Afgelopen week fietste ik door ons prachtige polderlandschap langs mooi onderhouden tuinen die helaas qua bloei hun beste tijd alweer gehad hebben.

Sommige bloemsoorten bevestigen al vroeg dat het najaar z’n intrede alweer gedaan heeft. De positief ingestelde mens kan daar de charme wel van inzien.

Al trappend passeerde ik een grasveld met een inmiddels ons wel bekende populaire robot-maaier. Op z’n gemakje rolde hij voort over de groene sprieten waar zijn baan was bepaald door aan de rand van de border aangebrachte grenzen. Z’n beperkingen zijn van buitenaf geprogrammeerd. Gedachteloos rolt hij door,
voert zijn taak uit en hobbelt als zijn energie op is weer terug naar zijn oplaadstation.

Gelijkenissen

Ineens zag ik een gelijkenis met ons mensen. Ons lichaam bezit eenzelfde soort mechanisme: de inwendige robot. Als we eenmaal ergens in zijn getraind, onze grenzen van buitenaf zijn bepaald, neemt onze inwendige robot het over; het wordt een volkomen mechanisch of automatisch proces. We functioneren vanzelf, we laten ons gedachteloos rollen.

Een voorbeeld is autorijden. Zolang we het aan het leren zijn moeten we voortdurend opletten en waakzaam zijn, spiegeltjes kijken, gas geven, schakelen, niet eenvoudig. Er dreigt overal gevaar, er kan van alles gebeuren.

Daarom is leren zo pijnlijk: je moet constant op je hoede zijn. Als we eenmaal hebben leren rijden, wordt alles wat we hebben geleerd overgedragen aan het robot-gedeelte van je geest. Daarom kunnen we rijden terwijl we zingen, naar de radio luisteren of een goed gesprek voeren.

We kunnen er van alles naast doen, de robot van je wezen bestuurt de auto. 'Wij' zijn niet nodig. Van die last zijn we ontheven, de robot doet het werk. We hoeven niet eens te onthouden waar we moeten afslaan,
de robot weet waar dat moet, welke rotonde, de signalen van de stoplichten.

'Wij' zijn eigenlijk niet nodig, zelfs schakelen, gas geven en remmen worden volledig door de robot uitgevoerd. Onvoorstelbaar eigenlijk. We worden er pas bijgehaald als er gevaar dreigt, als er iets onverwachts dreigt zoals een ongeluk. Dat heeft de robot niet geleerd en ineens door een schok laat hij zich vervangen en laat hij ons het stuur weer overnemen. Nu rijden we weer zelf. Als het gevaar geweken is neemt de robot het weer over en kunnen we weer ontspannen.

Mechanisme

Dit is ons noodzakelijke mechanisme. We moeten al zoveel doen… zoveel Zonder robot zouden wij het leven niet aankunnen. Hij is dus soms ook echt nodig.

Wij hebben de robot gevoed met alles wat wij geleerd hebben maar HALLO! WIJ moeten wel de Meester blijven en niet toestaan dat 'hij' de meester wordt. De moeilijkheid is dat hij stukken efficiënter werkt dan wij en steeds de leiding zal proberen te nemen. 'Hij' fluistert ons in dat wij ons wel terug kunnen trekken, dat we niet nodig zijn, dat 'hij' het beter kan.

Blijf zelf de Meester, blijf de baas. Neem, als er geen gevaar dreigt, het stuur zelf in handen. Laat de robot ook eens even ontspannen en ga zelf op de bestuurdersplaats zitten. Rij zelf zonder dat er meteen sprake is van een levensgevaarlijke situatie. Rij niet vol-automatisch.

Dit geldt voor alles wat we doen zoals lopen, fietsen enz. We kunnen die knop uitzetten en alles weer bewust zelf gaan doen. De robot mag dan niet meedoen, gewoon om ons lichaam te leren zich zelf weer bewust voort te bewegen. Oefen met mantra’s zoals  'ik ga nu bewust lopen' of 'ik ga bewust rijden'.

Blijf Meester

Zo blijven we Meester over ons leven en kan de robot op momenten wanneer het er echt op aan komt je leven niet in de war sturen. Eigenlijk verstoort 'hij' ons 'echte' leven, want hij kent alleen maar efficiëntie. Bijvoorbeeld we zijn verliefd. Prachtig in het begin, geen robot te bekennen, een fantastisch, heerlijk, natuurlijk leerproces. Alles gebeurt bewust en we genieten van de schoonheid van de liefde.

Maar al snel zal de robot de zaak overnemen en door de mond van onze partner vertellen dat hij/zij van je houdt.  Alleen, hij/zij zegt het niet zelf! Het is de geprogrammeerde robot, de grammofoonplaat, die dat zegt. Het betekent niets, de naald valt steeds in dezelfde groef. Het wordt een robot-zinnetje. 

Het 'Zelf' doet niets meer en de liefde wordt een last waar we later aan proberen te ontsnappen.
Onze gevoelens, onze relaties worden door de robot geregeld en al willen we heel uitdrukkelijk iets anders doen, de robot is lang door ons getraind  en wijzelf trekken aan het kortste eind.

Stel dat we ons voornemen nooit meer kwaad te worden, nooit meer te willen roken of je zweert dat je dit of dat nooit meer zult doen, de robot kent zelfs de truc van spijt. 'Mechanisch' spijt hebben en het daarom de volgende keer gewoon weer doen. We kennen het gevoel dat het zich buiten onszelf afspeelt.

Oplettend blijven

Het antwoord is dat we bij alles wat we doen oplettend moeten zijn en blijven. We kunnen de robot een sigaret of een stuk taart laten pakken of… we kunnen bewust een sigaret of taart pakken met onze volledige aandacht. Probeer alles eens bewust te doen. Er is echt een verschil.

Zo nemen we de leiding van de robot over en steken niets zomaar alles gedachteloos in ons mond. Hou het simpel anders voelen we ons weer verslagen als het niet lukt en raken we mogelijk depressief. De robot ziet ogenblikkelijk z’n kans schoon en zal de leiding weer overnemen.

Begin met eenvoudige dingen zoals eten als we honger hebben en slapen als we moe zijn. Wees je bewust van je gevoelens en laat ze niet ontkennen door de hulp van je robot. Wanneer gevoelens worden ontkend, zullen wij ons afsluiten uit angst opnieuw gekwetst te worden of verkeerd te worden begrepen.

In crisissituaties moeten we terug kunnen vallen in ons gevoel om zelf de juiste richting aan ons leven te geven volgens ons zielen-plan. Dat mag en kan de robot niet voor ons doen! We moeten zelf blijven communiceren met onze omgeving!

Emoties voelen, alles op een rijtje zetten en daarna tot actie overgaan. Dit bewust doen is hard werken.
Kies niet voor een robot leven. Met een handmaaier moet je meer kracht leveren maar je krijgt er spierkracht en voldoening voor terug als je achterom kijkt en kunt zien hoe mooi het resultaat is van al je inspanning,

Het 'kunstgras' van de buren 'lijkt' altijd groener.