Vandaag op dag 4 gaat het over mijn ervaringen met Vipassana emoties.

Als ik thuis ben, kan ik emoties oproepen, dat kan iedereen.

Je kijkt naar een leuke comedy en je voelt je blij, als ik zin heb om te janken, kijk ik naar Magnolia. Deze film heb ik nu zo vaak gezien dat huilen niet meer lukt. Ik heb een nieuwe intens trieste jank film nodig (iemand nog tips?).

Irritatie, blijheid, verliefdheid alles is op te roepen door middel van muziek, boeken en films heerlijk is dat. Als je op de Vipassana trip bent, moet je alles zelf doen. En dat doet je hoofd dan ook.

Bijna elk uur voelde ik me anders. Ik was erg gelukkig om 04:30 uur maar om 06:25 uur voelde ik me gestrest. Om 12:00 uur voelde ik me kalm maar om 13:00 uur was ik boos.

En zo ging dat maar door, alle emoties kwamen voorbij en volgens de Vipassana regel liet ik ze komen en realiseerde me dat fijne en minder fijne gevoelens ook weer zouden verdwijnen.

Tijdens Vipassana ben je alleen met je emoties en je kunt jezelf niet afleiden met als resultaat dat zaken elk uur of elke dag terugkomen als je er niet echt mee aan de slag bent geweest.

Het weg rationaliseren wat thuis nogal eens lukt, gaat nu niet. Er zijn geen prikkels, je bent helemaal op jezelf en je eigen gedachten en gevoelens aangewezen. Dat wilde ik graag en daarom was ik in dit oord.

Maar laat mij iets vertellen aan jou! Ik ben erg grappig met vlagen en kan moeilijk iets loslaten. Dat loslaten daar ben ik op dag 4 mee begonnen. Ik begon in te zien dat elk mens z’n eigen frustraties heeft. Open deur niks nieuws zou ik zelf denken als ik het las. En jij dacht dit ook... jawel je dacht het.

Voor Vipassana trok ik me nare zaken sneller aan. In mijn hoofd ging er dan een mantra te keer (keihard) en dat mantra luidde: wat heb ik gedaan dat deze persoon zo tegen mij doet. Ik moest iets uitgelokt hebben want anders was diegene niet zo naar of oneerlijk tegen mij. Want actie-reactie zo luidde het toch?

Uren kon ik bezig zijn met de mogelijke beweegredenen van mensen die dingen deden die ik niet begreep.
Het nodige emphatisch vermogen werd uit de kast gehaald om er voor te zorgen dat ik de acties van de ander begreep.

Vaak bracht mij dit tot rust want ik maakte mezelf wijs dat ik het snapte en als ik het snapte kon ik er wat tegen of aan doen. Nou dat is dus verleden tijd...

Ik doe het voortaan anders

Ben jij stom tegen mij dan is dat jammer voor jou. Ik doe niet stom terug en ik ga niet vragen waarom je stom doet, ik weet gewoon dat ik je op dat moment niet aardig vind. Straks misschien weer wel maar nu even niet.

Ik probeer jouw stomme gedoe gelijk los te laten. Want ik voel me minder gelukkig als ik over jouw stomme gedoe ga nadenken of het probeer op te lossen. Blijft diegene dan stom doen tsja dan kan ik niet anders dan de andere kant op lopen en jouw in je stomme bui laten natregenen.

Ja mooi geschreven en gedacht Christina! Maar hoe zit het dan met wraak en gekwetstheid? Daar ging ik vandaag eens mooi mee aan de slag.

Alle nare ex-vriendjes waren al voorbij gekomen. Alle ruzietjes met vriendinnen of opgezegde vriendschappen hadden ook de revue gepasseerd. Maar wat deed me nu echt nog pijn, wat was dat? Ik mediteerde, het ging lekker en ik zat er goed in.

Voor ik het wist waren de twee uur om en was er een korte pauze. Wat nou pauze! Dacht het niet! Ik ging net lekker. Nee hoor, terwijl er 99 man opgelucht de zaal verlieten, bleef ik over. Nee ik ging niet opstaan.
Voor deze verwerking van allerhande shit, hier kwam ik voor.

Ik kreeg inzicht waarom ik me over een bepaalde dingen gekwetst voelde, dit rationaliseerde ik niet weg. Ik ging dieper veel dieper. Zo kwam ik erachter dat teleurstelling voor mij de grootste verdriet veroorzaker was en is.

