukkig had ik een excuus en kwam ik echt van het toilet. Dat de regels werden aangescherpt de laatste dagen van de retraite had ik wel door. Maar dat ze mensen die uit de zaal wegliepen terug gingen halen dat ging toch best ver.

Mantra’s zingen vind ik heerlijk maar daar kwam niets van terecht. Uit de luidsprekers tetterde wel 50 keer achter elkaar het woord HAPPY. Dit ging maar door onder het mom dat we zo blij moesten zijn dat we de kans hadden om deze mooie Dhama onderwezen te krijgen.

We werden doordrongen van het feit hoe happy we wel niet waren. Maar meezingen ho maar. Ik werd er krankjorum van. Ongedurig ging ik de laatste lezing in en besloot dat ik mijn donatie met 25 euro zou verlagen.

Bah, wat een nare afsluiting. Ik was erg trots op mezelf en op alle anderen die het ondanks de hittegolf hadden volgehouden en nu werd ik verveeld met een zeer slechte karaokeshow.

Niet één keer werd er gezegd ‘goh jongens en meisjes, goed gedáán hoor. Je mag trots op jezelf zijn'.
Nee, sterker nog, 10 dagen was wel het minste wat je moest doen om het een beetje effect te laten hebben.

Ik sprak Sharief en ook hij was er goed klaar mee. We kregen het idee om voortijdig weg te gaan. We hadden de 10 dagen voltooid, waarom nog een dag blijven? Om een meditatiesessie te doen en op te ruimen?

Sharief ging het aan de mannetjesleider vragen, want die bleek een stuk coulanter te zijn dan die van ons. 
Als we nu weg zouden gaan, waren we in de toekomst geen oud-studenten.

De consequentie was dat als we ooit terugkwamen we nogmaals de 10-daagse zouden moeten doen.
We kwamen dan niet in aanmerking voor de 3-daagse. Ai, dat toch maar niet. En als ik iets deed, wilde ik het ook wel  afmaken. We bleven.

Er was een dame die het toch echt te gortig werd en met veel tumult voortijdig het terrein verliet. 
Uiteindelijk waren er 5 dames en 13 heren afgevallen. Ik was trots dat ik het gehaald had.

Maar dit ging ik niet nog een keer doen en ook zou ik dit niet iedereen aanraden.