Het is zover. De traditionele kleding hangt als prachtige voorbode van hetgeen gaat komen aan de deur van de kledingkast op mij te wachten. 

Roomwit kant, gouddoorweven brokaat in felle kleuren en een slendang in de kleur van de ondergaande zon op Bali.

Ik voel mij zowaar nerveus, de spanning kriebelt zachtjes in mijn buik, het soort gevoel dat je hebt als je gaat trouwen. De heerlijke lunch is achter de rug en ik heb nog ruim een uur om te zorgen dat ik op mijn paasbest, sorry 'Balinese best' en Jro Gede Bahagia onder ogen kan komen.

Deze belangrijke priester doet dit 'werk' al meer dan 40 jaar en dagelijks komen er tientallen mensen naar zijn kleine woning met offers die hij dan middels gebeden en mantra's aanbiedt aan de 'spirits'.

Ik moet ook offers meebrengen, gelukkig geen dieren die gedood moeten worden, het blijft bij fruit, bloemen, cake, rijst etc. Pfff daar ben ik blij om zeg, ik was even bang dat kippen hun nek omgedraaid zouden moeten worden en dat ik het bloed moest drinken of zo, maar dat is gelukkig niet het geval.

Snel spring ik onder de douche en maak mij daarna op. Föhn mijn haar, steek het op, doe mijn mooiste diamanten collier om, lange oorbellen in en vervolgens  mijn sarong aan, wacht even, hoe wérkt dat eigenlijk?

Wikkel de lap om mijn middel, geen knoopjes, niets, ik vouw het maar een beetje om en om en dubbel in de hoop dat het blijft zitten, doe mijn kabaja aan en knoop de slendang om mijn middel. Ik kijk in de spiegel,
weliswaar geen Balinees popje, maar het kan er mee door.

Ik open de deur en sta plotsklaps oog in oog met wat op het eerste oog de kok lijkt te zijn, hagelwit jasje met opstaand boordje, een wit mutsje op zijn hoofd. Ik schrik  er helemaal van.  'Luusje, ben je er klaar voor?'
'Jack? Ik dacht dat je de kok was,' zeg ik een ietsiepietsie beschaamd.

'Wow... wat zie jij er mooi uit, je lijkt nu écht een prinses, zegt Jack, de auto staat voor, let's go.' We stappen in en rijden door de prachtige tuinen richting de immense poort van Rangdu. Onderweg groeten de diverse leden van de staf ons lachend en ik zweer het jullie, héél even voelde ik mij zoals Máxima zich waarschijnlijk voelt op zulke momenten. Ik 'wuif' en glimlach naar iedereen langs  deze koninklijke route.

Het resort heet tenslotte niet voor niets 'Royal Residence Rangdu'. De priester echter woont in een piepklein huisje , in voor mijn gevoel in the middle of nowhere. Aangestaard door de dorpsbewoners  stappen we uit en lopen naar zijn huis. De stoeltjes staan al klaar voor een soort podium waarop de offers staan uitgestald. 

Ik heb werkelijk geen flauw idee wat er komen gaat. Iluh en Robert Berns van spiritual centre Sinar Suci zijn er ook, zij zullen de ceremonie begeleiden. 'Laat het maar over je heenkomen,' adviseert Robert mij. Ik zit ondertussen puffend in de Balinese tropische warmte en brandende zon op het plastic stoeltje en wacht gedwee op wat komen gaat.

Plotseling komt de oude wijze priester naar buiten en begint met de ceremonie. Hij pakt een belletje en beweegt het driftig heen en weer om de 'spirits' mee uit te nodigen. Geloof me sweeties, áls spirits al doen aan slapen dan zitten ze nu echt in één klap rechtop in hun prachtige Balinese bedjes. 

Oorverdovend... al bellend zingt hij heilige sanskriete mantra's. Het is heel indrukwekkend, de energieën zijn voelbaar aanwezig, helemaal wanneer Iluh een heilig beeldje boven mijn hoofd houdt Wow... wat een kracht komt hieruit.

Robert vertelt mij precies wat ik wanneer moet doen. Ik krijg rijst op mijn voorhoofd geplakt en een soort buigzaam takje om mijn hoofd gestrikt en net op het moment dat ik devoot met gesloten ogen mijn handen naar mijn voorhoofd breng, krijg ik mij toch geheel onverwachts een plens water over mijn hoofd gegooid zeg. Aaaiiiiiiii dat hadden ze mij niet verteld!

Even vrees ik dat mijn lenzen uit mijn ogen zullen drijven en wilde eigenlijk 'Hé joh ben je nu helemaal gek geworden' roepen, maar ja, dat leek mij niet gepast. Dus terwijl ik mijn mascara op mijn wangen voelde druppen en mijn haar kletsnat om mijn hoofd piekte, bleef ik onderdanig zitten.

'Luusje, wat zit je daar nou, vroeg de prins. Het is afgelopen hoor.' Voorzichtig gluurde ik door mijn natte druipende wimpers. Mijn lenzen zaten er in elk geval nog in concludeerde ik en ja inderdaad Jro Gede was verdwenen en de mensen die gehealed wilden worden liepen al weer af en aan zijn huisje in en uit, de offers in hun mandjes voor zich uitdragend.

Met een iets minder 'Máxima' en een iets meer 'Pipo de clown' gevoel, maar toch erg blij dat mijn karma gereinigd was, vertrokken wij weer richting RRR. Thuisgekomen liep ik snel naar mijn kamer, sprong weer onder de douche, deed een fladderjurkje aan en op mijn blote kakkies liep ik naar boven het 'happy  hour' tegemoet.

Ik hoorde de champagnekurk al zachtjes ploppen en zag Rio, de butler, bezig om alles tot in de perfectie te regelen. De kaarsen branden, uit de boxen klinkt zacht 'It starts from here' van Joanna Wang, Villa Cempaka betovert  mij weer met al zijn charme.

Verbeeld  ik het mij maar of voel ik mij echt schoner? In elke geval was het een indrukwekkende middag,
eentje om nooit te vergeten en als een parel te rijgen aan het snoer van prachtige herinneringen om er nog heel vaak naar te kijken en van te genieten.

Volgende keer: 'A Very Zen New Year'.

Voor meer info: yourpersonallifecoach.nl/