Aha dus als ik mezelf nu eens op een gelijkwaardig niveau zette, zonder op te kijken naar een ander, dan kon deze chick/gozer ook minder snel van zijn/haar voetstuk vallen.

Waarom dacht ik dat een ander het in z’n hoofd veel beter voorelkaar had dan ik? Kwam diegene misschien alleen zo over of wilde ik dat die ander het beter deed dan ik, zodat ik me kon optrekken aan de emotionele kennis of volwassenheid.

Moeilijke zaken waar ik nu alle tijd voor had. Ik mediteerde als een bezetene en wat er toen gebeurde, geloof ik eigenlijk zelf niet.

Ik steeg op en hing als een paaldanseres aan het plafond van de meditatiezaal. Haalde nog een behoorlijke fooi op van het publiek en kwam tijdens een daverend applaus zonder kleerscheuren weer precies terug op mijn meditatiematje (nee hoor, niet waar, is een grapje).

Maar wat gebeurde er dan wel! Ik werd high. Eerst dacht ik goh lekker gevoelletje zeg. Als ik dit elke keer krijg dan zou het zomaar eens kunnen zijn dat ik hier verslaafd aan raak.

Ondertussen zag ik mezelf al staan bij de AVV oftewel Anonieme Vipassana Verslaafden. Ik zou dan zeggen: Hallo ik ben Christina en ik ben meditatie verslaafd. De hele groep zou dan zeggen: HALLO CHRISTINA.

Dat lekkere gevoel werd sterker en ik werd licht in mijn hoofd. Het werd een beetje eng maar dit gevoel wilde ik wel vasthouden. Dit was te gek. Stiekem keek ik door de oogharen van een oog door. Want oh wat was ik bang om door een beweging dit gevoel te verliezen.

Nu weet ik ook wel dat als Vipassana beoefenaar ik me niet aan fijne en minder fijne gevoelens mag hechten, maar dit was te lekker. Met dat kijken door die oogharen probeerde ik te checken of mijn mede cursisten het zelfde overkwam. Zat er iets in het eten om iedereen te laten trippen?

Wist ik veel, wij aten alles wat er uit die keuken kwam dus een gezellige grappenmaker in dat hok kon er zo wat doorheen gedraaid hebben, ja toch!

Neeee dat kon niet, de een zat te gapen en ze zagen er behoorlijk verveeld uit ZIJ KONDEN ZICH NIET NET ZO VOELEN ALS IK ON-MO-GE-LIJK.

Na mijn spiekactie kwam ik even tot innerlijke rust. Een fysieke verandering spreidde zich vervolgens tentoon. Mijn mondhoeken gingen omhoog en er verscheen een idioot grote smile op mijn gezicht.

Wat nou, ik leek de Joker wel uit Badman. Vastberaden om dit gevoel te behouden, bleef ik stokstijf zitten en verroerde geen vin meer. Het werd 11:00 uur en het was etenstijd, ik moest eten want vasten mocht niet tijdens Vipassana.

Jammer jammer, heel heel langzaam kwam ik overeind alsof ik zo’n toren borden op mijn hoofd had. Ook weer heel heel langzaam met nog steeds die achterlijke smile op m’n ponem liep ik uitermate slow (nog langzamer dan die meisjeskabouter Plop) naar de eetzaal.

Iedereen zag het aan me en mensen glimlachten terug ook al was dit tegen de VIP regels. Ik dacht dat zodra ik wat zou eten dat het gevoel van op wolken lopen en uitzinnig gelukkig zijn wel zou ophouden.

Het hield niet op. Na het eten liep ik genietend van de felle kleuren en geuren uitzinnig blij naar mijn kamer.
Van dat high zijn, was ik best moe geworden. Even een dutje doen.

Toen ik wakker werd was het weg. Ik bleef nog wat verbouwereerd liggen en maakte me net als de andere lammeren weer klaar voor de zoveelste meditatiesessie.

Een gevoel van verlangen en dankbaarheid zorgde voor een goed humeur. Als ik thuis ben, ga ik naar een professor om precies uit te zoeken wat dat spulletje in mijn hersenen is dat mij zo reete gelukkig maakt.

Vervolgens zet ik dan allemaal mediteerders aan een band en zuig ik dat spulletje uit hun hoofd. Gouwe handel, ja toch?

(Investeerders gezocht want zo’n lopende band kost wel wat en oh... de bank vond het idee niet levensvatbaar, zo flauw. Toch jammer...)

Wordt vervolgd...